Ἐθαύμασε τότε ὁ Πέτρος ὅτι ὁ Πάπας τὸν ἐγνώρισεν, ἐνῷ δὲν τὸν εἶχεν ἴδει ποτέ, καὶ μὲ πολλὴν ταπεινοφροσύνην ἀπεκρίθη· ἐγὼ εἶμαι ὁ δοῦλός σου, μακαριώτατε Δέσποτα. Καὶ ὁ Πάπας λέγει πρὸς αὐτόν. Μὴ θαυμάζῃς, ἀδελφὲ Πέτρε, ὅτι σὲ καλῶ διὰ τοῦ ὀνόματός σου, ἐνῷ δὲν σὲ εἶδον ποτὲ ἄλλην φοράν· διότι ὁ μέγας Πατὴρ ἡμῶν Νικόλαος ταύτην τὴν νύκτα ἐφάνη εἰς τὸν ὕπνον μου καὶ μοῦ εἶπε τὰ κατὰ σὲ καὶ μάλιστα ὅτι ὑπεσχέθης νὰ γίνῃς μοναχὸς διὰ νὰ πληρώσῃς τὴν πρὸς τὸν Θεὸν ὑπόσχεσίν σου. Αὐτὰ εἶπε πρὸς αὐτὸν ὁ Πάπας, καὶ παρευθὺς ἔμπροσθεν εἰς ὅλον τὸ πλῆθος τοῦ λαοῦ τὸν ἔκαμε καλόγηρον καὶ ἀφιέρωσεν αὐτὸν εἰς τὸν Θεόν. Ἔμεινε δὲ ἐκεῖ μὲ τὸν Πάπαν ὁ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος ὀλίγον καιρὸν καὶ διδαχθεὶς ὑπ’ αὐτοῦ ἱκανῶς τοὺς ψυχωφελεῖς καὶ σωτηρίους λόγους, κατόπιν μετ’ εὐλογίας καὶ εἰρήνης ἀνεχώρησεν ἀπὸ τὴν παλαιὰν Ρώμην. Τοῦ εἶπε δὲ ὁ Πάπας πορεύου εἰς ὁδὸν εἰρήνης, θεῖον τέκνον μου, καὶ ὁ Θεὸς νὰ εἶναι μετὰ σοῦ ἐνδυναμώνων σε εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν, καὶ νὰ σὲ διαφυλάττῃ ἀπὸ τὰς παγίδας καὶ τὰ τεχνάσματα τοῦ διαβόλου, διὰ νὰ ἀξιωθῇς τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν.
Τότε λοιπὸν ὁ θεῖος Πέτρος ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας τοῦ Πάπα καὶ ἔλεγε· σῴζου καὶ ὑγίαινε καὶ σύ, μακαριώτατε Πάπα καὶ μαθητὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ ὑπήκοε τοῦ ἰδικοῦ μου ἐλευθερωτοῦ θαυματουργοῦ Νικολάου. Καὶ ἀσπασάμενος αὐτὸν καὶ ὅλους τοὺς εὑρεθέντας ἐκεῖ ἱερεῖς καὶ κληρικούς, ἀνεχώρησεν ἀπὸ τὴν Παλαιὰν Ρώμην δεόμενος καὶ παρακαλῶν τὸν Θεὸν νὰ κατευοδωθῇ εἰς τὸ πανάγιον αὐτοῦ θέλημα. Καὶ Θεοῦ οἰκονομίᾳ εὗρε τὴν ὥραν ἐκείνην πλοῖον καὶ ἐπεβιβάσθη εἰς αὐτό, τὸ ὁποῖον ἀνεχώρησε μὲ καιρὸν εὐνοϊκόν. Ἀφοῦ ἔπλευσεν ὀλίγας ἡμέρας ἔφθασεν εἰς ἕνα λιμένα ὅπου ἠγκυροβόλησαν οἱ ναῦται καὶ ἐξῆλθον εἰς τὴν γῆν, πορευθέντες εἰς τὸ χωρίον διὰ νὰ παρασκευάσουν ἄρτον. Ἔτυχε λοιπὸν καὶ ἐπῆγαν εἰς οἶκον τινὰ τοῦ χωρίου ἐκείνου, εἰς τὸν ὁποῖον ὅσοι ἦσαν μέσα ἦσαν ἀσθενεῖς ἀπὸ λοιμικὴν ἀσθένειαν. Οἱ δὲ ναῦται ὅταν ἔψησαν τοὺς ἄρτους εἰς τοὺς κλιβάνους ἐκάθησαν καὶ ἔτρωγον. Ἔπειτα εἶπον ἑνὸς συντρόφου των· ἀδελφέ, πάρε ἕνα δύο ἄρτους τώρα ποὺ εἶναι ζεστοί, καὶ ὕπαγε εἰς τὸ πλοῖον ἵνα φάγῃ ὁ πλοίαρχος καὶ ὁ ἀββᾶς μας. Ὡς δὲ ἤκουσεν ὁ οἰκοδεσπότης περὶ τοῦ ἀββᾶ, τοὺς λέγει· παρακαλῶ σας, ἀδελφοί, διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ, φέρετε μαζί σας τὸν ἀββᾶν νὰ μᾶς εὐλογήσῃ πρὶν ἀποθάνωμεν, διότι ἐγὼ καὶ ὁ υἱός μου εὑρισκόμεθα εἰς τὰ πρόθυρα τοῦ θανάτου ἀπὸ τὴν μεγάλην μας ἀσθένειαν, καθὼς μᾶς βλέπετε καὶ σεῖς.