Γνωρίσας λοιπὸν αὐτὸν ὁ πατὴρ ἀπὸ τὴν φωνήν, ἐστέναξεν ἐκ βάθους καρδίας καὶ ἔκλαυσεν. Ὁ δὲ Μιχαὴλ ἀπὸ τὸν βαρὺν στεναγμὸν ἐγνώρισε τὸν πατέρα του. Ἀφήσας δὲ τὴν ψαλμῳδίαν ἔδραμεν εἰς τὸν Γέροντα, ὅστις οὐδόλως ἐταράχθη, ἀλλὰ ἐτελείωσε τὸν ὄρθρον. Ἔπειτα ἐξῆλθε καὶ ἐπροσκύνησε τὸν ἄρχοντα, ὅστις τὸν ὠνείδισε καὶ ὕβρισε λέγων· «Ὦ ἀμαθέστατε ἄνθρωπε, καὶ πρὸ καιροῦ τῆς ζωῆς μου θάνατε· διατί ἔσβυσες τὸ φῶς μου οὕτως ἀνεξέταστα; ὦ πλάνε καὶ ἀπατεών, ποῦ ἔμαθες νὰ χωρίζῃς ἀπὸ τοὺς γονεῖς τέκνα φίλτατα; τάχα δὲν ἠξεύρεις τίς εἶμαι καὶ τὴν αἰτίαν ὅπου ἐδῶ μὲ ἔφερεν ἔξαφνα;». Ὁ δὲ Ὅσιος μὲ πραεῖαν φωνὴν ἀπεκρίνατο· «Ἐγὼ δὲν ἠξεύρω τίς εἶσαι, ὦ τιμιώτατε, μόνον ὁ Δεσπότης Χριστὸς σὲ γινώσκει, ὅστις ἠξεύρει τὰ κρύφια, τὸν δὲν υἱόν σου δὲν τὸν ἐδέχθην ἐγὼ ἀδιακρίτως, καθὼς εἶπες, περιφανέστατε, ἀλλὰ εὐαγγελικῶς ἐπαιδεύθην νὰ μὴ διώκω τὸν προσερχόμενον». Βλέπων ὁ ἄρχων τὸ ἀκέραιον καὶ τὴν ἀκακίαν τοῦ μεγάλου Γέροντος καὶ κατανοήσας τῶν ἠθῶν αὐτοῦ τὴν χρηστότητα, δὲν τοῦ εἶπεν ἄλλον λόγον σκληρόν, μόνον ἐπῆρε τὸν υἱὸν καὶ ἀπήρχετο. Ὁ δὲ Μιχαήλ, βλέπων τὸν Γέροντα ὅτι ἔκλαιε τὴν αἰφνίδιον καὶ ταχεῖαν στέρησίν του, παρηγόρησεν αὐτὸν λέγων· «Εὔχου, πάτερ, καὶ μὴ λυπῆσαι ποσῶς δι’ ἐμέ, ὅτι οὐδὲν πρᾶγμα τοῦ κόσμου θέλει μὲ χωρίσει ἀπὸ τὴν ἀγάπην τοῦ Δεσπότου μου».

Ὅταν ἔφθασαν εἰς τὸν οἶκόν των καὶ τὸν εἶδεν ἡ μήτηρ αὐτοῦ οὕτω κουρευμένον καὶ μαυροφορεμένον, ἀντὶ νὰ χαρῇ, ἔκλαιε πικρῶς καὶ ὠδύρετο, τὸν παρεκάλουν δὲ ἀμφότεροι νὰ ἐκδυθῇ τὰ μέλανα ράσα καὶ νὰ φορέσῃ λαμπρὰ ἱμάτια. Τοῦ εἶπον τέλος πολλὰ καὶ τὸν ἐβασάνισαν. Ἀλλὰ δὲν ἠδυνήθησαν νὰ τὸν καταπείσουν εἰς τὴν γνώμην των. Πάλιν δὲ νὰ τὸν ἐκδύσουν βιαίως ἐφοβοῦντο τὸ βάρος τοῦ ἁμαρτήματος, διότι ἦσαν θεοσεβεῖς τε καὶ εὐλαβέστατοι. Μόνον μὲ ποικίλας μεθόδους καὶ ἄπειρα μηχανήματα ἐδοκίμασαν νὰ τὸν ἀπατήσουν καὶ δὲν ἠδυνήθησαν. Ὅτι ἐπειδὴ ἐδοκίμασε τὸ μέλι τῆς ἀσκήσεως καὶ ἦτο ὅλως μεθυσμένος ἀπὸ τὸν ἔνθεον ἔρωτα, δὲν ἐψήφα τὸν σαρκικόν, ὅστις ὡς ἄνθος χόρτου μαραίνεται. Ὅταν οἱ γονεῖς εἶδον, ὅτι ματαίως ἐκοπίαζον, τὸν ἐδίωξαν ὀργιζόμενοι. Ἐκεῖνος δέ, φεύγων ὡς ἀπὸ πυρὸς τοῦ κόσμου τὴν ὄχλησιν, ἔτρεχε πρὸς τὸ Μοναστήριον. Ὁ δὲ Γέρων τὸν ὑπεδέχθη χαίρων ὁμοῦ καὶ θαυμάζων καὶ ἐπροφήτευσε δι’ αὐτὸν ταῦτα πρὸς τοὺς ἄλλους Πατέρας λέγων· «Νὰ ἠξεύρετε, ἀδελφοί, ὅτι οὗτος ὁ νέος μέλλει νὰ αὐξήσῃ τὸ ὄρος καὶ νὰ τὸ γεμίσῃ λογικὰ πρόβατα». Κατὰ τὴν πρόρρησιν δὲ ἐκείνου οὕτως ἐγένετο. Ἐπληρώθη τὸ ὄρος Μοναχῶν, πρὸς τελείωσιν τῆς προφητείας τοῦ Ἡσαΐου· «Ἐρράγη ἐν ἐρήμῳ ὕδωρ καὶ γῆ διψῶσα εἰς ἕλη ἐγένετο».