Τότε ἐξήγαγεν ἀπὸ τὸ στῆθος του ὁ Ἐπίσκοπος τὸ Εὐαγγέλιον, λέγων· «Αὕτη εἶναι ἡ θύρα τοῦ Παραδείσου, ἡ ὁδὸς τῆς ζωῆς καὶ ἡ πηγὴ τῆς ἀθανασίας, ἐὰν ποθῇς νὰ εὕρῃς ζωὴν αἰώνιον, νὰ μὴ ἀποθάνῃς οὐδέποτε. Τίς δὲ ἡ θύρα, ἡ ὁδός, ἡ πηγὴ καὶ ζωὴ ἡ αἰώνιος; ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεός, ὅστις ἔκαμε τὴν οἰκουμένην ἅπασαν. Αὐτὸς εἶναι Βασιλεὺς αἰώνιος. Ἂν ἔχῃς πόθον νὰ βασιλεύσῃς αἰώνια, γίνου δοῦλος ἐδῶ πρόσκαιρα τοιούτου Θεοῦ ἀγαθοῦ καὶ οἰκτίρμονος· ἄφες τὴν μισητὴν θρησκείαν τοῦ λαοπλάνου Μωάμεθ, ὅστις εἶναι τοῦ Ἀντιχρίστου πρόδρομος, καὶ πίστευσον εἰς τὸν Χριστόν, νὰ ἰδῇς πόσης μακαριότητος ἀξιώνεσαι».
Αὐτὰ καὶ ἄλλα πλείονα ἔλεγεν ὁ πάνσοφος Θεόδωρος, ἔφθασαν δὲ οἱ λόγοι του ἕως τὴν καρδίαν τοῦ βασιλέως, συνεργούσης τῆς θείας χάριτος, καὶ κατανυγεὶς τὴν ψυχὴν παρεκάλεσε τὸν Ἐπίσκοπον νὰ τοῦ ἀναγνώσῃ τὸ Εὐαγγέλιον. Ὁ δὲ προθύμως ὑπήκουσεν. Ἔπειτα τοῦ ἔγραψε τὸ «Πιστεύω» εἰς τὴν Συριακὴν γλῶσσαν καὶ ἔκαμε κατηχούμενον αὐτὸν καὶ ἄλλους τρεῖς δούλους πιστούς, ὅπου εἶχε, καὶ τοὺς ἠγάπα ὑπέρμετρα. Μετὰ ταῦτα προσεποιήθη ὅτι θὰ ἐπήγαινε νὰ κυνηγήσῃ, καὶ ἐπήγαμεν εἰς τὴν συνοδείαν του ὅ τε Ἀρχιερεὺς καὶ ἐγὼ ὁ ἀνεψιός του Βασίλειος· φθάσαντες δὲ εἰς τὸν ποταμὸν Τίγρητα, μᾶς ἐξεχώρισεν ὁ βασιλεὺς ἀπὸ τὴν ἄλλην του συνοδείαν. Ἀφοῦ δὲ ἐμείναμεν ἡμεῖς οἱ ἓξ μόνοι, ἐβάπτισε τὸν βασιλέα εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὀνομάσας αὐτὸν Ἰωάννην, τὸν ὁποῖον ἐγὼ ἀνεδέχθην. Ἔπειτα ἐβάπτισε τοὺς ἄλλους τρεῖς εὐγενεῖς παῖδας, ἀνεδέχθη δὲ ὁ βασιλεὺς τὸν πρῶτον, ἐκεῖνος τὸν δεύτερον, τὸν δὲ τρίτον ἐγὼ ὁ Βασίλειος. Κατόπιν ἐπεστρέψαμεν εἰς τὰ βασίλεια, ὅπου ἐλειτούργησεν ὁ Ἱεράρχης κρυφίως εἰς μίαν μικρὰν τράπεζαν, τὴν ὁποίαν ηὐτρεπίσαμεν καὶ ἐκοινώνησεν αὐτοὺς τὰ θεῖα Μυστήρια, ἔγινε δὲ εἰς ὅλον τὸ παλάτιον χαρὰ μεγάλη καὶ ἀγαλλίασις, καὶ καθ’ ἑκάστην ἐνουθέτει τοὺς νεοφωτίστους ὁ Θεόδωρος.
Ἔκαμνε δὲ καὶ σημεῖα μεγάλα εἰς τὸν λαὸν καὶ ἐξαίσια θαυμάσια, διὰ τὰ ὁποῖα οἱ μὲν πιστοὶ ἔχαιρον, οἱ δὲ Ἰουδαῖοι καὶ Ἰσμαηλῖται ἐφθόνουν, βλέποντες πῶς ἐδίωκεν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τὰ δαιμόνια, ἰατρεύων πᾶσαν ἀσθένειαν ἀνίατον. Ἐξαιρέτως δὲ ἕνας ἀρχισυνάγωγος, νομομαθὴς καὶ λόγιος, ἢ ἄλογος μᾶλλον εἰπεῖν καὶ ἀσύνετος, ὅστις, ὡς εἶδεν ἀνθοῦσαν τὴν Ἐκκλησίαν μας, ἐθυμώθη παραλόγως ὁ ἀλογώτατος· προσελθὼν δὲ εἰς τὸν ἄρχοντα τῶν δικαστῶν, τὸν ἐπαρακίνησεν εἰς ὀργὴν κατὰ τῶν Χριστιανῶν μὲ δωρήματα καὶ τὸν ἐσυμβούλευσε νὰ προστάξῃ νὰ διαλεχθῇ ὁ Ἑβραῖος μὲ τοὺς Χριστιανοὺς εἰς τὸ παλάτιον περὶ πίστεως.