Ἀλλὰ δυστυχῶς, κατὰ τὸν θεῖον Δαβίδ, «ἐξέλιπον ἐξερευνῶντες ἐξερευνήσεις», καθότι ὅλην τὴν ἡμέραν ἐρευνῶντες καὶ ἀνιχνεύσαντες σπιθαμὴν πρὸς σπιθαμὴν ὅλην τὴν περιφέρειαν ἐκείνην οὐδὲν ἀνεῦρον, οὔτε σπήλαιον, οὔτε λείψανον, καίτοι ὁ εὐσεβὴς Χριστιανὸς ὑπεδείκνυεν ἀκριβῶς τὸ μέρος, εἰς ὃ ἀνεῦρε πρὸ ὀλίγου τὸ σπήλαιον καὶ τὸ ἐν αὐτῷ θεῖον λείψανον, καὶ οὕτω ἐπέστρεψαν περίλυποι εἰς τὰ ἴδια. Τίς ἄρα ἦτο ὁ πρὸ ὀλίγου φανεὶς Ὅσιος, εἶτα δὲ ἀποκρύψας πάλιν ἑαυτόν, ὡς καὶ τὸ πρῶτον; Μήπως ἦτο εἷς ἐκ τῶν ἡμετέρων Ὁσίων; Οὐδόλως ἀπίθανον, διότι ἡ περιφέρεια αὕτη εἶναι πλησίον τῆς ἀσκητικῆς παλαίστρας τῶν Ὁσίων, ἴσως δὲ ὁ Ὅσιος ἐννοήσας τὸν θάνατον αὐτοῦ ἀπῆλθεν ἐκεῖ κρυφίως καὶ ἐκοιμήθη ὅπου καὶ παρέμεινεν, ἀποφεύγων τὸν ἀνθρώπινον ἔπαινον, καθὼς ἔπραξε καὶ ὁ Ὅσιος Εὐδόκιμος, ὁ Βατοπεδινός, ὅστις προϊδὼν τὸν θάνατον αὐτοῦ εἰσῆλθε κρυφὰ εἰς τὴν κρύπτην τοῦ κοιμητηρίου τῆς Μονῆς καὶ ἐκοιμήθη, μείνας ἐκεῖ κεκρυμμένος μέχρι τοῦ ἔτους 1840, ὁπότε καὶ ἀπεκαλύφθη κατὰ τὴν γενομένην τότε ἀνακαίνισιν καὶ ἐπιδιόρθωσιν τοῦ κοιμητηρίου [22].

Ἐν τῷ σπηλαίῳ τῶν Ὁσίων ἐσῴζετο μέχρι τοῦ 1888 μικρὰ ἡσυχαστικὴ Καλύβη, ἥτις κρημνισθεῖσα συνεχωνεύθη ἔκτοτε μετὰ τῆς ἄνωθεν ταύτης κειμένης Καλύβης τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, περιελθούσης ὑπὸ τὴν κατοχὴν αὐτῆς καὶ τῆς ἀσκητικῆς τῶν Ὁσίων παλαίστρας. Ἐσχάτως, κατὰ τὸ 1937-1938, ἠθέλησεν ὁ κάτοχος τῆς ἐν λόγῳ καλύβης, συνευδοκούντων καὶ τῶν λοιπῶν Μικραγιαννανιτῶν ἀδελφῶν, νὰ ἱδρύσῃ ἐκεῖ κάτωθεν τοῦ σπηλαίου ναΐδριον ἐπ’ ὀνόματι τῶν Ὁσίων. Γενομένης δὲ πρὸς τοῦτο ἀνασκαφῆς εὑρέθησαν ἀνατολικῶς καὶ ἐντὸς τοῦ σπηλαίου σημεῖα ἀρχαίου ναΐσκου, ἤτοι τμῆμα τοῦ ἀνατολικοῦ τοίχου τοῦ ἁγίου Βήματος, ἐν ᾧ μικρὰ ἁψὶς ἁγίας Τραπέζης, σῳζομένη μία σπιθαμὴ περίπου ἀπὸ τῆς βάσεως αὐτῆς καὶ ἑτέρα μικροτέρα τοιαύτη τοῦ νιπτῆρος πρὸς τὸ ἀριστερὸν μέρος. Ἄπορον ὅμως ἂν αὕτη ἦτο ἡ Ἐκκλησία εἰς τὴν ὁποίαν ἐλειτούργουν οἱ Ὅσιοι, ἢ μετὰ ταῦτα ἱδρύθη πρὸς τιμὴν αὐτῶν. Ἀλλὰ δυστυχῶς ἡ ἐργασία ἔμεινεν ἡμιτελὴς διὰ λόγους τοὺς ὁποίους δὲν δυνάμεθα ἐνταῦθα νὰ διαλάβωμεν.