Ὁ δὲ Ὅσιος εἶπε πρὸς τὸν κυνηγόν. Τέκνον μου, δὲν γίνεται οὕτω, καθὼς λέγεις. Μόνον ἄπελθε πρῶτον εἰς τὸν οἶκόν σου, διαμοίρασον εἰς τοὺς πτωχοὺς ὅσον πλοῦτον ἔχεις κληρονομίαν ἀπὸ τὸν πατέρα σου, ἄπεχε ἀπὸ τὸ ποτὸν καὶ τὸ κρέας. Τυρὸν καὶ ἔλαιον ἐγκρατεύου· καὶ τὸ κυριώτερον, νὰ μὴ συνευρεθῇς μετὰ τῆς γυναικός σου, νὰ προσεύχεσαι δὲ μετὰ καρδίας συντετριμμένης. Οὕτω δίελθε ὅλον τοῦτο τὸ ἔτος, ὅπως σοῦ εἶπα, καὶ κατόπιν νὰ ἔλθῃς ἐδῶ, ὅπου μὲ εὗρες καὶ ὅ,τι θέλει ὁ Θεός, τοῦτο θέλει γίνει. Ταῦτα εἶπεν ὁ Ἅγιος, ἔδωσε δὲ ὡς ἀρραβῶνα τὴν εὐλογίαν του εἰς τὸν καλὸν ἐκεῖνον κυνηγὸν καὶ τὸν ἀπέστειλεν εἰς τὸν τόπον του ἐν εἰρήνῃ. Εἶπε δὲ ὁ Ὅσιος ἀκόμη πρὸς τὸν κυνηγόν· σὺ μέν, τέκνον μου, πορεύου εἰς τὴν εὐχήν μου, τὸ δὲ μυστήριον καὶ τὴν παραγγελίαν μου καλὰ νὰ φυλάττῃς καὶ νὰ μὴ φανερώσῃς ταῦτα εἰς κανένα, διότι ὅταν φανερωθῇ ὁ θησαυρός, εὔκολα τὸν κλέπτουν οἱ κλέπται.
Ἐπέστρεψε λοιπὸν ὁ κυνηγὸς εἰς τὸν οἶκόν του, καὶ τὸ ἔτος ἐκεῖνο τὸ διῆλθε καθὼς εἶπεν ὁ Ὅσιος. Ὅταν δὲ παρῆλθε τὸ ἔτος, παραλαβὼν δύο Μοναχοὺς καὶ τὸν ἀδελφόν του, ἀνεχώρησαν καὶ εὑρόντες πλοῖον ἐπέρασαν καὶ ἦλθον εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου μὲ πολλὴν προθυμίαν καὶ ἀγάπην ἀνέβαινον διὰ νὰ φθάσουν εἰς τὸ σπήλαιον τοῦ Ὁσίου Πέτρου. Καὶ ἰδέ, ἀδελφέ, τὸ ἀνεξερεύνητον τῆς τοῦ Θεοῦ οἰκονομίας· προλαβὼν ἔφθασεν ὁ κυνηγὸς ἀπὸ τοὺς ἄλλους πρωτύτερα εἰς τὸν Ὅσιον, ἐπειδὴ εἶχε καὶ περισσοτέραν ἀγάπην πρὸς αὐτόν. Εὗρε λοιπὸν τὸν Ὅσιον Πέτρον νεκρόν, ἔχοντα τὰς χεῖρας του ἐσταυρωμένας καὶ τοὺς ὀφθαλμούς του μὲ πολλὴν εὐπρέπειαν κεκαλυμμένους, καὶ ὅλον τὸ σῶμα του εὐλαβῶς καὶ ἐντίμως κείμενον ἐν τῇ γῇ. Ὡς δὲ εἶδεν οὕτω τὸν Ὅσιον νεκρὸν κείμενον, ἐλυπήθη ἐκ βάθους καρδίας καὶ ἤλλαξεν ἡ ὄψις του. Ἐκτύπησε μὲ τὰς δύο του χεῖρας τὸ πρόσωπόν του, ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν ὡς λιπόθυμος, καὶ μετὰ δακρύων ἐβόα καὶ ἔλεγεν· ἀλλοίμονον εἰς ἐμέ, δοῦλε τοῦ Θεοῦ, πῶς δὲν ἠξιώθην νὰ λάβω ἐκεῖνο ὅπερ ἐπεθύμουν· οὐαί μοι τῷ ἀθλίῳ τοιούτου Ὁσίου ἐστερήθην, καὶ τὴν ἁγίαν του εὐχὴν δὲν ἐπρόφθασα νὰ λάβω. Ταῦτα λέγοντος καὶ θρηνοῦντος, ἔφθασαν μετ’ ὀλίγην ὥραν καὶ οἱ Μοναχοὶ πλησίον τοῦ ἁγίου λειψάνου· ὁ δὲ κυνηγὸς διηγήθη εἰς αὐτοὺς ὅλα ἐκεῖνα ὅπου τοῦ εἶχεν εἴπει ὁ Ὅσιος ζῶν, διηγηθεὶς ὅλον τὸν βίον του λεπτομερῶς μετὰ δακρύων. Τότε ἔκλαυσαν καὶ ἐκεῖνοι θερμῶς, διότι ἐστερήθησαν τοιούτου μεγάλου ἁγίου ἀνδρὸς καὶ ἀσκητοῦ, καὶ δὲν ἠξιώθησαν νὰ ἀκούσωσι τῆς ὁμιλίας του καὶ νὰ τύχωσι τῆς εὐχῆς του.