Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν ΘΕΟΔΩΡΟΥ τοῦ κατὰ τὴν Λαύραν τοῦ Ἁγίου Σάββα ἀσκήσαντος, ἔπειτα γεγονότος Ἀρχιεπισκόπου Ἐδέσσης· οὗ τὸν βίον ἔγραψεν ὁ Ἐπίσκοπος Ἐμέσσης Βασίλειος.

Τότε ὁ τίμιος Θεόδωρος ἠρώτησε πάλιν τὸν Ὅσιον λέγων· «Λέγε μοι, Πάτερ πνευματικέ, πόσους χρόνους ἔχεις εἰς τοῦτον τὸν κίονα καὶ τίς ἦτο ἡ αἰτία καὶ ἀνέβης;». Ὁ δὲ Γέρων, ἐκ βάθους καρδίας στενάξας, ἀπεκρίνατο· «Ὅταν ἤμην νέος, ἔφυγα ἀπὸ τὸν κόσμον ὁμοῦ μὲ ἕνα ἀδελφόν μου μεγαλύτερον· καὶ πηγαίνοντες εἰς Μοναστήριον, ἐκάμαμεν χρόνους τρεῖς· τότε μὲ τὸ θέλημα τοῦ πνευματικοῦ μας Πατρὸς ἐπήγαμεν εἰς τὴν τῆς Βαβυλῶνος ἔρημον· ἐκεῖ δὲ εὑρίσκοντες σπήλαια ἐμείναμεν, τρεφόμενοι ἀπὸ τὰ χόρτα καὶ ἀκρόδρυα, εὐχαριστοῦντες τὸν Κύριον. Ὅταν ἐκάμαμεν ἱκανὸν καιρόν, εἶδον τὸν ἀδελφόν μου ἀπὸ μακρὰν ἕνα στάδιον, ὅπου ἐσύναζε χόρτα, καὶ ἔκαμε τὸν Σταυρόν του, ὥσπερ νὰ ἔβλεπε πρᾶγμα φοβερώτατον· φεύγων δὲ ἐπῆγεν εἰς τὸ σπήλαιον καὶ ἐκρύβη. Ἐγὼ δὲ ἐθαύμασα καὶ ἐπῆγα ὕστερα κρυφίως ἀπὸ αὐτόν, νὰ ἰδῶ τί ἐφοβήθη· βλέπω τότε ἕνα σωρὸν χρυσᾶ φλωρία· καὶ κάμνων τὸν Σταυρόν μου, ἔβγαλα τὸ ράσον μου, καὶ ἁπλώσας αὐτὸ εἰς τὴν γῆν τὸ ἐγέμισα ὅσα ἠδυνάμην νὰ σηκώσω. Χωρὶς τότε νὰ ὁμιλήσω τοῦ ἀδελφοῦ ἐπῆγα εἰς τὴν πόλιν, καὶ ἀγοράζων ἕνα τόπον εὔμορφον, μὲ πηγὰς καὶ δένδρα περιτειχισμένον, ἔκτισα Ἐκκλησίαν πλουσίαν μὲ κελλία, νοσοκομεῖον, ξενοδοχεῖον καὶ εἴ τι ἄλλο ἔκαμνε χρεία διὰ Κοινόβιον. Ἀφοῦ ἔβαλα ἀδελφοὺς καὶ προεστῶτα χρήσιμον, τοῦ ἔδωσα χίλια χρυσᾶ διὰ τὰς χρείας τοῦ Μοναστηρίου, τὰ δὲ ὑπόλοιπα ἐμοίρασα εἰς πτωχοὺς ἅπαντα, χωρὶς ἐγὼ νὰ κρατήσω κἂν ἕνα δηνάριον, οὔτε νὰ ἐξοδεύσω εἰς τρυφὴν καὶ τροφήν μου τίποτα, ἀλλὰ πάντα εἰς ἱερῶν οἴκων οἰκοδομὰς καὶ εἰς χεῖρας πενή των τὰ ἐξώδευσα».

Ταῦτα λέγων ὁ Ὅσιος ἐκεῖνος Γέρων ἐθρήνει καὶ ἐστέναζεν, σφογγίσας δὲ τὰ δάκρυά του συνέχισε λεγων· «Ἐπιστρέψας μετὰ ταῦτα εἰς τὴν ἔρημον, διὰ νὰ εὕρω τὸν ἀδελφόν μου, μοῦ ἦλθε λογισμὸς ὑψηλοφροσύνης, λέγων ὅτι ὁ ἀδελφός μου δὲν ἤξευρε νὰ οἰκονομήσῃ καλὰ τὸ χρυσίον, ὅπου εὗρε, καὶ ἐζημιώθη τὸν μισθόν· ἀλλ’ ἐγὼ ἔκαμα καλά, ὅπου ἔπραξα πρᾶγμα θεάρεστον. Ταῦτα ὁ ἄφρων συλλογιζόμενος, ἰδοὺ εἶδα τὸν Ἄγγελον, ὅπου μᾶς συνώδευσε τὴν πρώτην φοράν, ὅταν ἐπήγαμεν εἰς τὴν ἔρημον καὶ μοῦ λέγει· «Τί κενοδοξεῖς; καὶ διατί ἀναβαίνουσι λογισμοὶ αὐταρεσκείας εἰς τὴν καρδίαν σου;