Τότε, ὁ Ὅσιος ἐπῆγε μόνος εἰς τὸ κελλίον του, ἤτοι εἰς ἕνα τόπον ἀπόκρυφον, ὅπου ηὔχετο πάντοτε, καὶ τὸν ὁποῖον κανεὶς δὲν ἐγνώριζεν, εἰμὴ μόνον αὐτὸς ὁ φίλος του Ἰωάννης· κλίνας δὲ ἐκεῖ τὰ γόνατα, παρεκάλει τὸν Κύριον νὰ λυτρώσῃ τὸν δοῦλον αὐτοῦ ἀπὸ τὸν προκείμενον κίνδυνον. Ὅθεν ὁ Δεσπότης Χριστὸς ἐπήκουσε τὸν φίλον του καὶ ᾠκονόμησε νὰ φανερωθοῦν οἱ φονεῖς εὐθὺς καὶ νὰ μὴ ἀποθάνῃ ἀδίκως ὁ δίκαιος. Ὅταν λοιπὸν ἔφεραν οἱ δήμιοι εἰς τὴν ἀγχόνην τὸν Ἰωάννην, ἦλθον τρεῖς ἱππεῖς τρέχοντες καὶ διατάσσουν τοὺς δημίους νὰ τὸν ἀπολύσουν, διότι οἱ φονεῖς εὑρέθησαν. Λυτρωθεὶς παραδόξως ὁ Ἰωάννης ἔδραμεν εἰς τὸν ἄνωθεν ἀπόκρυφον τόπον, βλέπων δὲ ἀπὸ μακρὰν τὸν Συμεὼν εὐχόμενον ἐφοβήθη· ὅτι ὡς σφαῖραι πυρὸς ἐξήρχοντο ἀπὸ τὸ στόμά του, καὶ ἀνέβαινον εἰς τὸν οὐρανόν, γύρωθεν δὲ αὐτοῦ ἦτο ὡς κλίβανος πυρὸς καιομένου, ὁ δὲ Ὅσιος ἔστεκεν εἰς τὸ μέσον τοῦ πυρὸς εὐχόμενος· ὅθεν δὲν ἐτόλμησε νὰ τὸν πλησιάσῃ, μέχρις ὅτου ἀπετελείωσε τὴν προσευχήν. Τότε στραφεὶς ὁ Ὅσιος εἶπε πρὸς τὸν Διάκονον· «Οὗτος ὁ πειρασμὸς σοῦ συνέβη διότι ἦλθον χθὲς δύο πτωχοὶ καὶ σοῦ ἐζήτησαν ἐλεημοσύνην, σὺ δὲ ἐνῷ εἶχες δὲν τοὺς ἔδωσες, ἀλλὰ τοὺς ἀπέπεμψες. Μὴ νομίζῃς ὅτι εἶναι ἰδικά σου ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα δίδεις, ὀλιγόπιστε; Ὁ Κύριος λέγει ὅτι, ὅστις δώσῃ ἐλεημοσύνην, θὰ ἀπολαμβάνῃ εἰς τοῦτον τὸν κόσμο ἑκατονταπλάσιον καὶ ζωὴν αἰώνιον εἰς τὸν μέλλοντα. Λοιπόν, ἐὰν πιστεύῃς, δίδε ὅσον δύνασαι, ἐὰν δὲ δὲν δίδῃς, εἶναι φανερόν, πὼς εἶσαι ἄπιστος». Αὐτὰ καὶ ἕτερα ψυχωφελῆ ἀκούσας ὁ Ἰωάννης, εὐχαριστῶν αὐτὸν ἀπῆλθεν εἰς τὴν οἰκίαν του χαίρων.

Μίαν πρωΐαν ἐκράτει ὁ Ὅσιος σινάπι τριμμένον εἰς τὴν ἀριστεράν του χεῖρα, εἰς δὲ τὴν δεξιὰν ἄρτον, καὶ βυθίζων εἰς τὸ σινάπι ἔτρωγεν. Ὅστις δὲ ἤθελε τὸν περιπαίξῃ, ἤλειφε μὲ τὸ σινάπι τὸ στόμά του. Ἦλθε δὲ καὶ εἷς τοῦ ὁποίου οἱ ὀφθαλμοὶ εἶχον ἀσπράδα, ἔχρισε δὲ ὁ Ὅσιος τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ μὲ τὸ σινάπι εἰπών· «Ὕπαγε καὶ πλύσου μὲ σκορδόξυδον, νὰ ἰατρευθῇς, ἔξηχε», δηλαδὴ σαλέ· διότι τοῦτον τὸν λόγον εἶχε πάντοτε συνήθειαν νὰ λέγῃ, πρὸς ἅπαντας. Ἐκεῖνος δὲ ἐπῆγεν εἰς ἰατροὺς νὰ τὸν θεραπεύσουν (διότι τὸν λόγον τοῦ σαλοῦ δὲν ἐπίστευεν), οἵτινες τὸν ἐτύφλωσαν ἀκόμη περισσότερον. Ὅθεν ἀπὸ τὴν θλῖψίν του ἠναγκάσθη μίαν ἡμέραν καὶ εἶπεν· «Ὅ,τι μοῦ εἶπεν ὁ σαλὸς θὰ πράξω, ἔστω καὶ ἐὰν ἤξευρα ὅτι θὰ ἔβγουν οἱ ὀφθαλμοί μου ὅλως διόλου». Οὗτος λοιπὸν ἐπλύθη μὲ σκορδόξυδον καὶ τόσον ἰάθη τελείως, ὥστε ἔγιναν οἱ ὀφθαλμοί του καθαροὶ ὡς παιδίου μικροῦ, καὶ ἔβλεπε θαυμάσια. Τότε περισσῶς ἐθαύμαζεν. Ἀπαντήσας δὲ αὐτὸν ὁ Ὅσιος, τὸν συνεβούλευσε λέγων· «Βλέπεις πὼς ἰατρεύθης, ἔξηχε; Μὴ κλέψῃς πλέον τοῦ γείτονός σου τὰς αἶγας».