Εἶχε δὲ καὶ ἕνα συγγενῆ κατὰ σάρκα, νέον τὴν ἡλικίαν, εἰς δὲ τὴν γνῶσιν πρεσβύτερον. Οὗτος ὁ καλὸς νεανίας ἦτο εἰς τὴν Ἔδεσσαν, καὶ ἀκούσας τὰς ἀρετὰς τοῦ Θεοδώρου ἐπῆγε καὶ τὸν εὗρε, πίπτων δὲ εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ τὸν παρεκάλει νὰ τὸν κουρεύσῃ, νὰ μείνῃ εἰς τὴν συνοδείαν του. Ὁ δὲ Θεόδωρος ἐγνώρισε μὲ τὴν διορατικὴν τοῦ Πνεύματος ἐνέργειαν τὴν εὐγένειαν τῆς ψυχῆς τοῦ νέου, καὶ τὸν ἐκούρευσεν εὐθὺς χωρὶς δοκιμασίαν· ὀνομάσας δὲ αὐτὸν Μιχαήλ, τὸν ἐνέδυσε τὸ μοναχικὸν σχῆμα. Ἔμεινε λοιπὸν ὁ θαυμάσιος Μιχαὴλ ὑποτασσόμενος εἰς ὅλα εἰς τὸν Γέροντά του, καὶ ἔκαμνεν ὅσα εἰς ἐκεῖνον ἐφαίνοντο ἀρεστά. Εἶχον δὲ καὶ ἐργόχειρον διὰ νὰ φεύγουν οἱ κακοὶ λογισμοὶ καὶ ἔπλεκαν ζεμπίλια.
Τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἦλθεν ὁ βασιλεὺς τῆς Περσίδος Ἀδραμέλεχ μὲ τὴν γυναῖκά του, Σεΐδην ὀνόματι, ὡς περιηγηταὶ εἰς τὰ Ἱεροσολυμα. Ὁ δὲ τίμιος Θεόδωρος ἔστειλε τὸν Μιχαὴλ νὰ πωλήσῃ εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ τὸ ἐργόχειρόν των, νὰ ἀγοράσῃ παξιμάδια· ὁ δὲ ἐπῆγε λαμβάνων τὴν εὐχὴν τοῦ γέροντος. Ὅταν δὲ ἐπλησίασεν εἰς τὸ ξενοδοχεῖον τῆς Λαύρας τοῦ Ἁγίου Σάββα, ἐχαιρέτησε τοὺς Μοναχούς, ἀφήσας δὲ ἐκεῖ τὰ σκεύη, ἐπῆγεν εἰς τὸν Ἅγιον Τάφον. Ἀφοῦ λοιπὸν προσεκύνησε μετὰ δακρύων πολλῶν κατέβη πάλιν εἰς τὸ ξενοδοχεῖον· λαβὼν δὲ τὰ σκεύη ἐπῆγεν εἰς τὴν ἀγοράν. Ἐκεῖ τὸν συνήντησεν ὁ εὐνοῦχος τῆς προρρηθείσης βασιλίσσης Σεΐδης καὶ τοῦ λέγει· «Νεανίσκε, ἀκολούθει μοι, καὶ ἐγὼ ἀγοράζω αὐτὰ ὅπου κρατεῖς καὶ θὰ σοῦ δώσω ὅσα χρήματα θέλεις». Ὁ δὲ Μιχαήλ, μὴ ἠξεύρων ποσῶς πανουργίαν, ἠκολούθει ὡς ἀρνίον ἄκακον, ἕως οὗ ἔφθασαν εἰς τὴν θύραν τῆς νέας Αἰγυπτίας· εἰσελθόντες δὲ εἰς τὴν οἰκίαν, ἀνήγγειλεν ὁ εὐνοῦχος εἰς τὴν βασίλισσαν διὰ τὸν Μοναχὸν καὶ τὸν ἐκάλεσεν ἐπάνω ἡ πικρὰ λέαινα. Ἥτις, ὡς εἶδε τὸν νέον, ἐτρώθη εἰς τὴν καρδίαν σατανικὸν ἔρωτα, διότι ὁ Μιχαὴλ ἦτο εἴκοσιν ἐτῶν, πολλὰ ὡραῖος καὶ μεγαλόκορμος, ἡ δὲ εὐπρέπεια τοῦ σώματος ἐφανέρωνε τὴν τῆς ψυχῆς ὡραιότητα· μόνον ἦτο χλωμὸς καὶ ἀδύνατος ἀπὸ τὴν πολλὴν ἐγκράτειαν.
Τότε ἠρώτησεν αὐτὸν ἡ βασίλισσα τίς καὶ πόθεν ἦτο. Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «Μοναχὸς εἶμαι πτωχός, ἀπὸ τὴν Μονὴν τοῦ Ἁγίου Σάββα». Αὕτη τοῦ λέγει· «Σὲ βλέπω ἀδύνατον καὶ σὲ λυποῦμαι· λοιπὸν ἐὰν εἶσαι δοῦλος ἢ αἰχμάλωτος, νὰ σὲ ἐλευθερώσω· ἂν εἶσαι ἀσθενής, νὰ σὲ ἰατρεύσω· εἰ δὲ καὶ εἶσαι πτωχός, νὰ σοῦ δώσω ὅσον πλοῦτον χρειάζεσαι».