Ἔπειτα προσκαλεῖ τοὺς ἄρχοντας καὶ τοὺς λέγει· «Εἰς ὀλίγας ἡμέρας ἀναχωρῶ ἀπὸ τοῦτον τὸν κόσμον, ὅθεν συναχθῆτε ὅλοι εἰς τὴν πεδιάδα αὔριον, νὰ σᾶς εἴπω τὴν διαθήκην μου». Ἔστειλε δὲ καὶ κήρυκας, προστάσσων νὰ συναχθοῦν ὅλοι εἰς τὸ ἱπποδρόμιον. Αὐτὸς δὲ ὅλην τὴν νύκτα μετὰ δακρύων προσηύχετο, τὸ δὲ πρωῒ πρὶν ἀκόμη ἐξημερώσῃ εἶχεν Ἱερέα ἕτοιμον, ὅστις λειτουργήσας εἰς τὸ ἐσωτερικόν του δωμάτιον, ἐκοινώνησε μὲ τοὺς τρεῖς του παῖδας τὰ Θεῖα Μυστήρια. Ἔπειτα δίδων τοῦ ἱερέως ἐκείνου πλούσια δωρήματα, ἀνέβη εἰς τὸν καλύτερον ἵππον του καὶ ἐξῆλθεν οὕτω λαμπρῶς ἐστολισμένος ἐκεῖ ὅπου ἦτο ὅλος ὁ λαὸς συνηγμένος, Πέρσαι, Ἰσμαηλῖται, Ἰουδαῖοι καὶ οἱ εὐσεβεῖς Χριστιανοί, καθὼς αὐτὸς ἐπρόσταξε. Ἀνέβη δὲ εἰς ὑψηλὸν τόπον, διὰ νὰ ἀκούσουν τοὺς λόγους τοῦ βασιλέως.
Ὅταν ἔγινε πολὺ σιγή, ἠγέρθη ἀπὸ τὸν θρόνον ὁ βασιλεύς, καὶ ἐβόησε μεγαλοφώνως, λέγων ταῦτα προς τὸν λαὸν ὁ ἀείμνηστος· «Ἀκούσατε Πέρσαι, Ἀγαρηνοί, Ἑβραῖοι, καὶ ὁ ἐκλεκτὸς λαὸς τοῦ Χριστοῦ, ἐγὼ εἶμαι Χριστιανός, Ἰωάννης ὀνομαζόμενος. Πιστεύω δὲ εἰς Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, τὴν μίαν καὶ τρισυπόστατον Θεότητα· ὅτι ἄλλη πίστις δὲν εἶναι ἀληθινὴ εἰμὴ αὐτὴ μόνη. Ἐπειδὴ δὲ ὁ Κύριός μου Ἰησοῦς Χριστὸς εἶπεν, ὅτι ὅποιος μὲ ὁμολογήσῃ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, θὰ τὸν ὁμολογήσω καὶ ἐγὼ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου, δι’ αὐτὸ τὸν ὁμολογῶ καὶ ἔμπροσθεν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, Ἀγγέλων τε καὶ ἀνθρώπων». Ταῦτα εἰπὼν ἐξήγαγεν ἀπὸ τὸ στῆθός του Σταυρὸν πολύτιμον, ὁλόχρυσον, μὲ πολυτίμους λίθους κατεσκευασμένον· ὑψώσας δὲ αὐτὸν κατὰ ἀνατολάς, ἐπροσκύνησε τρὶς καὶ τὸν ἐκαταφίλησε, λέγων· «Τὸν Σταυρόν σου προσκυνῶ, Χριστέ, τὸν τίμιον, σὲ γινώσκω Θεὸν καὶ Κύριον καὶ Σωτῆρά μου, καὶ σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπω, σὺν τῷ ἀνάρχῳ σου Πατρί, καὶ τῷ Παναγίῳ καὶ ζωοποιῷ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, Ἀμήν. Ὁμοίως καὶ οἱ τρεῖς Παῖδες τὰ αὐτὰ συνωμολόγησαν».
Ταῦτα ἀκούσας ὁ λαὸς πρῶτον μὲν ἐξίσταντο καὶ ἵσταντο θαυμάζοντες. Ἔπειτα τοὺς παρεκίνησεν ὁ διάβολος καὶ ἔδραμον μὲ μαχαίρας κατὰ τοῦ βασιλέως, νὰ τὸν φονεύσωσιν. Οἱ δὲ τρεῖς δοῦλοι, ὡς πιστότατοι, τοὺς ἠναντιώθησαν ὥραν πολλήν, ὅσον ἠδύναντο, ἕως οὗ ἐφονεύθησαν οἱ τρισμακάριοι, τὸν Χριστὸν ἐπικαλούμενοι. Τότε, ὅταν ἀπέκτειναν αὐτοὺς οἱ μισόχριστοι, ἐκτύπησαν καὶ τὸν φιλόχριστον βασιλέα μὲ τὰ ξίφη καὶ τὰς λόγχας. Ἐδέχετο δὲ ὁ μακάριος τὰς πληγὰς χαίρων καὶ λέγων ταῦτα· «Κύριε, εἰς χεῖράς σου παρατίθημι τὸ πνεῦμά μου».