Εἶχε δὲ κάμει ἕνα Μοναχὸν πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν, ὅστις ἐφόρει ἀκόμη τὸν μανδύαν, τὸ κουκούλιον, ἐβάστα δὲ καὶ τὸν Σταυρὸν κατὰ τὴν τάξιν, ἕως ὅτου τελειώσῃ ἡ ἑβδομάς. Τοῦτον τὸν νεόκουρον διέταξεν ὁ Ἡγούμενος νὰ ἔλθῃ ἐκεῖ ὅπου ἦσαν οἱ νέοι, οἵτινες ἰδόντες αὐτὸν οὕτως ἐνδεδυμένον ἐξέστησαν διὰ μίαν ὀπτασίαν ὅπου αὐτοὶ μόνοι ὡς καθαροὶ καὶ ἀμόλυντοι εἶδον, τὴν ὁποίαν τοὺς ἠξίωσεν ὁ Πανάγαθος Θεὸς καὶ εἶδον διὰ νὰ εὐλαβηθοῦν καλλίτερον τὸ ἅγιον Σχῆμα. Ἐγερθέντες λοιπὸν προσεκύνησαν τὸν νεόκουρον καὶ τὸν Ἡγούμενον, παρακαλοῦντες αὐτὸν καὶ λέγοντες· «Ἐὰν μέλλῃ νὰ λάβωμεν καὶ ἡμεῖς τοσαύτην τιμὴν καὶ δόξαν, ὡς οὗτος ὁ τρισμακάριος, ἔνδυσόν μας ἀφ’ ἑσπέρας αὐτὸ τὸ ἅγιον φόρεμα, μήπως καὶ μᾶς συμβῇ ἐνυπνιασμὸς τὴν νύκτα ἀπὸ φαντασίαν τοῦ δαίμονος καὶ στερηθῶμεν τοιούτων πολυτίμων στεφάνων, καὶ αὐτῆς τῆς λαμπροφόρου συνοδείας οἱ τάλανες».
Ταῦτα ἀκούσας ὁ Ἡγούμενος ἠννόησεν ὅτι εἶδον ὀπτασίαν, καὶ διέταξε τὸν νεόκουρον νὰ ὑπάγῃ εἰς το κελλίον του. Οἱ δὲ παῖδες τοῦ Χριστοῦ ἐλυπήθησαν πολὺ καὶ λέγουσι πρὸς τὸν Ἡγούμενον· «Μακάριοι καὶ ἡμεῖς ἐὰν ἀξιωθῶμεν τοσαύτης τιμῆς, νὰ φορῶμεν εἰς τὴν κεφαλὴν τοιοῦτον λαμπρὸν στέφανον, καὶ νὰ μᾶς συνοδεύουν τοσοῦτον πλῆθος Μοναχῶν μὲ λαμπάδας εἰς τὰς χεῖρας χαίροντες». Οὕτως εἶπον, νομίζοντες ὅτι ὁ Ἡγούμενος τὰ ἔβλεπεν. Αὐτὸς δὲ πάλιν ἐσιώπησε, θαυμάζων τὴν πολλήν των ἀκεραιότητα καὶ τὴν τῆς ψυχῆς καθαρότητα. Μόνον ὑπεσχέθη νὰ τοὺς τελειώσῃ τὴν ἑπομένην διὰ τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ οὕτως ἐποίησε. Τόσην δὲ λάμψιν εἶχεν ἡ ὄψις των, ὥστε ἔβλεπον τὴν νύκτα ὁ εἷς τοῦ ἄλλου τὸ πρόσωπον, εἰς δὲ τὴν κεφαλὴν τὸν πολυτίμητον ἐκεῖνον στέφανον, τὸν ὁποῖον ἔβλεπον πρότερον εἰς τὴν κεφαλὴν τοῦ προαναφερθέντος νεοκούρου Μοναχοῦ. Αὐτὰ ὅλα ὅπου εἴπομεν ἕως ἐδῶ καὶ ὅσα θέλομεν διηγηθῆ μέχρι τέλους διηγήθη ὁ ἀψευδὴς Συμεὼν πρὸς ἕνα ἱεροδιάκονον τῆς Ἐδέσσης, Ἰωάννην ὀνομαζόμενον. Ὅστις ὡς θαυμαστὸς καὶ ἐνάρετος ὅπου ἦτο, ἀπὸ θείαν χάριν ἠννόησε τὴν ἀπόκρυφον ἀρετὴν τοῦ Συμεών ὅστις ἐφαίνετο εἰς τοὺς ἀνθρώπους σαλὸς καὶ ἄγνωστος (καθὼς κατόπιν θέλομεν διηγηθῆ ἀκριβέστερον εἰς τὸ θαυμάσιον, ὅπου ἔκαμεν εἰς αὐτὸν τὸν Διάκονον), εἰς δὲ τὸν Θεὸν ἦτο φρόνιμος πολὺ καὶ σοφώτατος. Οὗτος ὁ θεοφιλὴς Ἰωάννης μᾶς διηγήθη ὅλον τὸν Βίον τοῦτον, καθὼς τὸν ἤκουσεν ἀπ’ αὐτὸν τὸν Μέγαν Συμεών, καὶ ἐπεκαλεῖτο τὸν Θεὸν μάρτυρα, ὅτι δὲν εἶπε περισσότερον ἀπὸ τὴν ἀλήθειαν, ἀλλὰ μάλιστα καὶ πολλὰ ἀπὸ τὴν πολυκαιρίαν ἐλησμόνησεν.