ΠΕΤΡΟΣ ὁ ἀοίδιμος πατὴρ ἡμῶν, ὁ Ἀθωνίτης ὁ ἀπὸ Σχολαρίων (ἐλέγοντο δὲ Σχολάριοι οἱ ἐνάρετοι ἐκεῖνοι ἄνδρες, οἵτινες ἡρμήνευον με δεινότητα καὶ ἀκρίβειαν τὰς Γραφάς), ἤκμασε κατὰ τὸν θ’ (9ον) αἰῶνα ἐν τῷ Ἁγίῳ Ὄρει. Οὗτος πατρίδα εἶχε τὴν Κωνσταντινούπολιν, οἱ δὲ γονεῖς αὐτοῦ ἦσαν εὐγενεῖς καὶ ἔνδοξοι, ἔχοντες τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ ἐρριζωμένον εἰς τὰς καρδίας αὐτῶν, καθὼς ἀπέδειξε τοῦτο ὁ ἐξ αὐτῶν βλαστήσας ἀγαθὸς καρπός, ὁ μέγας δηλαδὴ καὶ θαυμάσιος οὗτος Πέτρος. Τοῦτον λοιπὸν τὸν φίλτατον υἱόν των ἐφρόντισαν οἱ γονεῖς του νὰ ἐκπαιδεύσωσι μὲ πᾶσαν σοφίαν θείαν καὶ ἀνθρωπίνην, τιμήσαντες ἔπειτα αὐτὸν μὲ τὸ ἀνακτορικὸν τοῦ καιροῦ ἐκείνου ἀξίωμα τῶν Σχολαρίων.

Ὅτε δὲ ὁ μακάριος Πέτρος ἐφοίτα εἰσέτι εἰς τὸν πέμπτον βαθμὸν τῆς Σχολῆς τῶν Σχολαρίων ἤτοι δὲν εἶχε φθάσει ἀκόμη εἰς τὸ τέλος τῆς φιλοσοφίας, ἐπειδὴ ἦτο σώφρων καὶ σοφὸς ἀνήρ, ὁ βασιλεύς, ὅστις τὸν εἶχε δοκιμάσει καὶ προγενεστέρως εἰς τοὺς πολέμους καὶ ἐθαύμαζε τὴν ἀνδρείαν του, ποιήσας αὐτὸν καὶ μὴ θέλοντα ἀρχιστράτηγον, τὸν ἀπέστειλε νὰ πολεμήσῃ τοὺς Ἀγαρηνούς, οἱ ὁποῖοι κατ’ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν ἐκυρίευον καὶ ἐλεηλάτουν τὰ μέρη τῶν Ρωμαίων, εἶχον δὲ τότε εἰσβάλλει εἰς τὰ μέρη τῆς Συρίας τῆς μεγάλης. Κεῖται δὲ ὁ τόπος οὗτος εἰς τὰ σύνορα τῆς Βαβυλωνίας καὶ τῆς Φοινίκης. Ἔτυχεν ὅμως τότε καὶ ἐνίκησαν οἱ βάρβαροι τοὺς Ρωμαίους, καθὼς συμβαίνει πολλάκις κατὰ παραχώρησιν Θεοῦ καὶ μεταξὺ πολλῶν ἄλλων ᾐχμαλωτίσθη καὶ ὁ εὐλογημένος Πέτρος ὁ Σχολαστικὸς καὶ Ἀρχιστράτηγος, τὸν ὁποῖον ὡδήγησαν δεδεμένον εἴς τι φρούριον Ἀραβικὸν ἰσχυρότατον καὶ ἀπροσπέλαστον, τὸ ὁποῖον ὠνόμαζον Σαμαρᾶν, καὶ τὸν παρέδωσαν εἰς τὸν αὐθέντην των, τὸν πρῶτον πολέμαρχον. Ἐκεῖνος δὲ πάλιν τὸν ἐνέκλεισεν εἰς ἀθλίαν καὶ δυσώδη φυλακήν, δέσαντες μὲ βαρείας ἁλύσεις τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας του ἐσφράγισαν δὲ τὴν φυλακὴν μὲ σφραγῖδας αὐθεντικὰς διὰ νὰ μὴ ἐπισκέπτεται κανεὶς αὐτόν, ἵνα μὴ ἔχῃ ἀπό τινα παρηγορίαν.

Τότε ὁ Πέτρος ἠννόησε διὰ ποίαν αἰτίαν ἔπαθεν ἐκείνην τὴν συμφοράν, καὶ ἔγινεν ἐξεταστὴς ἑαυτοῦ σωφρονέστατος. Καὶ ἔλεγε καθ’ ἑαυτόν. Ἀσφαλῶς ἡ αἰτία, διὰ τὴν ὁποίαν παρεδόθην εἰς τὴν δουλείαν αἰχμάλωτος, εἶναι διότι πολλάκις ἔταξα εἰς τὸν Θεὸν νὰ γίνω μοναχὸς καὶ νὰ ἀφήσω τὸν κόσμον καὶ τὰ ἐν κόσμῳ καὶ δὲν ἔκαμα ὅσα ὑπεσχέθην εἰς τὸν Κύριον.