Ὑπῆρχον δὲ οἱ Ὅσιοι κατὰ τὸν χαρακτῆρα τοῦ σώματος, ὁ μὲν Ἅγιος Διονύσιος ἀνάστημα ἔχων ὑψηλόν, κεφαλὴν μεγάλην καὶ τροπον τινὰ τετράγωνον, παρειὰς πλατείας, ὡσαύτως καὶ μέτωπον πλατὺ καὶ ὑψηλόν, μύστακα καὶ γενειάδα πλατεῖαν, τετραγωνικὴν καὶ ὀλίγον διχασμένην, φθάνουσαν μέχρι τοῦ στήθους· ἦτο φαλακρός, ἔχων τὸ τρίχωμα ὑπόλευκον, ψαρρὸς καὶ τὴν ἐπιδερμίδα σιτόχρους· γενικῶς δὲ ἦτο χαρακτὴρ ὡραῖος καὶ μεγαλοπρεπής, ὁμοιάζων μὲ τὸν Ἅγιον Ἀθανάσιον τὸν ἐν τῷ Ἄθῳ πλὴν τῆς γενειάδος, ἥτις τοῦ Ἁγίου Διονυσίου ἦτο πλατυτέρα, ὀλίγον διχαζομένη καὶ ὑπόλευκος, οὐχὶ τελείως λευκή. Ὁ δὲ Ἅγιος Μητροφάνης εἶχεν ἀνάστημα μέτριον, κεφαλὴν στρογγύλην, κόμην παχεῖαν μέλαιναν, γενειάδα στρογγύλην, μικράν, καὶ γενικῶς τρίχωμα οὖλον (κατσαρόν)· ὡσαύτως καὶ ὀφθαλμοὺς καὶ ὀφρύας στρογγύλας· ἦτο ἡμιφαλακρός, μὲ ἐπιδερμίδα ἐπὶ τὸ λευκότερον καὶ γενικῶς μελανόθριξ. Ὡμοίαζε καὶ οὗτος μὲ τὸν Ἅγιον Νικόλαον, πλὴν τῆς ἡλικίας καὶ τῆς χροιᾶς τοῦ τριχώματος, διότι ἦτο νεώτερος, ἔχων τρίχωμα μέλαν.
Τοῦ Ὁσίου Διονυσίου σῴζεται εἰς τὴν βιβλιοθήκην τῆς Σκήτης τῆς Ἁγίας Ἄννης ἰδιόγραφος βίβλος ποικίλης ὕλης, μετὰ τῆς ἰδίας αὐτοῦ ὑπογραφῆς, κοινῶς καλουμένη «Κουβαρᾶς» καὶ φέρει ἐν τέλει τὴν ἑξῆς ὀλίγον μεταγενεστέραν σημείωσιν: «Ἡ παροῦσα βίβλος ὑπάρχει τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Διονυσίου τοῦ Ρήτορος τοῦ ἀσκήσαντος ἐν τῷ ὄρει τοῦ Ἄθω καὶ ἀφιερώθη παρὰ τοῦ μαθητοῦ αὐτοῦ εἰς τὴν Μονὴν τῆς Ἁγίας Ἄννης, εἰς ὠφέλειαν τῶν ἀσκουμένων ἀδελφῶν, καὶ εἴ τις τὸ ἀποξενώσει ἂς ἔχῃ τὰς ἀρὰς τῶν τιη’ (318) Θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν, καὶ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου Πατρὸς ἡμῶν Ἀθανασίου τὸ ἐπιτίμιον». Σῴζεται ὡσαύτως καὶ χειρόγραφον ψαλτήριον, ὅπερ ἐχρησιμοποίει ὁ Ὅσιος κατὰ τὰς καθημερινὰς αὐτοῦ ἀκολουθίας, φέρων καὶ αὐτὸ ἐν τέλει τὴν ἀνωτέρω σημείωσιν.
Ἀλλὰ καὶ εἰς ἄλλας τοῦ Ὄρους Μονὰς διάφοροι τῶν Πατέρων λόγοι, ἁπλοποιηθέντες παρ’ αὐτοῦ, πρὸς «ὠφέλειαν τῶν ἐντυχανόντων» καὶ αἱ ἓξ «ἱστορίαι» αἱ συνοδευόμεναι ὑπὸ τῶν «Μαργαριτῶν» τοῦ θείου Χρυσοστόμου. Τοῦ δὲ Ἁγίου Μητροφάνους ἡ ὀπτασία τοῦ ἐξ Ἰσβόρου Δημητρίου.