Ταῦτα ἀκούσας ὁ Παντολέων πολλὰ ηὐφράνθη ἡ καρδία του, καὶ ἔκρινεν ὅτι ἦσαν ὅλα ἀληθινὰ καὶ δίκαια καὶ ἀπεκρίθη οὕτως· «Ὅσα μοῦ εἶπες, Ἅγιε Γέρον, τὰ ἤκουσα καὶ ἀπὸ τὴν μητέρα μου πολλάκις καὶ τὴν ἔβλεπον ὅτι προσηύχετο πρὸς αὐτὸν τὸν Θεόν, τὸν ὁποῖον κηρύττεις, καὶ τὸν ἐπεκαλεῖτο εἰς βοήθειαν». Εὐχαριστήσας ὅθεν ὁ Παντολέων διὰ τὴν συμβουλήν, τὴν ὁποίαν τοῦ ἔδωκεν ὁ Ἑρμόλαος, ἀπῆλθεν εἰς τὴν ὁδόν του καὶ πάλιν ἤρχετο πολλάκις νὰ ἀκούσῃ τὴν διδαχὴν αὐτοῦ, ἵνα καρπωθῇ καλύτερον, καὶ ὀλίγον κατ’ ὀλίγον ἐστηρίζετο εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ. Ἐν μιᾷ δὲ τῶν ἡμερῶν, ἐρχόμενος ἀπὸ τὸν διδάσκαλόν του, εὗρεν ἐν τῇ ὁδῷ παιδίον, τὸ ὁποῖον ἐδάγκασεν ἔχιδνα καὶ ἔκειτο νεκρόν, τὸ δὲ θηρίον ἵστατο πλησίον του. Ταῦτα ἰδὼν ὁ Παντολέων, ἐνεθυμήθη τοῦ Ἑρμολάου τοὺς λόγους καὶ ἔλεγε κατὰ διάνοιαν ὅτι· «Ἐὰν πληρώσῃ ὁ Χριστὸς τοῦτό μου τὸ ζήτημα, νὰ ἀναστηθῇ τὸ παιδίον καὶ νὰ θανατωθῇ τὸ θηρίον, ἄλλην ἀπόδειξιν καὶ πίστωσιν δὲν ζητῶ εἰς ὅσα ὁ τίμιος γέρων μὲ ἐδίδαξεν, ἀλλὰ γίνομαι χριστιανὸς πάραυτα». Ποιήσας τότε προσευχήν, αὐτὴν τὴν ὥραν τὸ μὲν παιδίον ἀνέστη ὡς ἀπὸ ὕπνου, ὁ δὲ ὄφις διερράγη καὶ ἀπώλετο.

Τότε πληροφορηθεὶς ὁ Παντολέων, ἐξ ὅλης ψυχῆς καὶ καρδίας του ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστὸν καὶ ἄρας πρὸς τὸν οὐρανὸν τὰ τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος ὄμματα μετ᾽εὐφροσύνης πολλῆς ηὐχαρίστει δοξάζων τὸν Κύριον, ὅστις τὸν ἐλύτρωσεν ἀπὸ τὴν πλάνην καὶ τὸ σκότος τῶν εἰδώλων, καὶ τὸν ὡδήγησεν εἰς τὴν ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας. Ἔπειτα τρέχει παρευθὺς μὲ πολλὴν χαρὰν εἰς τὸν Ἑρμόλαον, καὶ διηγούμενος τὴν ὑπόθεσιν ἐζήτησε νὰ τὸν τελειώσῃ διὰ τοῦ βαπτίσματος. Ὁ δὲ γινώσκων εἰς ποῖον ἀγγεῖον ἐκλεκτὸν μέλλει νὰ βάλῃ τὸ μύρον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μετὰ χαρᾶς ἐπήκουσε καὶ βαπτίσας αὐτὸν τὸν ἐκοινώνησε τοῦ Δεσποτικοῦ σώματος καὶ τὸν ἐδίδαξε πάντα τὰ μυστήρια τῆς ἀληθοῦς ἡμῶν πίστεως. Ἔμεινεν οὕτως ἡμέρας ἑπτὰ εἰς τὸν Ἅγιον Γέροντα, εὐφραινόμενος καὶ σιτιζόμενος ἐκεῖνα τὰ μελίρρυτα λόγια, κατὰ δὲ τὴν ὀγδόην ἡμέραν ἀπῆλθεν εἰς τὸν πατέρα του. Τότε ἐκεῖνος ἠρώτησε τὸν Ἅγιον ποῦ ἦτο τόσας ἡμέρας. Ὁ δὲ Ἅγιος ἀπεκρίνατο· «Εἷς ἄρχων τοῦ παλατίου φίλος τοῦ βασιλέως ἦτο ἀσθενής, καὶ δι’ αὐτὸ δὲν μᾶς ἄφηνε μὲ τὸν διδάσκαλόν μου νὰ ἀναχωρήσωμεν, ἕως ὅτου τελείως ἰατρεύθη. Κατὰ δὲ τὴν ἑπομένην ἐπορεύθη εἰς τὸν Εὐφρόσυνον, πρὸς τὸν ὁποῖον πάλιν ἐπροφασίσθη λέγων· «Ὁ πατήρ μου ἠγόρασε χωράφιον μέγα καὶ ἀξιόλογον καὶ τὸ παρέδωκεν εἰς τὰς χεῖρας ἐμοῦ νὰ ἔχω τὴν φροντίδα του, καὶ δι’ αὐτὸ ἦτο ἀνάγκη νὰ τὸ παραδώσω εἰς τοὺς ἀνθρώπους, νὰ τὸ δουλεύωσι».