Ταῦτα εἰπόντες ἔτρεχον χαίροντες, ὡς νὰ μετέβαινον εἰς γάμον, καὶ ὁ εἷς τὸν ἄλλον ἐπροθυμοποίει· διότι ὁ μὲν Ἰωάννης ἐφοβεῖτο διὰ τὸν Συμεών, μήπως καὶ ἡ ἀγάπη τῆς μητρός του τὸν ἐμποδίσῃ ἀπὸ τὸν ἔνθεον ἔρωτα, ὁ δὲ Συμεὼν πάλιν ἐδίσταζε διὰ τὸν Ἰωάννην, μήπως ἡ πολλὴ προσπάθεια καὶ ἡ πολλὴ ἀγάπη τῆς νεονύμφου γυναικὸς τὸν σύρῃ πρὸς αὐτὴν βιαίως, ὡς ὁ μαγνήτης τὸν σίδηρον. Ὅθεν ὁ μὲν Ἰωάννης πρὸς τὸν Συμεὼν τοιαῦτα ἔλεγε· «Πρόσεχε, ἀδελφέ μου, μὴ ἀμελήσῃς εἰς τὴν προκειμένην ὁδὸν τῆς ἀρετῆς, διότι σήμερον ἐξαναγεννήθημεν, καὶ δὲν μᾶς μέλει πλέον διὰ τοῦ κόσμου τὰ πράγματα, ὅτι ὁ πλοῦτός μας δὲν δύναται νὰ μᾶς ὠφελήσῃ ποσῶς τὴν ὥραν τῆς κρίσεως. Ἡ νεότης καὶ τὸ κάλλος τῆς σαρκὸς ὡς ἄνθος μαραίνεται, καὶ ὅλη ἡ εὐδαιμονία τοῦ κόσμου παρέρχεται ταχέως, καὶ ὡς ὄνειρον ἀφανίζεται. Ὁ δὲ Συμεὼν πάλιν πρὸς τὸν Ἰωάννην τοιαῦτα ἀνταπεκρίνετο· «Ἐγώ, ἀδέλφέ μου φίλτατε, οὔτε πατέρα ἔχω, οὔτε ἀδελφοὺς ἢ ἄλλον τινὰ συγγενῆ μου, εἰμὴ μόνον τὴν γραῖαν αὐτήν, ἥτις μὲ ἐγέννησεν· ὅθεν δὲν φοβοῦμαι ποσῶς δι’ ἐμὲ νὰ ἐπιστρέψω πλέον εἰς τὴν κοσμικὴν ματαιότητα, ἀλλὰ μόνον διὰ τὸν ἑαυτόν σου ἀμφιβάλλω καὶ θλίβομαι, μήπως καὶ σὲ ἀποσπάσῃ βιαίως ὁ πόθος τῆς νεονύμφου σου γυναικὸς ἀπὸ τὸν ἔνθεον ἔρωτα».

Αὐτὰ καὶ ἕτερα λέγοντες, ἔφθασαν εἰς τὸ Μοναστήριον τοῦ Ὁσίου Γερασίμου, εἰς το ὁποῖον ἦτο εἷς ἐνάρετος ἄνθρωπος, Νίκων ὀνομαζόμενος, ὅστις ἐνίκησεν ὄντως πᾶσαν δαιμονικὴν παράταξιν εἰς τὸν πνευματικὸν πόλεμον, καὶ ἔλαμπε μὲ σημεῖα καὶ θαύματα. Μάλιστα εἶχε καὶ προορατικὸν χάρισμα καὶ προέβλεπε τὰ μέλλοντα, καθὼς καὶ τὴν ἔλευσιν αὐτῶν ἐγνώρισε δι’ ὁράματος. Διότι τοῦ εἶπεν εἷς φοβερὸς εἰς τὴν θέαν καὶ θαυμάσιος· «Ἐγείρου, ἄνοιξον τὴν θύραν τῆς ποίμνης, ἵνα εἰσέλθουν τὰ πρόβατά μου». Ταῦτα ἀκούσας ἠγέρθη καὶ ἀνοίξας τὴν θύραν ἐκάθητο. Οἱ δὲ νέοι εἶχον κάμει προσευχὴν πρὸς τὸν Θεόν, νὰ οἰκονομήσῃ ἡ χάρις του, ἐὰν ἦτο θέλημά του νὰ γίνουν Μοναχοί, νὰ εὕρουν ἀνοικτὴν τὴν θύραν τοῦ Μοναστηρίου. Φθάσαντες λοιπὸν ἐκεῖ, καὶ ἰδόντες τὴν θύραν ἀνεῳγμένην, ἐχάρησαν. Ὁ δὲ Ἡγούμενος τοὺς ὑπεδέχθη λέγων· «Καλῶς ἦλθον τοῦ Χριστοῦ τὰ πρόβατα». Πρὸς δὲ τὸν Συμεὼν εἶπεν ἰδιαιτέρως· «Καλῶς ἦλθες, Σαλέ, ἐπροφήτευσε δὲ καὶ ἄλλα λόγια. Καὶ ἀναπαύσας αὐτοὺς τὴν πρώτην ἡμέραν, τὴν δευτέραν τοὺς ἐνουθέτησε (πρὶν αὐτοὶ τοῦ εἴπουν τίποτε) λέγων· «Καλὴ καὶ ἀξία εἶναι ἡ πρὸς Θεὸν ἀγάπη σας, μόνον νὰ μὴ ψυχρανθῇ ἡ πολλή σας προθυμία ἀπὸ δαιμονικὴν συνεργίαν.