Λαβὼν τότε τὴν μάχαιράν του ὁ καλὸς Βονιφάτιος ὡς Φινεὲς τὴν ἁμαρτίαν ἐξιλάσατο, ἤτοι μὲ τὴν χεῖρά του ἔσφαξεν ἐκείνους τοὺς ἀδίκους, οἵτινες ἀδίκως τὸν δίκαιον ἐφόνευσαν. Τὰ δὲ βέβηλα καὶ μιαρώτατα σώματα ἔρριψαν κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν. Μετὰ τρεῖς ἡμέρας ἐτελειώθη ἡ θήκη, ἐθέσαμεν δὲ εἰς αὐτὴν τὸ ἅγιον λείψανον καὶ τὸ ἀφήκαμεν ἐκεῖ κεκρυμμένον διὰ νὰ μὴ τὸ μάθῃ ὁ λαὸς καὶ τὸ διαμοιράσουν μεταξύ των διὰ εὐλάβειαν. Μόνον ἠκούσθη ἡ εἴδησις, ὅτι ἐφόνευσαν τὸν Ἅγιον καὶ ἔκαμε τὴν ἐκδίκησίν του ὁ Βονιφάτιος.
Μετὰ ἑπτὰ ἡμέρας, καθήμενος ἐγὼ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, εἶδον τὸ ἑξῆς ὅραμα. Δώδεκα ἄνδρες λευκοφόροι ἵσταντο εἰς δύο χορούς, ἔχοντες εἰς τὸ μέσον αὐτῶν τὸν κύριόν μου Παγκράτιον, ὅστις μοὶ εἶπε· «Τέκνον Εὐάγριε, διατὶ δὲν ἐνεταφίασες εἰς τὸ χῶμα τὸ σῶμά μου, ἀλλὰ μὲ ἐκρύψατε εἰς τὴν διαβολικὴν θήκην τοῦ χρυσίου; Εἶδές με ποτὲ νὰ ἀγαπήσω χρυσίον ποσῶς ἢ ἀργύριον; μή, τέκνον μου, μή, ἀλλὰ ἐξάγαγέ με ἀπὸ τὸ σκοτεινὸν ἐκεῖνο κιβώτιον καὶ παράδος τὴν γῆν εἰς τὴν γῆν, κατὰ τὴν κοινὴν συνήθειαν». Ταῦτα ἀκούσας ἐτρόμαξα καὶ τὰ ἀνήγγειλα πρὸς τὸν ἡγεμόνα, ὅστις εἶπε νὰ κάμω καθὼς ὁ Ἅγιος ἐπρόσταξε. Συναθροίσαντες λοιπὸν ὅλον τὸν λαόν, ἐποιήσαμεν ἀγρυπνίαν ὁλονύκτιον ψάλλοντες τὸ δὲ πρωῒ κατέβημεν ἐγώ, ὁ Τατιανός, ὁ Λυκαονίδης καὶ ὁ Βονιφάτιος καὶ ἀνοίξαντες τὴν χρυσῆν θήκην εἴδομεν θαῦμα ἐξαίσιον· ἤτοι τὸ σῶμα δὲν ἦτο καθὼς τὸ ἐθέσαμεν αἱματωμένον, πληγωμένον καὶ ἄμορφον, ἀλλὰ ὡραῖον καὶ ἤστραπτεν ὡς τὸ φῶς, ἦτο δὲ σῶον καὶ ἀκέραιον, καθαρὸν ἀπὸ αἵματα. Πληγὴ δὲ ἢ μόλυνσις οὐδαμοῦ διεκρίνετο οὔτε εἰς τὴν σάρκα, οὔτε εἰς τὰ ἐνδύματά του. Ταῦτα βλέπων ὁ ἄρχων ἔκλαυσεν ὥραν πολλὴν ἐκθαμβούμενος. Ἐξαγαγόντες τότε τὸ ἅγιον λείψανον ἔξω, ἐγέμισεν ὁ τόπος ὅλος εὐωδίας θαυμασιώτατα. Ὅθεν συνηθροίσθησαν ἄνδρες τε καὶ γυναῖκες, νέοι καὶ γέροντες, πλῆθος πολύ, οἵτινες, ἀσπασάμενοι τὸ ἅγιον λείψανον, ἐδόξαζον τὸν Πανάγαθον Θεὸν τὸν δοξάζοντα τοὺς Αὐτὸν ἀντιδοξάζοντας.
Οὕτω λοιπὸν ἅπαντες ἀπηλαύσαμεν τὴν ἄρρητον ἐκείνην εὐωδίαν τὴν τερπνὴν καὶ θαυμάσιον, θαυμάζοντες καὶ ἐξιστάμενοι, ἐπειδὴ ὑπερέβαινε πᾶσαν ἀκοὴν καὶ διάνοιαν. Φέροντες δὲ λίθους πελεκητοὺς λακεδαιμονίους, ἐκτίσαμεν θήκην καὶ μικρὸν οἰκίσκον καὶ ἀπεθέσαμεν εἰς τὴν λιθίνην αὐτὴν θήκην τὸ ἅγιον λείψανον, τὴν δὲ χρυσῆν θήκην μετεβάλομεν εἰς σκεύη τῆς Ἐκκλησίας ὡς ἔπρεπεν.