Καθήμενος ποτὲ ὁ Ὅσιος πλησίον εἰς κάμινόν τινα, εἰς τὴν ὁποίαν ἔψηνε γυαλιὰ εἷς Ἑβραῖος, εἶπε πρός τινας πτωχούς· «Θέλετε νὰ σᾶς κάμω νὰ γελάσετε; κυττάξετε ἐπιμελῶς τί θέλω πράξει». Ἐγερθεὶς δὲ ἔκαμεν ἕνα Σταυρὸν εἰς τὰ ὑάλινα σκεύη τοῦ Ἑβραίου καὶ ἐθραύσθησαν τότε ἑπτὰ ἀγγεῖα. Καὶ οἱ μὲν ἐγελοῦσαν, ὁ δὲ Ἑβραῖος ἐθυμώθη, καὶ καύσας διὰ πυρᾶς τὸν Ὅσιον τὸν ἐδίωξεν. Ὁ δὲ Ὅσιος εἶπεν εἰς αὐτόν· «Ἐπ’ ἀληθείας, ἐὰν δὲν κάμῃς Σταυρὸν εἰς τὸ μέτωπόν σου, ὅλα σου τὰ ἀγγεῖα θέλουν συντριβῆ». Τότε δὲ πάλιν, ὅταν ἔλεγε ταῦτα ὁ Ὅσιος, ἐθραύσθησαν ἄλλα δεκατρία ἀγγεῖα. Τοῦτο τὸ θαυμάσιον ἰδὼν ὁ Ἑβραῖος ἐκατανύχθη, καὶ κάμνων τὴν ἄλλην ἡμέραν τὸν Σταυρὸν εἰς τὸ μέτωπον, δὲν ἐθραύσθη κανὲν ἀγγεῖον τελείως· ὅθεν πιστεύσας εἰς τὸν Χριστὸν ἐβαπτίσθη.

Ἄλλην φορὰν ἔπλυναν ἔξω τῆς πόλεως δέκα δημόται τὰ ἐνδύματά των καὶ περνῶν ἀπ’ ἐκεῖ ὁ Ὅσιος εἶπεν εἰς αὐτούς. «Ἔλθετε μετ’ ἐμοῦ, νὰ σᾶς φιλεύσω, ἔξηχοι». Οἱ πέντε λοιπὸν ἐπίστευσαν τὸν λόγον του καὶ τὸν ἠκολούθησαν. Ὅταν δὲ τοὺς ὡδήγησεν εἰς ἕνα τόπον ὅπου ἠθέλησε, τοὺς εἶπε· «Καθίσατε ὀλίγον ἐδῶ, ἕως νὰ ἔλθω». Πηγαίνων δὲ παρεμπρός, ἔκαμεν εὐχὴν πρὸς τὸν Θεόν, ὅστις τοῦ ἔστειλε φαγητὰ διάφορα, ἄρτους καὶ οἶνον νόστιμον, καὶ τοὺς ἐφίλευσε πλουσιώτατα. Ὅταν δὲ ἐχόρτασαν, τοὺς ἔδωκεν ὅσα ἐπερίσσευσαν λέγων· «Λάβετε ταῦτα μαζί σας, νὰ φάγουν αἱ γυναῖκες καὶ τὰ παιδιά σας· καὶ ἐὰν ἀφῆτε αὐτὴν τὴν τέχνην, νὰ μὴ εἶσθε πλέον δημόται, νὰ σᾶς φθάσουν αὐτὰ τὰ φαγητά, νὰ τρώγετε ἕως νὰ ἀποθάνω». Αὐτοὶ τότε τὰ ἐπῆραν καὶ εἶπον πρὸς ἀλλήλους· «Ἂς δοκιμάσωμεν μίαν ἑβδομάδα, καὶ ἐὰν δὲν ὀλιγοστεύσουν τὰ βρώματα, ἂς ἀφήσωμεν τὴν ἁμαρτίαν». Οὕτω ποιήσαντες ἔτρωγαν καθ’ ἡμέραν, καὶ δὲν ὠλιγόστευσαν τὰ βρώματα, ὦ τοῦ θαύματος! ἀλλὰ ἦσαν τὴν ἑβδόμην ἡμέραν ὡς καὶ τὴν πρώτην ἀνελλιπῆ· ὅθεν ἐπέστρεψαν εἰς μετάνοιαν, οἱ δὲ τρεῖς ἀπ’ αὐτοὺς ἔγιναν Μοναχοί.

Οὗτος ὁ μακάριος, μεταξὺ τῶν ἄλλων ἀρετῶν, εἶχε τὴν ἀκτημοσύνην καὶ δὲν εἶχεν ἄλλο τι εἰς τὴν καλύβην του, εἰμὴ μόνον ἕνα φορτίον κλήματα, διὰ νὰ κοιμᾶται παραμικρόν· πολλὰς δὲ φορὰς διήρχετο ὅλην τὴν νύκτα ἄϋπνος, εἰς τὴν προσευχὴν ἱστάμενος, βρέχων τὴν γῆν μὲ δάκρυα. Τὸ δὲ πρωΐ, ὅταν ἐξήρχετο ἀπὸ τὴν καλύβην, ἔκοπτε κλάδους ἐλαιῶν ἢ ἀπὸ ἄλλα φυτὰ καὶ κάμνων στέφανον τὸν ἐφόρει εἰς τὴν κεφαλήν, εἰς δὲ τὴν χεῖρα ἐκράτει ἄλλον κλάδον φωνάζων· «Νίκα τῷ Βασιλεῖ καὶ τῇ Πόλει». Πόλιν δὲ ἔλεγε τὴν ψυχήν, Βασιλέα δὲ τὸν νοῦν.