Ὅταν ὁ Ὅσιος ἔτυχε τοῦ ποθουμένου, ὡμολόγησε φανερὰ τὴν ὑπόθεσιν· ὁ δὲ Γέρων, ἀκούσας ὅτι ἦτο ἀπὸ αἷμα βασιλικὸν υἱὸς τόσον πλουσίου ἄρχοντος, ἐθαύμασε μὲν τοῦ νέου τὸν ἔνθεον ζῆλον καὶ ἔρωτα, ἐδειλίασε δὲ μικρὸν διὰ τὸν πατέρα του, μήπως θυμωθῇ ἀλόγως καὶ τὸν θανατώσῃ. Ἔπειτα ἔχων εἰς τὸν Θεὸν τὰς ἐλπίδας του εἶπεν εἰς αὐτόν· «Ἐὰν σύ, ὅστις εἶσαι νέος, διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ ἀπηρνήθης τὸν κόσμον καὶ τοὺς γεννήτορας, πῶς ἐγὼ ὁ Γέρων νὰ μὴ καταφρονήσω διὰ τὴν ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ τὸν θάνατον;». Ἔμεινε λοιπὸν ὁ θαυμάσιος Μιχαὴλ σπουδαίως ἀγωνιζόμενος, προξενήσας μὲ τὴν ἄρνησιν ταύτην τοῦ κόσμου μεγάλην πληγὴν κατὰ τοῦ πονηροῦ δαίμονος.
Ὅταν ἔφθασαν οἱ δοῦλοι εἰς τὸν Εὐδόκιμον καὶ τοῦ ἀνήγγειλαν τὴν τοῦ παιδὸς ἀναχώρησιν, ἔλαβε τόσον πόνον εἰς τὴν καρδίαν, ὥστε ἐφώναζεν ὡς ἐξεστηκὼς καὶ φρενόληπτος, ὡς νὰ τὸν ἐκέντων μὲ τὰ ξίφη καὶ ἔλεγεν· «Ὦ βία! ἔχασα τὸ φῶς μου, ἀπώλεσα τὴν ἐλπίδα τοῦ γήρατος καὶ τὸν στηριγμὸν τῆς οἰκίας μου· καλὰ τὸ εἶδα εἰς τὸ ὄνειρον, ὅτι ἔπεσεν ὁ μεγάλος στῦλος τοῦ οἴκου μου». Βλέποντες ἐκεῖνον, ὅτι ἔκλαιε τόσον γοερῶς, ὠδύροντο καὶ ὅλοι οἱ δοῦλοί του, ἐξόχως δὲ ἡ ὁμόζυγός του, ὡς τὸ ἤκουσεν, ἔπεσεν ἄφωνος καὶ ὅλοι ἐνόμιζον ὅτι ἀπέθανε. Μεθ’ ὥραν πολλήν, ὅταν συνῆλθεν, ἐξέσχιζε τὰς σάρκας της, ἀνέσπα τὴν κόμην της ἀνελεημόνως καὶ ἔκαμνε τόσον θρῆνον καὶ κοπετόν, ὥστε ἦτο θλιβερὸν τὸ θέαμα καὶ δακρύων ἄξιον. Ὅλοι οἱ συγγενεῖς καὶ οἱ ἄνθρωποι τῆς οἰκίας ἔκλαιον. Ὁ δὲ Εὐδόκιμος πρῶτον μὲν ἔδειρε σκληρῶς ἐκείνους ὅλους, ὅσοι ἦσαν εἰς τὴν συνοδείαν τοῦ παιδός, διότι δὲν μετέβησαν εἰς τὸ Μοναστήριον νὰ τὸν πάρουν βιαίως, ἀλλὰ τὸν ἄφησαν· ἔπειτα ἐπῆρε λαὸν πολὺν καὶ ἔδραμεν εἰς τὸ ὄρος ἐκεῖνο τοῦ Κυμινᾶ, καὶ τοὺς μὲν ἀνθρώπους προσέταξε νὰ σταθοῦν ἔξω γύρωθεν τοῦ Μοναστηρίου, ἵνα μὴ διαφύγῃ ὁ νέος, αὐτὸς δὲ εἰσῆλθε κρυφίως καὶ πηγαίνων εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ἐστάθη εἰς μίαν γωνίαν τοῦ Νάρθηκος, διότι ἔψαλλον τὸν ὄρθρον. Ἐπὶ σκοπῷ ἄλλωστε μετέβη νύκτα, διὰ νὰ μὴ τὸν ἐννοήσῃ καὶ κρυφθῇ. Ἔτυχε δὲ τὴν ὥραν ἐκείνην κατ’ οἰκονομίαν Θεοῦ καὶ ἔψαλλεν ὁ υἱός του τὸ τροπάριον: «Ψυχὴ τὰ ὧδε πρόσκαιρα, τὰ δὲ ἐκεῖ αἰώνια». Ἦτο δὲ ὁ νέος καὶ τόσον γλυκύφωνος, ὥστε ὑπερέβαλλε τὰς ἀηδόνας εἰς τὴν γλυκύτητα.