Ὅταν ὁ Ὅσιος ἐλυτρώθη ἀπὸ πᾶσαν φροντίδα γονέων, δηλαδὴ μετὰ τὸν τρίτον χρόνον τῆς αὐτῶν τελειώσεως, ἐπεθύμησε νὰ ἀναχωρήσῃ εἰς τόπον ἥσυχον, εὑρὼν δὲ μίαν μεγάλην πέτραν παράμερα ἀπὸ τὸ Μοναστήριον, ἥτις ἦτο ἐπιτηδεία διὰ τὴν ἄσκησιν, ἐπῆρεν ἀπὸ τὸν Γέροντα συγχώρησιν καὶ ἀναχωρήσας ἐκάθητο εἰς τὴν πέτραν τὰς πέντε ἡμέρας τῆς ἑβδομάδος. Ἔτρωγε δὲ μίαν φορὰν τὴν ἡμέραν, κάμνων καὶ ἐργόγειρον κατὰ τὴν πρόσταξιν τοῦ Γέροντος. Τὸ δὲ Σάββατον κατέβαινεν εἰς τὸ Μοναστήριον καὶ ἔμενε τὰς δύο ἡμέρας μὲ τοὺς ἀδελφοὺς συναναστρεφόμενος. Ἀφοῦ ἔκαμεν ἐκεῖ χρόνους τέσσαρας ἐγλυκάνθη τὸ μέλι τῆς ἡσυχίας γευσάμενος, καὶ λαμβάνων εἰς τὴν συνοδείαν του ἕνα συγγενῆ του ἐνάρετον πολλά, τὴν κλῆσιν Ἀγάπιον, ἐπῆγαν μὲ τὴν εὐχὴν τοῦ Γέροντος εἰς τὴν ἐσωτέραν τοῦ ὄρους ἔρημον. Ἐκεῖ διέμειναν δύο χρόνους μὲ τόσην σκληραγωγίαν, ὥστε ἐκ τῆς πολλῆς κακοπαθείας μετὰ βίας ἐγνωρίζετο εἰς αὐτοὺς ἡ εἰκὼν τοῦ ἀνθρώπου. Ἀφοῦ ἔκαμαν ὁμοῦ τόσον καιρόν, ἠθέλησαν νὰ ἡσυχάσῃ καὶ ἕκαστος χωριστά. Καὶ ὁ μὲν Ἀγάπιος μετέβη εἰς ἄλλον τόπον καὶ ἔκαμε λαμπρὰ καὶ μεγάλα κατορθώματα. Ὁ δὲ Μιχαὴλ ἔμεινε μόνος, ὑπὸ Θεοῦ δὲ ὁδηγούμενος εὗρεν ἕνα τόπον πολὺ ἥσυχον, Ξηρολίμνην ἀπὸ τοὺς ἐγχωρίους ὀνομαζόμενον, πλησίον τοῦ ὁποίου ἦτο καὶ εἷς ἐρημίτης εὐσεβὴς καὶ ἐνάρετος.
Εἰς αὐτὸν τὸν τόπον κτίσας μικρὰν καλύβην ὁ Μιχαὴλ ἡσύχαζεν ἀγγελικῶς πολιτευόμενος καὶ κατὰ δαιμόνων ἀνδρείως ἀγωνιζόμενος. Τόσας δὲ ἀρετὰς κατώρθωσεν, ὥστε ἠκούσθη ἡ φήμη του εἰς πολὺν κόσμον, μετ’ ὀλίγον δὲ καιρὸν ἐσυνάζοντο πλήθη λαῶν, ἔχοντες πόθον νὰ μιμηθῶσι τὴν πολιτείαν του. Ὁ δὲ Ὅσιος κατ’ ἀρχὰς μὲν δὲν ἤθελε νὰ δεχθῇ τινὰ καὶ τοὺς ἐδίωκεν. Ὕστερον ὅμως, θεωρῶν τὴν προθυμίαν των, ὑπεδέχετο καθ’ ἕνα διδάσκων νὰ εὐχαριστοῦνται μὲ ἄρτον μόνον καὶ ὕδωρ τρεφόμενοι. Βλέποντες δὲ ἐκεῖνοι τὴν ἐγκράτειάν του, τὴν ταπεινοφροσύνην, τὴν γλυκύτητα τῆς ὁμιλίας καὶ τὰ ἄλλα ἤθη ἐχαίροντο. Ἔχοντες δὲ αὐτὸν ἀρχέτυπον, κατηύθυνον τὴν πολιτείαν των ἄριστα. Οἱ λυπούμενοι ἀπὸ διαφόρους αἰτίας παρηγοροῦντο ὁρῶντες αὐτόν. Οἱ λιθώδεις καὶ ἀκατάνυκτοι παρεκινοῦντο εἰς θερμότατα δάκρυα, ἀκούοντες τὰ κατανυκτικά του διδάγματα. Οἱ ὑπνώδεις, βλέποντες τὸ περισσὸν τῆς ἀγρυπνίας του καὶ τὸ ἐπίμονον τῆς ὁλονυκτίου στάσεως, ἠλλοιοῦντο θείαν ἀλλοίωσιν· καὶ συντόμως εἰπεῖν ὅλοι ἐλάμβανον ἀπ’ ἐκεῖνον καλὸν παράδειγμα, ἐσυνάχθησαν δὲ ὑπὲρ τοὺς πεντήκοντα.