Μεθ’ ἡμέρας τινὰς ἔτυχε καὶ εἶχον χρείαν εἰς τὴν Λαύραν διὰ νομίσματα δώδεκα, ἀλλὰ δὲν εὑρέθησαν καὶ τὰ ἐδανείσθησαν. Ὁ δὲ Κωνσταντῖνος κατελάλει τὸν Ὅσιον, λέγων· «Αὐτὸς δὲν ἔχει δώδεκα ὀβολούς, ἐμὲ δὲ συνεβούλευε νὰ σκορπίσω τὰ τρία νομίσματα, νὰ μὴ τὰ φυλάττω εἰς τὴν ἀνάγκην μου». Ταῦτα φλυαρῶν, ἐκοιμήθη· βλέπει δὲ ἐν ὁράματι ὅτι ἦτο ἑορτὴ καὶ ἐσυνάχθησαν εἰς τὸ Κυριακὸν ἅπαντες, ἐκεῖ δὲ ἐφάνη ἡ πανάμωμος Δέσποινα, κρατοῦσα εἰς τὴν μίαν χεῖρα τὸν Δεσπότην Χριστόν, ἀπὸ δὲ τὴν ἄλλην τὴν ἐκράτει ὁ Ὅσιος καὶ ἐπεριπατοῦσαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Ὅταν ἦλθον εἰς τὸν Νάρθηκα, ἐπρόσταξεν ἡ Παναγία τὸν Ὅσιον νὰ ἐξαπλώσῃ τὸ ράσον του. Τούτου γενομένου, ἔρριψεν εἰς αὐτὸ φλωρία ἀναρίθμητα. Ἔπειτα ἐστράφη πρὸς τὸν Κωνσταντῖνον, λέγουσα· «Δὲν σὲ φθάνουσι ταῦτα νὰ πορευθῇς, ἄπιστε, καὶ τὸν τρόπον ἀσυμπαθέστατε;». Ταῦτα ἀκούσας ἐκεῖνος ἠγέρθη ἔντρομος· τρέχων δὲ πρὸς τὸν Ὅσιον ἔρριψε τὰ τρία φλωρία καὶ βάλλων μετάνοιαν ἐζήτει συγχώρησιν.

Θέλων νὰ οἰκοδομήσῃ μίαν μεγάλην Ἐκκλησίαν ὁ Ὅσιος εἰς δόξαν Θεοῦ καὶ τῆς παναχράντου Μητρὸς αὐτοῦ καὶ πρὸς ἀνάπαυσιν τῆς ἐν Χριστῷ ἀδελφότητος, ἔστειλε μαθητήν τινα, διὰ νὰ φέρῃ δοκοὺς διὰ τὸ κτίσιμον. Ἐπῆρε λοιπὸν ἐκεῖνος συγχώρησιν τὸ πρωῒ ἀπὸ τὸν Ὅσιον, ὅστις ὡς προορατικὸς ἐγνώρισε τὸ μέλλον καὶ λέγει· «Πρόσεχε, τέκνον, νὰ μὴ πέσῃς εἰς πειρασμὸν διὰ γογγυσμὸν ἢ δι᾽ ἀπιστίαν σου». Ὁ δέ, ἀπελθών, ἐκ δαιμονικῆς ἐνεργείας ἠμποδίσθη καὶ γογγύζων τὸν ἐπλάκωσεν ἕνα ξύλον μεγάλον διὰ τὴν ἀπιστίαν του. Ὅθεν ἔκειτο ὁ Λέων (οὕτως ὁ μαθητὴς ὠνομάζετο) δεινῶς ὀδυνώμενος. Ὁ δὲ Ὅσιος, γνωρίσας ταῦτα ἀπὸ Πνεῦμα Ἅγιον, ἐξῆλθεν ἀπὸ τὸ κελλίον ἐν σπουδῇ καὶ ἔστειλε Μοναχόν τινα ἰσχυρόν, λέγων· «Δράμε νὰ λυτρώσῃς τὸν Λέοντα, ὅτι ἕνα ξύλον τὸν ἐπλάκωσε καὶ κινδυνεύει εἰς θάνατον». Ἦτο δὲ μακρὰν δεκαπέντε στάδια, ἀπελθὼν δὲ ἐκεῖνος μετὰ βίας τὸν ἐλύτρωσε.

Ὄχι δὲ μόνον ταῦτα τὰ συμβάντα, προεγνώρισεν ὁ Ὅσιος, ἀλλὰ καὶ ἕτερα πάμπολλα· μάλιστα δὲ διὰ τους πολέμους καὶ συγχύσεις τῶν βασιλέων καὶ τὰ σκάνδαλα, ὅσα συνέβησαν εἰς τὸν καιρὸν τοῦ Ρωμανοῦ καὶ Κωνσταντίνου [1], τὰ ὁποῖα προεῖπεν ὁ Ἅγιος ὑπό τινων παρακαλούμενος. Ἔπειτα πάλιν παρηγόρησε τὸν Κωνσταντῖνον λέγων εἰς αὐτὸν νὰ μὴ λυπῆται, διότι ταχέως ἀπολαμβάνει πάλιν τὴν προγονικὴν βασιλείαν· οὕτω δὲ ὅσα ὁ Ὅσιος ἐπροφήτευσεν ἔγιναν. Ταῦτα δὲ γράφομεν ἐνταῦθα μὲ συντομίαν, ἐπειδὴ τὰ περὶ τούτων γράφονται σαφέστατα εἰς τὴν ἱστορίαν.