Αὐτὴν τὴν ἡμέραν ἐφανέρωσεν ὁ Κύριος μὲ ἀποκάλυψιν τὴν ἄθλησιν τοῦ Ὁσίου πρὸς τὸν μέγαν Θεόδωρον, ὅστις ἐχάρη πολὺ καὶ ἐδήλωσεν εἰς ὅλην τὴν ἀδελφότητα λέγων· «Ὁ ἀδελφός μας Μιχαὴλ ἐτελείωσε τὸν μαρτυρικὸν ἀγῶνα εἰς τὴν Ἁγίαν Πόλιν σήμερον». Εὐθὺς δὲ ἔστειλε Μοναχοὺς νὰ λάβουν τὸ ἅγιον λείψανον. Οἱ δὲ ἀπελθόντες ἐπῆραν αὐτὸ τὴν νύκτα, καὶ τὸ ἔφερναν πρὸς τὴν Λαύραν ψάλλοντες.
Τότε ἔδειξεν ἕνα μέγα θαυμάσιον ὁ τῶν θαυμασίων Θεός, ὡς πάντα δυνάμενος· ἦλθε δηλαδὴ ἀπὸ τὸν οὐρανὸν στῦλος πύρινος, ὅστις ἐξέπεμπε φῶς ἄπειρον καὶ ἔλαμπεν ὅλον ἐκεῖνο τὸ περίχωρον, ἐπροπορεύετο δὲ τὸ φῶς ἐκεῖνο τοῦ μαρτυρικοῦ σώματος τόσον ὥστε καὶ ὁ λαὸς τῆς Ἁγίας Πόλεως ἔβλεπον ἐκεῖνον τὸν στῦλον τοῦ πυρὸς ὅπου συνώδευσεν ἕως τὴν Λαύραν τὸ ἅγιον λείψανον. Τότε ἐξῆλθε καὶ ὁ Μέγας Θεόδωρος εἰς ἀπάντησιν, χύνων ὡς ποταμὸν τὰ δάκρυα, οἱ δὲ ἀδελφοὶ ὅλοι μὲ τὸν Καθηγούμενον, κρατοῦντες λαμπάδας καὶ θυμιάματα καὶ ψάλλοντες ὕμνους μαρτυρικοὺς καὶ τροπάρια, τὸ ἔφεραν εἰς τὸ Κυριακόν. Ἦτο δὲ εἰς τὴν Λαύραν ἕνας ἀδελφὸς ἀσθενής, τὸ ὄνομά του Γεώργιος, ὅστις ἔκειτο τρεῖς χρόνους ἀκίνητος, τὸν ὁποῖον πολλάκις καὶ ὁ Μιχαὴλ ὑπηρέτησε. Τότε λοιπὸν οὗτος ὁ Γεώργιος παρεκάλει ὅλους τοὺς Μοναχοὺς νὰ τὸν σηκώσουν, νὰ ὑπάγῃ καὶ αὐτὸς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, νὰ ἀσπασθῇ εἰς ἁγιασμὸν τὸ ἅγιον ἐκεῖνο λείψανον· ἀλλ’ οὐδεὶς τὸν ἤκουσεν, ὅτι ἕκαστος ἐφρόντιζε διὰ τὸν ἑαυτόν του.
Λυπούμενος λοιπὸν εἰς τοῦτο ὁ ἄρρωστος, εἶπε ταῦτα μετὰ δακρύων καὶ πίστεως· «Ἀδελφὲ Μιχαήλ, ἐὰν ἔτυχες παρρησίας πρὸς Κύριον, ἐνθυμήσου καὶ ἐμὲ τὸν φίλον σου, καὶ παρακάλεσον τὸν Δεσπότην μας νὰ μὲ δυναμώσῃ νὰ ἔλθω καὶ ἐγὼ νὰ προσκυνήσω τὸ ἅγιόν σου λείψανον». Ταῦτα λέγων (ὦ τῶν θαυμασίων σου, Χριστὲ παντοδύναμε!) εὑρέθη ὅλος ὑγιής, καὶ ἐπήδησεν ὄρθιος ὁ πρῴην ἀκίνητος· τρέχων δὲ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, κατησπάζετο τὸν Ἅγιον καὶ ἔλεγε ταῦτα κλαίων· «Ἀληθῶς, ἀδελφὲ ποθεινότατε, μεγάλην παρρησίαν εὗρες πρὸς Κύριον· ὄντως τελείαν ἔδειξας τὴν ἀγάπην σου πρὸς ἐμὲ τὸν ταλαίπωρον· ζῶντός σου, πολλάκις μὲ ὑπηρέτησες, καὶ μεταστὰς πρὸς τὰ οὐράνια, εἰς μίαν στιγμὴν μὲ ἰάτρευσες». Ἐνεταφίασαν λοιπὸν ἐκεῖνο τὸ τίμιον λείψανον εἰς τὴν θήκην τῶν λοιπῶν Ὁσίων Πατέρων, ὅσοι πρωτύτερα ἐμαρτύρησαν. Ἀπὸ τότε δὲ ἠγωνίζετο περισσότερον ὁ Μέγας Θεόδωρος, ἀγρυπνῶν, νηστεύων καὶ προσευχόμενος, καὶ ἀναβάσεις εἰς τὴν καρδίαν θέμενος καὶ εἰς ὑψηλὰς θεωρίας καθ’ ἑκάστην προκόπτων.