Ἤμην δὲ καὶ ἐγὼ ὁ Βασίλειος, ὅπου ἔγραψα ταῦτα, μὲ ἄλλους δύο ἀδελφοὺς εἰς τὴν συνοδείαν του. Καθὼς δὲ ἐφθάσαμεν εἰς τὸν ποταμὸν Εὐφράτην, ἐμείναμεν εἰς ἕνα τόπον χλοερόν· τότε ἐνθυμηθεὶς τῆς Ἁγίας Πόλεως καὶ τῆς Λαύρας ἀνέγνωσε τὸν ψαλμὸν τοῦτον μὲ δάκρυα λέγων· «Ἐπὶ τῶν ποταμῶν Βαβυλῶνος, ἐκεῖ ἐκαθήσαμεν καὶ ἐκλαύσαμεν» καὶ τὰ ἑξῆς. Ταῦτα λέγων μετενόησε, καὶ ἤθελε νὰ στρέψῃ πάλιν εἰς τὴν Λαύραν. Καθὼς ὅμως ἀπεκοιμήθη ὀλίγον, εἶδεν ὄψιν θείαν καὶ τοῦ λέγει· «Θεόδωρε, δὲν πρέπει νὰ μιμηθῇς τὸν ὀκνηρὸν δοῦλον, ὅστις ἔκρυψε τὸ τάλαντον, ἀλλὰ ἐκεῖνον, ὅστις ἐδιπλασίασε τὰ πέντε καὶ ἔγινεν ἐξουσιαστὴς δέκα πόλεων. Σήκωσε καὶ σὺ τὸν ζυγὸν τοῦ Χριστοῦ, τὸν ὁποῖον σοῦ ἔδωσαν». Ἐξυπνήσας ὁ Θεόδωρος ἐκατάλαβε τὴν δύναμιν τῆς ὁράσεως καὶ ἔλεγε· «Ἂς γίνῃ τοῦ Κυρίου τὸ θέλημα». Ἀπὸ τότε ἐσπούδαζε νὰ αὐξήσῃ τὸ ἐμπιστευθὲν εἰς αὐτὸν τάλαντον. Ὅταν δὲ ἐφθάσαμεν εἰς τὴν Ἔδεσσαν, μᾶς προϋπήντησαν ὅλοι τῆς πόλεως μὲ πολλὴν εὐλάβειαν, καὶ μᾶς ὑπεδέχθησαν ὡς ἔπρεπε. Τὴν Κυριακὴν ἐλειτούργησεν ὁ Ἅγιος καὶ ηὐλόγησε, τὸ ποίμνιον διδάξας τὰ πρὸς σωτηρίαν, πάντες δὲ ηὐφράνθησαν.
Ἄλλην ἡμέραν ἐξῆλθεν ἀπὸ τὴν πόλιν ὁ Ἅγιος καὶ βλέπων ἔξωθεν στύλους πολλοὺς ἠρώτησε τίς τοὺς ἔστησε· καὶ εἶπον· «Εἰς τὸν καιρὸν τοῦ εὐσεβοῦς βασιλέως Μαυρικίου τοὺς ἔκτισαν, καὶ κατῴκησαν εἰς αὐτοὺς πολλοὶ στυλῖται». Ἐρωτήσας τότε ἐὰν ἦτο ἀκόμη τις, τοῦ εἶπον πὼς ἦτο ἕνας μόνον, πολὺ γέρων, ὀνόματι Θεοδόσιος, ὅστις ἀπὸ τὸ πολὺ γῆρας παραλαλεῖ πολλάκις ἄκαιρα λόγια. Ταῦτα ἀκούσας ὁ θεῖος Θεόδωρος ἐννόησεν ὅτι ἦτο ἐνάρετος ὁ στυλίτης, καὶ πηγαίνων εἰς αὐτὸν αὐτὸς μόνος καὶ χαιρετήσας αὐτόν, τὸν παρεκάλεσε λέγων· «Δέομαί σου, Πάτερ τιμιώτατε, εἰπέ μοι λόγον σωτηρίας καὶ στήριξον τὴν καρδίαν μου, ὅτι πολλὰ λυπεῖται διὰ τὸ βάρος τῆς Ἀρχιερωσύνης, ὅπου μὲ ἐφόρτωσαν». Λέγει του ὁ Θεοδόσιος· «Ἐγὼ νὰ σοὶ εἴπω εἴ τι μὲ φωτίσει ὁ Κύριος, ἀλλὰ πρόσεχε καὶ φυλάττου νὰ μὴ ὁμολογήσῃς τινὸς ἄλλου ὅσα σοῦ εἴπω, ἕως νὰ πάρῃ τὴν ψυχήν μου ὁ Κύριος. Μὴ λυπῆσαι διὰ τὴν ἀρχιερωσύνην, ὅπου ἔλαβες, ὅτι ὅλα τὰ προσκόμματα θέλει εὐοδώσει ὁ παντοδύναμος, νὰ διασκεδάσῃ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν του ὅλους τοὺς αἱρετικούς, ὅσοι μελετῶσι κατὰ σοῦ δεινὰ καὶ ἄδικα, καὶ νὰ σοῦ δώσῃ χάριν νὰ ἐπιστρέψῃς τὸν βασιλὲα τῶν Περσῶν εἰς τὴν εὐσέβειαν, ὅταν τὸν ἰατρεύσῃς πρότερον ἀπὸ τὴν σωματικὴν ἀσθένειαν· ἐκεῖνος δὲ θέλει σοῦ δώσει ὅσα χρειάζεσαι εἰς βοήθειαν».