Αὐτὰ καὶ ἕτερα πλείονα τοῦ παρήγγειλεν, ἀπὸ τὰ ὁποῖα τοῦ εἶπε νὰ μὴ ὁμολογήσῃ τινὸς ὡρισμένα ἀπ’ αὐτά. Ἔπειτα τοῦ εἶπεν· «Ἀδελφὲ Ἱεροδιάκονε, παρακλήθητι, ὅτι τὴν τρίτην ἡμέραν προσλαμβάνει ὁ Κύριος τὸν σαλὸν καὶ ἐλάχιστον, καὶ τὸν Ἀββᾶν Ἰωάννην τὸν ἀδελφόν μου, καθὼς ἐγὼ χθὲς σοῦ εἶπον. Ὕπαγε λοιπὸν εἰς εἰρήνην, καὶ μετὰ δύο ἡμέρας νὰ ἔλθῃς εἰς τὴν καλύβην μου, καὶ μὴ μοῦ λησμονήσῃς τοῦ ταπεινοῦ καὶ ἁμαρτωλοῦ παράφρονος». Ταῦτα εἰπὼν ὁ ταπεινόφρων καὶ μέτριος ἐπῆγεν εἰς τὴν καλύβην αὐτοῦ καὶ προσευχόμενος ἱκανῶς εἰς τὸν Κύριον παρέδωκε τὴν μακαρίαν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ, τῇ εἰκοστῇ πρώτῃ τοῦ Ἰουλίου, μεγάλως ὑπεραστράψας εἰς τὰς ἀρετὰς καὶ εἰς ἔνθεα καὶ φρικτὰ κατορθώματά του, καταπλήξας τοὺς Ἀσωμάτους Ἀγγέλους μὲ τὴν θαυμάσιον πολιτείαν του. Ὅταν δὲ παρῆλθον ἡμέραι δύο καὶ δὲν ἐφαίνετο ὁ Ὅσιος, μετέβησαν οἱ γνώριμοί του καὶ τὸν εὗρον ὑποκάτω εἰς τὰ κλήματα τελειωθέντα. Τοῦτο δὲ τὸ ἔκαμεν ὁ πάνσοφος, διὰ νὰ πιστεύσουν τινὲς ὅτι ἦτο σαλός, ὅταν τὸν ἴδωσιν οὕτως ἡπλωμένον ὡς κτῆνος ἀνόητα.

Ἐσήκωσαν λοιπὸν δύο πτωχοὶ τὸ λείψανον τοῦ Ὁσίου καὶ ἐπήγαιναν νὰ τὸν ἐνταφιάσουν εἰς τὸ ξενοταφεῖον οὕτως ἀνεπιμέλητα, καθὼς δὲ διήρχοντο ἀπὸ τὸν οἶκον τοῦ Ἰουδαίου, περὶ τοῦ ὁποίου εἴπομεν ἀνωτέρω, ἤκουσεν ὁ Ἑβραῖος ἐντὸς τοῦ οἴκου του εὑρισκόμενος ψαλμῳδίαν τοιαύτην καὶ μελῳδίαν τοσοῦτον θαυμάσιον, τὴν ὁποίαν δὲν φθάνει γλῶσσα ἀνθρώπου νὰ τὴν διηγηθῇ. Ἐκπλαγεὶς λοιπὸν ὁ Ἰουδαῖος καὶ προκύψας ἀπὸ τὸ παράθυρον, βλέπει ὅτι μόνον δύο πτωχοὶ ἐσήκωναν τὸ τίμιον λείψανον τοῦ πλουσίου εἰς ἀρετὰς Ὁσίου, ἀτενίσας δὲ εἰς τὸν ἀέρα εἶδεν ἄνωθεν τοῦ λειψάνου Ἁγίους Ἀγγέλους νὰ συνοδεύουν αὐτὸ ψάλλοντες οὐράνια ᾄσματα. Τότε ἐδάκρυσεν ἀπὸ τὴν χαρὰν καὶ ἐβόησε λέγων· «Ὄντως καλότυχος σὺ καὶ μακάριος, ὅτι μὴ ἔχων ἀνθρώπους νὰ σὲ ἐνταφιάσουν, ἐπῆρες τὰς οὐρανίους Δυνάμεις τῶν Ἀρχαγγέλων καὶ σὲ συνοδεύωσιν ᾄδοντες ὑπερκόσμα ᾄσματα». Ταῦτα εἰπὼν ὁ πρῴην Ἰουδαῖος ἐξῆλθε μὲ ὅλον τὸν οἶκόν του καὶ συνοδεύσας τὸ ἅγιον λείψανον, τὸ ἐνεταφίασε μὲ πολλὴν εὐλάβειαν, διηγούμενος εἰς ὅλους καταλεπτῶς τὸ θαυμάσιον.