Αὐτὰ καὶ ἄλλα περισσότερα ἔλεγεν ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ μὲ πολλὴν πικρίαν καὶ ὀδύνην, ἀλλὰ καὶ νηστεύων καὶ ἀγρυπνῶν καὶ συνεχῶς οὕτω ἐδέετο ὅλην τὴν ἑβδομάδα, καὶ οὐδὲν φαγητὸν ἐγεύθη. Ὅταν δὲ ἐτελείωσεν ἡ ἑβδομὰς ἐφάνη εἰς αὐτὸν ὁ μέγας Νικόλαος, ὁ ταχὺς τῶν ἐπικαλουμένων τὸ ὄνομα αὐτοῦ παραμυθητής, καὶ λέγει πρὸς αὐτόν· ἀδελφὲ Πέτρε, καὶ τὴν παράκλησίν σου ἤκουσα καὶ τὴν θλῖψιν τῆς καρδίας σου γινώσκω, καὶ εἰς τὸν φιλάνθρωπον Θεὸν δι’ ἐσὲ ἐδεήθην· ἀλλ’ ἐπειδὴ σὺ ὤκνησας νὰ ἐκπληρώσῃς τὴν ὑπόσχεσίν σου εἰς Αὐτόν, διὰ τοῦτο γνώριζε καλῶς ὅτι δὲν βούλεται νὰ σὲ ἐξαγάγῃ ἐκ ταύτης τῆς φυλακῆς. Γνωρίζεις ὅμως ὅτι ἡ Γραφὴ λέγει: αἰτεῖτε καὶ δοθήσεται ὑμῖν· διὰ τοῦτο ἂς μὴ παύσωμεν παρακαλοῦντες τὴν ἀγαθότητα καὶ φιλανθρωπίαν Αὐτοῦ. Καὶ ἐκεῖνο ποὺ εἶναι διὰ τὸ συμφέρον ἡμῶν, τοῦτο κατὰ πᾶσαν ἀνάγκην θέλει οἰκονομήσει καὶ δι’ ἡμᾶς. Αὐτὰ εἶπεν ὁ μέγας Νικόλαος. Ἔπειτα τοῦ εἶπε νὰ ἔχῃ ὑπομονὴν εἰς τοὺς πόνους τοὺς ὁποίους ἔπασχε, τοῦ παρήγγειλε δὲ ἀκόμη νὰ λάβῃ καὶ τροφὴν καὶ παρευθὺς ἀνεχώρησεν ἀπ’ αὐτοῦ.
Τότε ὁ θεῖος Πέτρος ἤρχισε περισσότερον δεόμενος καὶ νηστεύων· ἐφάνη δὲ καὶ πάλιν ἐκ δευτέρου ὁ Ἅγιος Νικόλαος πρὸς αὐτὸν μὲ βλέμμα σκυθρωπόν, ἐφαίνετο δὲ ἡ ὄψις του ὡσὰν νὰ εἶχε παρακαλέσει τινὰ καὶ δὲν εἰσηκούσθη ἡ δέησίς του. Καὶ λέγει εἰς τὸν Πέτρον μὲ ταπεινὴν φωνήν· πίστευσόν με, ἀδελφὲ Πέτρε, ὅτι ἐγὼ δὲν ἔπαυσα ἀπὸ τότε παρακαλῶν τὸν Θεόν, καὶ ἐπικαλούμενος τὴν φιλανθρωπίαν Αὐτοῦ δι’ ἐσέ, ἀλλὰ δὲν γνωρίζω μὲ ποῖον τρόπον καὶ κατὰ ποίαν οἰκονομίαν θέλει κάμει τὴν ἐλευθερίαν σου· πλὴν ἐπειδὴ ἔχει συνήθειαν ὁ πολυεύσπλαγχνος Θεὸς νὰ ἀγαθοποιῇ, οἰκονομεῖ τὴν ἀργοπορίαν τῆς ἐλευθερίας σου πρὸς τὸ συμφέρον σου διὰ νὰ μὴ λησμονοῦμεν ταχέως τὴν χάριν ὅπου λαμβάνομεν· ἀλλὰ ἂν τύχῃ καὶ θέλει καὶ ἀπὸ ἄλλους ἀξιωτέρους φίλους Του νὰ τὸν παρακαλέσουν, ἐγὼ νὰ σοῦ δείξω ἕνα φίλον Του, κατάλληλον νὰ μεσιτεύσῃ ὑπὲρ σοῦ εἰς Αὐτόν· καὶ λοιπὸν ἂς λάβωμεν αὐτὸν ὡς συμβοηθόν. Πρόσεχε ὅμως νὰ μὴ φανῶμεν ψεῦσται εἰς ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ὑποσχόμεθα καὶ ἐτάξαμεν, καὶ ἐλπίζω ὅτι θέλει μᾶς δώσει ὁ Θεὸς τὰ αἰτήματα τῆς σωτηρίας τῆς πολυτιμήτου ψυχῆς μας.
Ὁ δὲ Πέτρος λέγει πρὸς τὸν Ἅγιον Νικόλαον· ὦ Δέσποτά μου ἁγιώτατε, τάχα ποῖος εἶναι ἐκεῖνος τοῦ ὁποίου ἠμπορεῖ νὰ γίνῃ δεκτὴ ἡ παράκλησις πρὸς τὸν Θεὸν καλύτερα ἀπὸ σέ, ὅταν ὁ κόσμος ὅλος σῴζεται καὶ διακρατεῖται ἀπὸ τὰς πολλάς σου παρακλήσεις;