ΟΝΟΥΦΡΙΟΣ ὁ Ὅσιος καὶ ἀσκητὴς ἤκμασε κατὰ τὸν Δ’ (4ον) ἀπὸ Χριστοῦ γεννήσεως αἰῶνα. Οὗτος ἡσύχαζε πρότερον εἰς Κοινόβιον κείμενον πλησίον τῆς Ἑρμουπόλεως τῶν Θηβῶν· ἀκούσας δὲ ὕστερον τὴν ἥσυχον καὶ ἐρημικὴν ζωὴν τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ καὶ Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ ἐξῆλθε τοῦ Κοινοβίου καὶ κατῴκησεν εἰς τὴν ἔρημον ἔτη ἑξήκοντα ἀποκεχωρισμένος τῶν ἀνθρώπων. Τοῦτον εὗρεν ὁ Μοναχὸς Παφνούτιος ὅστις ἔγραψε καὶ τὸν βίον αὐτοῦ. Ἡσύχαζε δὲ τότε ὁ Παφνούτιος εἰς τὴν Αἴγυπτον, ὅτε ἐκ Θεοῦ φωτισθεὶς ἀπῆλθεν εἰς τὴν ἐσωτέραν ἔρημον. Καὶ ἀπελθὼν ἠξιώθη νὰ ἴδῃ διὰ τῶν ἰδίων αὐτοῦ ὀφθαλμῶν ὅσα ὁ ἴδιος περὶ τοῦ Ὁσίου Ὀνουφρίου ἔγραψε, λέγων ταῦτα·
«Καθημένου ποτὲ ἐν τῷ κελλίῳ μου, ἔνευσεν ὁ Θεὸς εἰς τὴν καρδίαν μου, ἵνα μεταβῶ εἰς τὴν ἐσωτέραν ἔρημον, ἵνα εὕρω ὁσίους ἄνδρας καὶ λάβω τὴν εὐλογίαν αὐτῶν. Ἐξελθὼν λοιπὸν τοῦ Μοναστηρίου ἔλαβον μετ’ ἐμοῦ ὀλίγους ἄρτους καὶ ὕδωρ, ὅσα ἠδυνάμην, καὶ ἀρξάμενος τῆς ὁδοιπορίας μὲ πόθον πολύν, ἐπεριπάτησα ὀλίγας ἡμέρας. Καὶ εὑρὼν ἕνα κεκλεισμένον σπήλαιον, ἔκρουσα τὴν θύραν, λέγων κατὰ τὴν τάξιν τὸ «Πάτερ, εὐλόγησον». Μὴ ἀκούσας δὲ ἀπόκρισιν, ἤνοιξα τὴν θύραν, καὶ εἰσελθὼν εὗρον ἄνθρωπον ἱστάμενον ὄρθιον εἰς σχῆμα προσευχομένου, καὶ προσεγγίσας εἰς αὐτὸν ἔπεσε κατὰ γῆς. Τὸ δὲ ἔνδυμά του ἦτο ἀπὸ φύλλα φοίνικος καὶ ἔγινεν ἀπὸ τὴν πολυκαιρίαν ὡς στάκτη εἰς τὰς χεῖράς μου. Ἐγὼ δὲ φοβηθεὶς προσηυχόμην, λέγων τὸν ἄμωμον καὶ ἄλλους ψαλμούς, ὅσους ἐγνώριζον καὶ ὡς ἠδυνάμην, καὶ ὅλην τὴν νύκτα ἐδεόμην διὰ τὴν ψυχήν του, ἐνταφιάσας αὐτὸν ὡς ἠμπόρεσα. Καὶ τὸ πρωῒ φράξας τὴν εἴσοδον ἀνεχώρησα, καὶ περιπατήσας τέσσαρας ἡμέρας δὲν εἶχα πλέον ἄρτον. Καὶ ἀσθενήσας ἀπὸ τὴν πεῖναν ἔπεσον εἰς τὴν γῆν ὡς ἀπονεκρωμένος.
Τότε βλέπω ἐνώπιόν μου ἕνα θαυμάσιον Ἄγγελον εἰς μορφὴν ἀνθρώπου, ὡραῖόν τε καὶ ὑπέρλαμπρον, διὸ καὶ πολὺ ἐφοβήθην. Ἐκεῖνος δὲ πλησιάσας μὲ χαριέστατον πρόσωπον, μὲ ἤγγισεν εἰς τὰς χεῖρας, τοὺς πόδας καὶ τὰ χείλη μου. Τότε ἔλαβον ἰσχὺν καὶ δύναμιν κατὰ τρόπον θαυμαστόν, καὶ ἐπεριπάτησα μὲ τὴν θείαν ἐκείνην βοήθειαν ἄλλας τέσσαρας ἡμέρας νῆστις.