Καὶ πάλιν εἶδον ὁμοίως τὸν Ἄγγελον δύο φοράς, ὅστις μὲ ἐνεδυνάμωσε καθ’ ὃν τρόπον καὶ ἀνωτέρω εἶπον, καὶ ἐπεριπάτησα τὴν δευτέραν φορὰν καὶ πάλιν ἡμέρας τέσσαρας, καὶ τὴν τρίτην ἡμέρας δέκα μὲ τὴν θείαν δύναμιν ἄσιτος. Ἔπειτα ἔφθασα πολὺ κουρασμένος ἀπὸ τὴν ὁδοιπορίαν εἰς τόπον, ὅπου ὁ Θεὸς μὲ ὡδήγησε. Καὶ καθήσας ὀλίγον νὰ ἀναπαυθῶ, βλέπω μακρόθεν ἐρχόμενον πρός με ἄνθρωπον φοβερὸν τὴν θέαν, γυμνὸν τὸ σῶμα καὶ δασύτριχος, καλυπτόμενον ὡς ἄγριον ζῷον μὲ τὰς τρίχας του. Εἰς δὲ τὴν μέσην ἦτο περιεζωσμένος μὲ βλαστοὺς δένδρων. Ἰδὼν λοιπὸν αὐτὸν ἐφοβήθην, καὶ ἀναβὰς εἰς ὑψηλὸν βράχον ἐκρύβην. Ἐκεῖνος δὲ ἐλθών, ἔπεσεν εἰς τὸ κάτω μέρος τῆς πέτρας ἐκείνης κεκοπιακὼς ἀπὸ τὸ καῦμα τοῦ ἡλίου. Ἔπειτα, ἀφ’ οὗ ἐξεκουράσθη ὀλίγον, ἐφώνησε λέγων: Κατάβηθι, δοῦλε τοῦ Κυρίου Παφνούτιε, μὴ φοβεῖσαι. Διότι καὶ ἐγὼ ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς εἶμαι δουλεύων τῷ Θεῷ διὰ τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς μου εἰς ταύτην τὴν ἔρημον.

Τότε ἐγὼ ἐχάρην, καὶ κατελθὼν μετὰ σπουδῆς ἔπεσον εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ ζητῶν συγχώρησιν καὶ εὐλογίαν τὴν πρέπουσαν. Ἐκεῖνος τότε μὲ ἐσήκωσεν ἐκ τῆς γῆς, καὶ ἀσπασάμενοι ἀλλήλους ἐκαθήσαμεν. Ἦτο δὲ ἐξαιρέτως ταλαιπωρημένος ἀπὸ τὸ γῆρας καὶ τὴν ἐγκράτειαν, καὶ αἱ τρίχες του ἦσαν λευκαὶ ὡς τὸ γάλα. Ἐγὼ δὲ ἔχων πόθον νὰ μάθω τὴν πολιτείαν του καὶ τὸ ὄνομα, εἶπον αὐτῷ. Δέομαί σου, ἁγιώτατε Πάτερ, καθὼς ὁ Κύριος ἀπεκάλυψέ σοι τὰ κατ’ ἐμέ, οὕτω καὶ σὺ φανέρωσόν μοι πόθεν εἶσαι, τί σου τὸ ὄνομα, καὶ πότε ἦλθες εἰς ταύτην τὴν ἔρημον. Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο. Τὸ μὲν ὄνομά μου εἶναι Ὀνούφριος, ἔχω δὲ εἰς τοῦτον τὸν τόπον χρόνους ἑβδομήκοντα μὲ θηρία συνδιαιτώμενος, καὶ μὲ χόρτα καὶ ὕδωρ τρεφόμενος. Οὔτε ἄλλον τινὰ ἄνθρωπον ἑώρακα ποτέ, μόνον σὲ τὸν ὁποῖον ἔστειλεν ὁ Θεός, διὰ νὰ ἐνταφιάσῃς τὸ σῶμά μου αὔριον. Ὁ πατήρ μου ἦτο βασιλεὺς τῆς Περσίας. Ἐπειδὴ δὲ ἡ μήτηρ μου ἦτο στεῖρα, ἐδέοντο ἀμφότεροι τοῦ Θεοῦ νὰ τοὺς δώσῃ κληρονομίαν. Καὶ μετὰ πολλὰς προσευχὰς ἐπήκουσεν αὐτῶν ὁ Κύριος, καὶ ὅτε συνέλαβεν ἡ μήτηρ μου, ἔγινε χαρὰ μεγάλη εἰς τὸ παλάτιον. Μετὰ τὴν κύησιν εἶδεν ὁ πατήρ μου θείαν ἀποκάλυψιν, κελεύουσαν αὐτὸν νὰ μὲ ὀνομάσῃ Ὀνούφριον εἰς τὸ Ἅγιον Βάπτισμα· ἔπειτα νὰ μὲ ὁδηγήσῃ εἰς ἕνα Μοναστήριον, τὸ ὁποῖον εἶναι εἰς τὴν Θηβαΐδα τῆς Αἰγύπτου καὶ τὸ ὀνομάζουν ἡσυχαστήριον, καὶ οὕτως ἐποίησεν ὁ πατήρ μου. Καὶ πορευόμενος μὲ ὑπηρέτας πρὸς Αἴγυπτον μᾶς συνώδευσεν ἀπὸ θείαν νεῦσιν καὶ βούλησιν ἔλαφος, ἡ ὁποία μὲ ἔτρεφε μὲ τὸ γάλα της καθ’ ὅλην ἐκείνην τὴν ὁδοιπορίαν, πρὸς θαυμασμὸν καὶ ἔκπληξιν πάντων.