Ὕστερον δὲ τὸν ἠρώτησεν ὁ θεοφιλὴς Ἰωάννης, ὁ ὁποῖος ἔγραψε καὶ τὸν Βίον του ὅλον καὶ τοῦ λέγει· «Διὰ τὸν Κύριον, πάτερ, ὅταν εἰσῆλθες εἰς τὸ μέσον αὐτῶν δὲν ἠσθάνθης εἰς τὸ σῶμά σου καμμίαν ἐνόχλησιν;». Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «Πίστευσόν μοι, τέκνον, ὅτι καθὼς ὅταν τοποθετῇς ἕνα ξύλον εἰς τὰ ἄλλα ξύλα δὲν αἰσθάνεται, οὕτω καὶ ἐγὼ δὲν ἐσαλεύθην ὅλως διόλου, ἀλλ’ ἦτο ὅλος ὁ νοῦς μου εἰς τὸν Θεὸν καὶ προσηυχόμην».

Οὗτος ὁ θεοφιλὴς Ἰωάννης εἶχεν υἱὸν ἄσωτον, ὅστις ἐπόρνευσε μὲ γυναῖκα τινὰ ὕπανδρον καὶ ὅταν ἐξῆλθεν ἀπὸ τὸν οἶκόν της ἐδαιμονίσθη ὁ ἄθλιος. Ὁ δὲ Ὅσιος, θέλων νὰ τὸν ἰατρεύσῃ ψυχῇ τε καὶ σώματι, τὸν ἔφθασεν εἰς τὴν ἀγορὰν καὶ τοῦ δίδει ράπισμα, λέγων· «Ταπεινέ, μὴ μοιχεύσῃς πλέον, νὰ μὴ σὲ ἐγγίσῃ ὁ δαίμων». Τότε τὸν ἔρριψεν ὁ δαίμων καὶ ἀφρίζων ἐσπάραζε· καὶ ἰδοὺ βλέπει τὸν σαλὸν ὁ δαιμονιζόμενος καὶ τοῦ ἔβγαλεν ἀπὸ ἐπάνω του ἕνα μαῦρον σκύλον, τὸν ὁποῖον ἔδειρε μὲ Σταυρὸν ξύλινον καὶ οὕτως ἐλυτρώθη ἀπὸ τὸν δαίμονα. Ὅταν δὲ συνῆλθε ὁ πάσχων, τὸν ἠρώτησαν τί ἔπαθε, ἀλλὰ δὲν ἠδυνήθη νὰ εἴπῃ ἄλλον λόγον, εἰμὴ μόνον τοῦτον· «Ἕνας μοῦ εἶπε νὰ μὴ μοιχεύω». Μετὰ ὅμως τὸ τέλος τοῦ Ἀββᾶ Συμεών, ἐξηγεῖτο εἰς ὅλους καταλεπτῶς τὸ θαυμάσιον.

Εἶχε δὲ συνήθειαν ὁ Ὅσιος νὰ ἀναβαίνῃ καὶ εἰς τὰς οἰκίας τῶν πλουσίων νὰ παίζῃ, πολλὰς δὲ φορὰς προσεποιεῖτο ὅτι ἐφίλει τὰς δούλας, μία δὲ ἀπὸ αὐτὰς συνέλαβεν ἀπὸ ἕνα δημότην, δηλαδὴ πολίτην. Τὴν ἠρώτησε λοιπὸν ἡ κυρία της τίς τὴν ἔφθειρεν. Ἡ δὲ ἀπεκρίθη· «Ὁ σαλὸς Συμεὼν μὲ ἐβίασε». Ὅταν δὲ ἦλθεν ὁ Ὅσιος εἰς αὐτὸν τὸν οἶκον, τὸν ἤλεγξεν ἡ κυρία της, λέγουσα· «Κακῶς ἔκαμες, Συμεών, καὶ ἐβίασας τὴν δούλην μου». Αὐτὸς δὲ ἐμειδίασε καὶ τῆς ἔφερε πολλάκις ὀψάρια, κρέας καὶ ἄρτον λέγων· «Φάγε, γυνή μου, νὰ γεννήσῃς γρήγορα». Ὅταν δὲ ἐπλησίασεν ὁ καιρὸς νὰ γεννήσῃ, ἐβασανίζετο τρία ἡμερόνυκτα, ἡ ἀθλία, καὶ ἐκινδύνευε νὰ ἀποθάνῃ. Ἡ δὲ κυρία της εἶπε πρὸς τὸν Ὅσιον· «Κάμε προσευχήν, Συμεών, διὰ τὴν γυναῖκά σου, διότι δὲν ἠμπορεῖ νὰ γεννήσῃ ἡ τάλαινα». Αὐτὸς δὲ τρέχων πρὸς αὐτήν, ἐκτύπα τὰς χεῖρας καὶ ἔλεγεν· «Τῇ ἀληθεία, ταπεινή, δὲν γεννᾶται τὸ βρέφος, ἐὰν δὲν ὁμολογήσῃς τὸν πατέρα του». Τότε ἡ τάλαινα, βλέπουσα τὸν ἐπικείμενον κίνδυνον, ὡμολόγησε τὴν ἀλήθειαν, λέγουσα· «Ἄδικα τὸν δίκαιον ἐκατάκρινα, ἀλλὰ μὲ τὸν δεῖνα δημότην τὸ ἔκαμα». Τότε παρευθὺς ἐγέννησε, πάντες δὲ ἐθαύμασαν. Ὅθεν εἶχον πολλοὶ τὸν Συμεὼν ὡς Ἅγιον, ἄλλοι δὲ ἔλεγον ὅτι ἀπὸ τὸν σατανᾶν ἦσαν αὐτὰ τὰ σημεῖα διὰ νὰ πλανῶνται οἱ ἄνθρωποι.