Πάντως ὅμως καὶ ἂν εἶχε μεταβληθῆ ὁ Ναὸς αὐτῆς, κατὰ τὴν ἀνωτέρω μαρτυρίαν, εἰς τουρκικὸν τέμενος μετά τινος τμήματος τῆς Μονῆς, θὰ κατεῖχον οἱ Μοναχοὶ τὸ ἐπίλοιπον τμῆμα, χρησιμοποιοῦντες ὡς καθολικὸν κανὲν ἐκ τῶν παρεκκλησίων αὐτῆς· ἢ ἴσως, ὅπερ καὶ πιθανώτερον, νὰ εἶχον ἀναχωρήσει ἐκεῖθεν συμπήξαντες εἰς ἄλλο μέρος τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὴν κατοικίαν αὐτῶν, συναποκομίσαντες μετὰ τῶν ἄλλων καὶ τὴν περιώνυμον καὶ πολύφημον ἐπωνυμίαν «τοῦ Στουδίου». Ὅπως καὶ ἂν ἔχωσι τὰ πράγματα, ἡ Μονὴ τοῦ Στουδίου φαίνεται σῳζομένη μέχρι τοῦ τέλους περίπου τοῦ δεκάτου ἕκτου αἰῶνος εἰς τὸ Μοναχολόγιον τῆς ὁποίας ἐνεγράφη ὁ ἐκ Θεσσαλονίκης καταγόμενος καὶ ἐν ἔτει 1577 ἀποθανὼν ὑποδιάκονος Δαμασκηνὸς ὁ πεζογράφος (ὁ μετέπειτα Λιτῆς καὶ Ρενδίνης Ἐπίσκοπος), ἐξ οὗ ἔλαβε καὶ τὴν ἐπωνυμίαν «Στουδίτης» [9]. Πλὴν τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Μονῆς τοῦ Στουδίου ὑπῆρχον καὶ ἀλλαχοῦ τοιαῦται μὲ τὸ αὐτὸ ὄνομα, ὑποδεέστεραι πάντως, ἱδρυθεῖσαι κατὰ τὸν μεσαίωνα ὑπὸ διαφόρων Στουδιτῶν Μοναχῶν [10].
Ἀλλ’ ἐπανέλθωμεν ἐπὶ τὸ προκείμενον. Προσελθὼν ὁ θεῖος Διονύσιος, ὡς ἐλέχθη, εἰς τὴν Μονὴν τοῦ Στουδίου καὶ δοκιμασθεὶς καταλλήλως εἰς τὰς προκαταρκτικὰς πράξεις, ἐκάρη ὡς ἐπεθύμει Μοναχός. Δύναταί τις νὰ συμπεράνῃ τὴν ἄκραν ὑποταγὴν καὶ ταπείνωσιν τοῦ Ὁσίου καὶ γενικῶς τὴν προθυμίαν αὐτοῦ πρὸς τοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνας, τῆς κατὰ Χριστὸν πολιτείας, ἐκ τῆς μετέπειτα χάριτος αὐτοῦ. Διότι ὁμοῦ μὲ τὴν κουρὰν τῶν τριχῶν, ἀπέκειρε καὶ πᾶν ὑλικὸν καὶ ἐμπαθὲς θέλημα καὶ φρόνημα, ἀλλὰ καὶ πάντα κοσμικὸν τῦφον καὶ ὑπερηφάνειαν καὶ ρητορικὴν στωμυλίαν καὶ ἀδολεσχίαν καὶ τῶν ἔξω πραγμάτων γνῶσιν, τὴν φυσιοῦσαν τὸν ἄνθρωπον· πάντα σκύβαλα ἀποστολικῶς ὁ μακάριος ἐλογίσατο, ἵνα μόνον Χριστὸν κερδήσῃ, τὸν ὁποῖον ἐξ ὅλης ψυχῆς καὶ καρδίας ἠγάπησε, γενόμενος πτωχὸς ἐν πνεύματι.
Ἐπιθυμῶν ὅμως ἀνωτέραν ἡσυχαστικὴν ζωήν, ἥτις, κατὰ τὸν Μέγαν Βασίλειον, εἶναι ἡ ἀρχὴ καθάρσεως τῆς ψυχῆς, ἀνεχώρησε διὰ τὸν ἁγιώνυμον Ἄθω, τὸ πνευματικὸν τοῦτο γυμναστήριον πάσης ἀρετῆς καὶ ἐναρέτου πράξεως καὶ ἐλθὼν κατῴκησε εἴς τι Κὲλλίον ἢ καὶ Μονύδριον πλησίον τῆς Σκήτης τῶν Καρυῶν, ὡς ἐμφαίνεται ἐξ ἰδίας αὐτοῦ ἐπιστολῆς ἀποσταλείσης εἰς τὴν τότε «Σύναξιν τοῦ Ἁγίου Ὄρους», ἥτις σῴζεται ἐν χειρογράφῳ κώδικι, ἀποκειμένῳ ἐν τῷ ἄνωθεν τῶν Καρυῶν Λαυρεωτικῷ Κελλίῳ τῆς Ἁγίας Τριάδος [11].