ΣΥΜΕΩΝ καὶ ΙΩΑΝΝΗΣ οἱ δύο οὗτοι Ὅσιοι Πατέρὲς ἦλθον κατὰ τὰς ἡμέρας τοῦ βασιλέως Ἰουστίνου τοῦ νέου, ἐν ἔτει φιη’ (518), ἀπὸ τὴν Ἔδεσσαν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα κατὰ τὴν ἑορτὴν τῆς Ὑψώσεως, διὰ νὰ προσκυνήσουν τὸν Τίμιον Σταυρόν, καθὼς καὶ ἄλλοι πολλοὶ τὴν ἡμέραν αὐτὴν προσέρχονται. Ἐκ τούτων ὁ πρῶτος, ὁ Ἰωάννης, πατέρα μὲν εἶχε, μητέρα δὲ δὲν εἶχεν. Ὁ δὲ ἕτερος, ὁ Συμεών, πατέρα δὲν εἶχε, μόνον δὲ μητέρα, γεροντικῆς ἡλικίας ὀγδοήκοντα περίπου ἐτῶν. Ἦτο δὲ ὁ Ἰωάννης ἐτῶν εἴκοσι δύο καὶ τὸν ὑπάνδρευσεν ὁ πατὴρ αὐτοῦ κατ’ ἐκεῖνον τὸν χρόνον. Εἶχον δὲ οἱ νέοι οὗτοι πολλὴν ἀγάπην μεταξύ των, ὥστε δὲν ἠδύναντο οὐδόλως νὰ χωρισθῶσιν ὁ εἷς ἀπὸ τὸν ἄλλον. Ἀφοῦ λοιπὸν ἐπροσκύνησαν τοὺς Ἁγίους Τόπους, ἦλθον εἰς τὸν Ἰορδάνην. Καθὼς δὲ περιήρχοντο καὶ παρετήρουν τοὺς Ὁσίους Ἀσκητάς, ἐτρώθη ἡ καρδία των εἰς τὸν θεῖον ἔρωτα καὶ ἔβαλον κατὰ νοῦν νὰ γίνουν Μοναχοί.

Καθὼς λοιπὸν ἐπροχώρουν ἔφιπποι (ἐπειδὴ ἦσαν πλούσιοι καὶ εὐγενέστατοι), ὅταν διέτρεξαν ἱκανὸν δρόμον ἀφίππευσαν, ἔδωσαν δὲ τοὺς ἵππους των εἰς τοὺς ὑπηρέτας καὶ τοὺς διέταξαν νὰ ἱππεύσουν καὶ νὰ προχωρήσουν, διότι ἐκεῖνοι εἶχον ὑπηρεσίαν, καὶ κατόπιν θὰ τοὺς ἔφθαναν. Ὅταν ἔμειναν μόνοι των, ἔδειξεν ὁ Ἰωάννης εἰς τὸν Συμεῶνα τὰς δύο ὁδούς, ὅπου ἔβλεπε, λέγων· «Ἰδού, ἀδελφέ, ἡ ὁδὸς ὅπου πηγαίνει εἰς τὴν αἰώνιον ζωήν». Ἔδειξε δὲ ἐκείνην ἥτις ἔφερε πρὸς τὴν ἔρημον. Ἔπειτα τοῦ δεικνύει τὴν ἄλλην, ἥτις ὡδήγει εἰς τὸν κόσμον, λέγων· «Αὐτὴ ὁδηγεῖ τὴν ψυχὴν εἰς τὸν θάνατον καὶ τὴν ἀπώλειαν. Λοιπὸν ἂς κάμωμεν πρὸς τὸν Κύριον δέησιν, νὰ μᾶς φωτίσῃ νὰ γίνῃ τὸ συμφερώτερον». Κλίναντες τότε τὰ γόνατα καὶ στενάξαντες ἐκ βάθους καρδίας, προσηύχοντο λέγοντες· «Ὁ Θεός, ὅστις θέλεις νὰ σωθῇ ὅλος ὁ κόσμος, φανέρωσόν μας τὸ θέλημά σου, καὶ φώτισόν μας νὰ κάμωμεν τὸ καλλίτερον διὰ τὴν ψυχήν μας». Ταῦτα εἰπόντες, ἠγέρθησαν· θέσαντες δὲ κλήρους ἔτυχεν εἰς αὐτοὺς ἡ ὁδὸς τῆς ἐρήμου. Ὅθεν περιχαρεῖς γενόμενοι, κατεφρόνησαν ἅπαντα τὰ πρόσκαιρα ἀγαθὰ ὡς σκύβαλα, διὰ νὰ κληρονομήσουν τὰ αἰώνια. Ἐναγκαλισθέντες λοιπὸν ἀλλήλους ἐφιλήθησαν ὁ εἷς μετὰ τοῦ ἄλλου, λέγοντες· «Ἂς περιπατήσωμεν, ἀδελφέ, τὴν στενὴν καὶ τεθλιμμένην ὁδόν, διὰ νὰ εὕρωμεν κατόπιν τὴν εὐρύχωρον. Ἂς μισήσωμεν τὴν σάρκα καὶ ἂς τὴν νεκρώσωμεν, διὰ νὰ ζῇ ἡ ψυχὴ αἰώνια».