Περιπατήσαντες οὖν νυχθήμερα τέσσαρα, ἐφθάσαμεν εἰς μίαν καλύβην μικράν, ἥτις εἶχε φοίνικα καὶ βρύσιν ὡραίαν, καὶ λέγει μοι. Οὗτός ἐστιν ὁ τόπος, τὸν ὁποῖον σοῦ ηὐτρέπισεν ὁ Κύριος εἰς κατοίκησιν. Ἔμεινε λοιπὸν μετ’ ἐμοῦ ἡμέρας τριάκοντα, διδάσκων με πᾶσαν ἀκρίβειαν τῆς μοναχικῆς παλαίστρας, καὶ ἀπελθὼν εἰς τὸ σπήλαιον αὐτοῦ ἤρχετο κάθε χρόνον καὶ μὲ ἐπεσκέπτετο, ἕως οὗ ἀπέθανεν ἐδῶ καὶ τὸν ἐνεταφίασα. Τὸ δὲ ὄνομά του ἦτο Ἑρμείας ἀπὸ τὴν φυλὴν τοῦ Ἰσάχαρ, καθὼς μοῦ εἶπε.
Ταῦτα ἀκούσας ἐγὼ ὁ Παφνούτιος εἶπον αὐτῷ. Γνωρίζω, πάτερ ἁγιώτατε, ὅτι πολὺν κόπον ἐδοκίμασας εἰς ταύτην τὴν ἔρημον. Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· πίστευσόν μοι, ἀγαπητέ, ὅτι τόσην βάσανον ὑπέμεινα ὥστε ἀπηλπίσθην ἕως θανάτου διὰ τὴν πολλὴν καῦσιν τοῦ θέρους καὶ τὴν τοῦ χειμῶνος ψυχρότητα, πεῖναν καὶ ἄλλας στενοχωρίας τοῦ σώματος· διότι τὰ ἱμάτιά μου ἐφθάρησαν ἀπὸ τὴν ψύχραν, καὶ ἔμεινα ὁλόγυμνος, ἀσθενήσας ἡμέρας πολλάς, καὶ ἄλλους πειρασμοὺς καὶ βάσανα ἔπαθα, ὥστε δὲν φθάνει γλῶσσα νὰ τὰ διηγηθῇ. Καὶ πάντα ταῦτα ὑπέμεινα καρτερικῶς, στοχαζόμενος, καθὼς εἶναι πρέπον νὰ κάμνῃ ἕκαστος, τὰ ἀνεκλάλητα ἀγαθά, τὰ ὁποῖα ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς διὰ τοὺς ἀγαπῶντας Αὐτόν. Ὁ δὲ Κύριος, ἰδὼν τὴν πολλήν μου στενοχωρίαν, ἐκέλευσε καὶ ἐφύτρωσαν τρίχες εἰς ὅλον τὸ σῶμά μου καὶ σκεπόμενος ὑπ’ αὐτῶν δὲν ᾐσθανόμην πλέον τὸ ψῦχος ἢ ἄλλην βάσανον. Ἀλλὰ καὶ καθ’ ἑκάστην ἡμέραν μοῦ ἔφερεν ἅγιος Ἄγγελος ἕνα ἄρτον, διὰ νὰ στηρίζωμαι καὶ νὰ δουλεύω τῷ Θεῷ μὲ περισσοτέραν θερμότητα.
Ἀκούσας ταῦτα παρὰ τοῦ Ὁσίου ἐθαύμασα, καὶ εἶπον αὐτῷ· πόθεν κοινωνεῖς τῶν θείων Μυστηρίων; ὁ δε ἀπεκρίνατο. Πᾶσαν Κυριακὴν ἔρχεται ἅγιος Ἄγγελος καὶ μᾶς μεταλαμβάνει ὅλους τοὺς ἐρημίτας, καὶ τὴν ἡμέραν αὐτὴν καθ’ ἣν θὰ κοινωνήσωμεν, πληρούμεθα πάσης πνευματικῆς παρακλήσεως. Οὔτε πεινῶμεν ἢ διψῶμεν οὔτε πόνον ἢ ἄλλην θλῖψιν αἰσθανόμεθα, καὶ ὅταν κάποιος ἐξ ἡμῶν ἐπιθυμήσῃ νὰ ἴδῃ ἄνθρωπον, ἀναλαμβάνεται ὑπὸ τῶν Ἀγγέλων εἰς τὸν παράδεισον, καὶ θεωρῶν τοσαύτην λάμψιν καὶ ὡραιότητα τῶν οὐρανίων ταγμάτων ἐξίσταται, μετέχων ἐκείνου τοῦ θείου φωτός· χαίρει τῷ πνεύματι· εὐφραίνεται καὶ ἀγάλλεται περισσῶς, τοσούτου ἀγαθοῦ ἀξιούμενος, λησμονεῖ τελείως ὅλους τοὺς προτέρους κόπους καὶ τὰς στενοχωρίας τὰς ὁποίας ὑπέμεινεν·