Εἰς τοσαύτην χαρὰν εὑρίσκετο ἡ ψυχή μας (ἔλεγεν ὁ Μέγας Συμεὼν πρὸς τὸν ρηθέντα Διάκονον), ὥστε δὲν ἠθέλομεν νὰ γευθῶμεν τροφὴν ἢ ποτὸν ἀπὸ τὴν εὐλάβειαν. Μετὰ δύο δὲ ἡμέρας εἴδομεν ὑπηρετοῦντα εἰς τὴν Μονὴν τὸν νεόκουρον ἐκεῖνον Μοναχόν, ἐφόρει δὲ ἄλλο ἱμάτιον καὶ δὲν εἶχε πλέον εἰς τὴν κεφαλὴν τὸν ἄνωθεν στέφανον, οὔτε οἱ Μοναχοὶ τὸν συνώδευον μὲ τὰς λαμπάδας ὡς πρότερον· θαυμάσας δὲ εἶπον εἰς τὸν Ἰωάννην· «Πίστευσόν μοι, ἀδελφέ, ὅτι ἀφοῦ πληρώσωμεν καὶ ἡμεῖς τὰς ἑπτὰ ἡμέρας, δὲν θὰ ἔχωμεν πλέον ταύτην τὴν χάριν καὶ τὴν εὐπρέπειαν. Λοιπὸν ἂν θέλῃς νὰ μὲ ἀκούσῃς, ἀκολούθει μοι προθύμως, νὰ ὑπάγωμεν εἰς τόπον ἥσυχον καὶ ἀτάραχον, νὰ ἐργασθῶμεν διὰ τὴν ψυχήν μας. Ναί, ἀδελφὲ φίλτατε, καθὼς ἀπηρνήθημεν τὰ κοσμικά, ἂς ἀρνηθῶμεν καὶ πᾶσαν φροντίδα καὶ μέριμναν γήϊνον, νὰ μελετῶμεν μόνον τὰ οὐράνια· ὅτι εἰς τοῦτο τὸ ἅγιον Σχῆμα, ὅπου ἐλάβομεν, βλέπω ξένα καὶ θαυμάσια πράγματα· διὰ τοῦτο ἀπὸ τὴν ὥραν ὅπου μᾶς ἐνέδυσεν ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ αἰσθάνομαι πῦρ, τὸ ὁποῖον μοῦ κατακαίει τὰ ἐντόσθια, καὶ ζητεῖ ἡ ψυχή μου νὰ μὴ ἴδω πλέον ἄνθρωπον, οὔτε νὰ ὁμιλήσω μετά τινος ὅλως διόλου». Τοῦ λέγει ὁ Ἰωάννης· «Τί θὰ τρώγωμεν; πῶς θὰ ψάλλωμεν, ὅπου ἀκόμη καμμίαν κατάστασιν τῆς μοναδικῆς πολιτείας καὶ διαγωγὴν δὲν ἐμάθομεν;». Λέγει ὁ Συμεών· «Ἐκεῖνος ὁ πλουσιόδωρος Βασιλεύς, ὅστις τρέφει πᾶσαν πνοὴν λογικὴν καὶ ἄλογον, αὐτὸς ἔχει τὴν ἔννοιαν ὡς πατὴρ φιλόπαις νὰ μᾶς τρέφῃ ὡς ἀγαθὸς καὶ εὔσπλαγχνος καὶ νὰ μᾶς διδάξῃ πῶς νὰ διάγωμεν, μόνον μὴ διακόψῃς παρακαλῶ τὴν προθυμίαν μου». Τοῦ λέγει ὁ Ἰωάννης· «Ἂς πράξωμεν ὅπως θέλεις. Ἀλλὰ πῶς θὰ φύγωμεν τὴν νύκτα, ὅπου ἡ θύρα τοῦ Μοναστηρίου κλείεται;». Ὁ δὲ Συμεὼν εἶπεν· «Ἐκεῖνος ὅστις μᾶς ἤνοιξεν ὅταν ἤλθομεν, αὐτὸς πάλιν θὰ μᾶς ἀνοίξῃ νὰ φύγωμεν».

Καθὼς λοιπὸν ἀπεφάσισαν, εἶδεν αὐτὴν τὴν νύκτα ὁ Ἡγούμενος ὅραμα, ὅτι ἡ θύρα τοῦ Μοναστηρίου ἤνοιξεν, ἤκουσε δὲ φωνὴν οὕτω λέγουσαν· «Ἐξέλθετε νὰ βοσκήσετε ἐσφραγισμένα πρόβατα τοῦ Χριστοῦ». Ἐγερθεὶς τότε ἀπὸ τὴν κλίνην ἔδραμε καὶ εὑρὼν τὴν θύραν ἀνοικτὴν ἐστέναζε, νομίζων ὅτι ἔφυγον οἱ νεόκουροι καὶ δὲν ἠξιώθη νὰ λάβῃ τὴν εὐλογίαν των. Καθὼς ταῦτα διελογίζετο καὶ ἐνῷ οἱ καθαροὶ νυμφίοι τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ ἤρχοντο νὰ ἐξέλθουν, ἔβλεπεν ἔμπροσθεν αὐτῶν ὁ Ἡγούμενος Ἀγγέλους τινὰς λαμπαδηφόρους, οἵτινες ἐκράτουν εἰς τὴν μίαν χεῖρα σκῆπτρον. Οἱ δὲ μακάριοι ἰδόντες τὴν θύραν ἀνεῳγμένην καὶ τὸν Ἡγούμενον ἐκεῖ εὑρισκόμενον ἐχάρησαν, θέλοντες δὲ νὰ τὸν προσκυνήσουν, δὲν τοὺς ἄφησεν.