Εὐθὺς ὡς ἦλθεν εἰς τὴν Μονήν, τὸν ἔκαμε τραπεζάριον ὁ Γέρων, καὶ ὑπηρέτει τοὺς ἀδελφοὺς μὲ τόσην σπουδὴν καὶ ἐπιμέλειαν, παραστέκων εἰς αὐτοὺς ὅσην ὥραν ἔτρωγον, φέρων τὰς τροφὰς μὲ δουλικὴν ταπείνωσιν, ὥστε ἐθαύμαζον ὅλοι πῶς κατεδέχετο νὰ κάμνῃ τοιαύτας εὐτελεῖς ὑπηρεσίας τοιοῦτος σπουδαῖος ἄνθρωπος, ὅστις ἀνετράφη μὲ τόσην χλιδὴν ὑπὸ ἄλλων ὑπηρετούμενος. Αὐτὸς ἐμαγείρευεν, ἔπλυνε τὰ ἀγγεῖα, ἐσάρωνε καὶ ἄλλας εὐτελεῖς ὁμοίας πράξεις ἐτέλει ἀόκνως καὶ προθύμως. Ἐπειδὴ ἀπὸ τὸν ὕπνον ἐπειράζετο πολύ, τυραννούμενος ἀπὸ πειρασμὸν τοῦ δαίμονος καὶ ἐκοπίαζε καὶ αὐτὸν νὰ νικήσῃ ὅσον ἠδύνατο, διήρχετο ὅλην τὴν ἡμέραν μὲ ἕνα μόνον χιτῶνα καὶ ἀνυπόδητος. Τὴν νύκτα ἀνεπαύετο ἐπὶ σανίδος, ὅταν ἦτο καιρὸς χειμῶνος. Ὅταν δὲ παρῆλθον δύο χρόνοι ἐτελειώθη Μοναχός, εὑρίσκετο δὲ ἐκεῖ καὶ ὁ πατήρ του, ὅστις ὅταν τὸν εἶδε τελειωμένον ηὐφράνθη καὶ δακρύσας τὸν ἐνουθέτησε λέγων· «Βλέπε, τέκνον μου, νὰ μὴ ζημιωθῇς τὸν Θεόν, τὸν ὁποῖον περισσότερον ἀπὸ τοὺς γονεῖς καὶ ὑπὲρ τὸν κόσμον ἠγάπησας». Ἀσπασθεὶς δὲ αὐτὸν ἀνεχώρησε κλαίων. Ὅταν ἔφθασεν εἰς τὴν γυναῖκά του, εἶπεν εἰς αὐτήν· «Εἶδον τὸν Μανουὴλ καὶ ἡ ψυχή μου ηὐφράνθη. Φέρω δὲ εἰς τὸν νοῦν μου, ὅτι αὐτὸς εἶναι, βέβαια, ἐκεῖνος τὸν ὁποῖον μᾶς ἐχάρισεν ἡ Κυρία Θεοτόκος καὶ πάλιν τὸν ἐπῆρε κατὰ τὴν ὅρασιν. Λοιπὸν μὴ λυπούμεθα, ἀλλὰ μᾶλλον ἂς δοξάσωμεν τὴν Δέσποιναν. Ὅτι οὗτος ὁ υἱός μας μέλλει νὰ γίνη καύχημα ἡμῶν καὶ στήριγμα καὶ ὅλου τοῦ γένους καλλώπισμα, ψυχῶν δὲ πολλῶν πρὸς ἀρετὴν παρακίνησις καὶ παράκλησις».

Ἔπαυσαν λοιπὸν τὴν λύπην καὶ πνευματικῶς ἐχαίροντο. Εἰς ὀλίγον καιρὸν ἀπέθανεν αἰφνιδίως ὁ Εὐδόκιμος. Ἡ δὲ καλὴ μήτηρ ἐκείνη ἔστειλε καὶ ἐκάλεσε τὸν Μιχαήλ, διαμοιράσασα δὲ ὅλην τὴν περιουσίαν της εἰς τὰ τέκνα της, ἔγινε Μοναχὴ καὶ θεαρέστως πολιτευομένη, καὶ βοηθουμένη ὑπὸ τοῦ Μιχαήλ, ἐτελείωσε τὸν βίον θεαρέστως. Εἶχε δὲ καὶ μίαν ἀδελφὴν ὁ Ὅσιος, ἥτις ὑπανδρεύθη καὶ ἐγέννησε τὸν θεοστεφῆ βασιλέα Νικηφόρον καὶ τὸν Λέοντα. Ὁ δὲ θεοφόρος Μιχαὴλ ἐμοίρασεν εἰς τοὺς πτωχοὺς ὅλα τὰ κινητὰ πράγματα, ὅσα ἔλαβεν εἰς τὸ μέρος του. Ὁ Μιχαὴλ εἶχεν ἕνα αδελφόν, Κωνσταντῖνον ὀνόματι, μὲ τὸν ὁποῖον ἐμοίρασαν ὅλα τὰ πράγματα τῶν γονέων των καὶ τὰ μὲν κινητὰ ἔδωκεν εἰς τοὺς πένητας καὶ εἰς τοὺς δούλους του, τοὺς ὁποίους ἠλευθέρωσε, τὰ δὲ ἀκίνητα ἀφῆκεν εἰς τὸν ἀδελφόν του, ἔλαβε δὲ τὴν ἀξίαν των σωστήν, καθὼς τὰ ἐξετίμησαν. Ἔφερε δὲ τὰ χρήματα εἰς τὴν Μονὴν καὶ τὰ ἔδωκεν εἰς τὸν Γέροντα νὰ τὰ διαθέσῃ ὡς βούλεται. Ἐκεῖνος τότε ἐμοίρασε τὰ ἡμίση εἰς πτωχοὺς Μοναχοὺς καὶ τὰ ἄλλα ἐδαπάνησεν εἰς αὔξησιν τοῦ Μοναστηρίου. Ὁ δὲ ἀδελφὸς τοῦ Ὁσίου, ἀπὸ πατρίκιος ποὺ ἦτο, ἔγινε στρατηγὸς ὅλης τῆς Καππαδοκίας περιφανέστατος.