Ἔμεινα τότε ἐγὼ κλαίων, συλλογιζόμενος τὴν ἀναξιότητα καὶ τὰς ἁμαρτίας μου, καὶ ἔλεγον ταῦτα. Οὐαί μοι τῷ ἀθλίῳ καὶ ὀκνηρῷ. Πόσους δούλους ἐπιμελεῖς καὶ ἐναρέτους ἔχει ὁ Κύριός μου καὶ στρατιώτας ἀνδρείους; Ἀλλ’ ὅμως ἐγώ, ἀμελής τε καὶ ρᾴθυμος, ποίαν ἀπολογίαν θὰ δώσω τῷ κτίστῃ μου; Ποῖον βραβεῖον καὶ στέφανον νίκης νὰ λάβω, ἀφοῦ δὲν ἐπολέμησα ποτέ μου κατὰ τοῦ δαίμονος; Ταῦτα λέγων διελογιζόμην νὰ ὑπομείνω εἰς ἐκεῖνον τὸν τόπον καὶ νὰ ἀγωνίζωμαι. Ἀλλ’ εὐθὺς ἔγινε σεισμός, καὶ πεσόντος τοῦ ὄρους ἐκείνου, ἐσκέπασεν ὅλον τὸ σπήλαιον, τὴν πηγὴν καὶ τὸν φοίνικα, καὶ ἅπαντα ἠφανίσθησαν. Ἐγὼ δὲ τὸ συμβὰν θεασάμενος, ἠννόησα ὅτι δὲν ἦτο Θεοῦ θέλημα νὰ μείνω ἐκεῖ καὶ ἔκλαιον. Ἐπιφανεὶς δὲ ἔμπροσθέν μου ὁ προρρηθεὶς Ἄγγελος εἶπέ μοι. Μὴ κλαίῃς, ἀλλὰ χαῖρε μᾶλλον, ὅτι ἠξιώθης καὶ εἶδες θαυμάσια. Πορευθεὶς λοιπὸν εἰς Αἴγυπτον, κήρυξον ἅπαντα τὰ περὶ τοῦ μακαρίου Ὀνουφρίου καὶ τῶν λοιπῶν, ὅσα εἶδες καὶ θέλεις ἴδει εἰς ταύτην τὴν ἔρημον. Ἄπελθε λοιπὸν εἰς εἰρήνην παρὰ Θεοῦ ἐνδυναμούμενος. Ἐκοιμήθη δὲ, ὁ πανόλβιος Ὀνούφριος τῇ ιβ’ (12ῃ) Ἰουνίου, εἰς δόξαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Μετὰ ταῦτα ἀναχωθήσας ἐκεῖθεν καὶ περιπατήσας ἡμέρας τέσσαρας, ἔφθασα εἰς ἕνα κελλίον, καὶ εἰσελθὼν ἐν αὐτῷ οὐδένα εὗρον ἐντός. Διὸ καθήσας περιέμενον τὸν οἰκήτορα, ὅστις ἦλθε μετ’ ὀλίγην ὥραν, καὶ ἦτο θαυμαστὸς τὴν θέαν καὶ σεβάσμιος, πολιὸς τὴν τρίχα, ἐνδεδυμένος ἱμάτιον πεπλεγμένον μὲ φύλλα φοίνικος, τὸ δὲ πρόσωπον αὐτοῦ ἐφαίνετο ὡς θείου Ἀγγέλου, καὶ λέγει μοι. Εἰρήνη σοι, ἀδελφέ μου καὶ συνεργάτα Παφνούτιε, ὁ τὸν μακάριον ἐνταφιάσας Ὀνούφριον. Ἐγὼ δὲ ταῦτα ἀκούσας ἐθαύμασα καὶ πεσὼν ἐπὶ γῆς αὐτῷ προσεκύνησα. Ὁ δὲ, εἶπέ μοι ἀνάστα, τέκνον. Ὁ Κύριος σὲ ἠξίωσὲ νὰ ἀπολαύσῃς τοὺς φίλους Του, ὅστις καὶ τὴν ἔλευσίν σου μᾶς ἀπεκάλυψε. Γίνωσκε δὲ ὅτι ἑξήκοντα ἔτη ἔχομεν κατοικοῦντες εἰς ταύτην τὴν ἔρημον καὶ οὐδέποτε εἴδομεν ἄλλον τινὰ ἄνθρωπον.
Οὕτω συνομιλούντων ἡμῶν, ἔφθασαν ἄλλοι τρεῖς γηραλέοι ὅμοιοι μετ’ αὐτοῦ εἰς τὸ χρῶμα καὶ το ἔνδυμα, καὶ ἀσπασάμενος αὐτούς, ἐκαθήσαμεν ἐξηγούμενοι περὶ τοῦ μακαρίου Ὀνουφρίου καὶ ἄλλων Ἁγίων. Ἔπειτα μοῦ εἶπον: ἔγειρε, τέκνον, νὰ φιλευθῶμεν, ἵνα στηριχθῇ ἡ καρδία σου, ὅτι πολὺν δρόμον ἐπεριπάτησας, καὶ ἡμεῖς τώρα χάριν σοῦ συνήχθημεν, ἵνα συνευφρανθῶμεν ψυχῇ τε καὶ σώματι.