Οὗτος ὁ θαυμάσιος ἐκαλογέρευσε καὶ τὸν Ὅσιον Ἀθανάσιον, ὅστις ἔκτισε τὴν Λαύραν τοῦ Ἄθωνος. Διότι καθὼς εὑρίσκετο μίαν φορὰν ὁ Ὅσιος Μιχαὴλ εἰς τὸ Βυζάντιον, τὸν εἶδεν ὁ Ἀθανάσιος, εὐλαβηθεὶς δὲ τὰς ἀρετάς του ἐπῆγεν εἰς τὸ ὄρος τοῦ Κυμινᾶ, ὅπου ἔμεινε χρόνους πολλοὺς εἰς τὴν ὑπακοήν του. Ὅταν δὲ ἐγνώρισεν ὁ Ἀθανάσιος ὅτι ἔμελλε νὰ κοιμηθῇ ὁ Ὅσιος Γέρων, ἔφυγε διὰ νὰ μὴ τὸν κάμουν ἡγούμενον, ἐπῆρε δὲ διὰ εὐλάβειαν τὸ κουκούλιον τοῦ Ὁσίου, τὸ ὁποῖον ἐφόρει πάντοτε εἰς τὰς μεγάλας ἑορτάς, ὅσον καιρὸν ἔζησεν, ἕως τὴν τελευταίαν ἡμέραν, τὴν ὁποίαν προεγνώρισε. Διὰ τὴν πολλὴν δὲ εὐλάβειαν, ὅπου εἶχε, πρὸς τοῦτον τὸν πνευματικὸν Πατέρα του, φορέσας τότε τὸν μανδύαν καὶ τὸ ἱερὸν ἐκεῖνο κουκούλιον ἐπορεύθη εἰς προϋπάντησιν τοῦ θανάτου, οὕτω δὲ ἐνδεδυμένος παρέδωκε τὴν ἁγίαν αὐτοῦ ψυχὴν εἰς χεῖρας Θεοῦ. Δὲν γράφομεν ἐδῶ περὶ τούτου περισσότερον, ἐπειδὴ ἐκεῖ εἰς τὸν βίον τοῦ Ἀθανασίου [2] ἐγράφη σαφέστερα πῶς ἔκτισε τὴν Λαύραν μὲ τὰ ἔξοδα, ὅπου τοῦ ἔστειλεν ὁ βασιλεὺς Νικηφόρος, ὅστις ἦτο ἀνεψιὸς τούτου τοῦ Ὁσίου Μιχαήλ, ὡς εἴρηται.
Ἔχων ὁ Ἅγιος τοιούτους συγγενεῖς δὲν ἐκενοδόξησε ποτέ, ἀλλὰ μᾶλλον ἐταπεινώνετο εἰς ὅλους, ὥσπερ νὰ ἦτο χωρικός τις εὐτελέστατος. Ἀπηρνήθη τὸν κόσμον ὅταν ἦτο χρόνων δέκα ὀκτώ, ἔκαμεν εἰς τὴν ἄσκησιν χρόνους πεντήκοντα, ἀγγελικῶς, ὁ ἀγγελώνυμος πολιτευσάμενος, χωρὶς ποσῶς νὰ ἀλλάξῃ τὸν κανόνα τῆς ἐγκρατείας ἕως ἐσχάτης ἀναπνοῆς, ἐκτὸς ἐὰν ἦτο βαρέως ἀσθενὴς ἢ ἐτύγχανε Δεσποτικὴ πανήγυρις, ἤ ἤθελεν ἔλθει πρὸς αὐτὸν ἀξιόλογός τις καὶ μέγας ἄρχων, ὅλον δὲ τὸν ἄλλον καιρὸν ἐνήστευε πάντοτε. Καὶ πρῶτον μὲν ὅταν ἔγινε Μοναχὸς ἔτρωγε κάθε δύο ἡμέρας μίαν φοράν, εἰς τοὺς μέσους χρόνους κάθε πέντε ἡμέρας· ὕστερον δέ, καὶ μάλιστα κατὰ τὰς ἁγίας Τεσσαρακοστάς, ἔτρωγε μόνον κάθε ἡμέρας δώδεκα. Ἡ δὲ τροφή του ἦτο ὀπωρικὰ καὶ λάχανα, μαγειρευμένα ἢ ἄψητα, ὄσπρια, καὶ τίποτε ἄλλο· τὸ ποτόν του ὕδωρ γλυκύτατον· τὸ ἔνδυμά του πενιχρὸν πολλὰ καὶ τραχύτατον. Ἐκοιμᾶτο ὅταν μὲν ἦτο ὑγιὴς εἰς σκαμνίον καθεζόμενος, ἐὰν δὲ ἦτο ἀσθενής, εἰς τὴν κλίνην, ἥτις εἶχε μίαν ψάθαν καὶ δύο δερμάτια. Ἦτο δὲ κατὰ πολλὰ φιλέορτος, ἐξόχως ὅταν ἦτο τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ ἢ τῆς Θεοτόκου πανήγυρις, εἰς τὰς ὁποίας ἠγρύπνει ὁλονυκτὶς καὶ ἔψαλλεν εὐφραινόμενος κατ’ ἄλλην ἡμέραν δὲν τὸν ἔβλεπέ τις χαρούμενον, μόνον ὅτε ἦτο πανήγυρις, ταύτην ἐτέλει μὲ πολλὴν εὐλάβειαν. Διὰ τὴν αἰτίαν ταύτην κατεδέχετο ἡ πανύμνητος Δέσποινα καὶ ἤρχετο οὐσιωδῶς εἰς ἐκεῖνον τὸν Ναόν, ὅπου τοῦ ἔδιδε τὴν εὐλογίαν της, καθὼς ἐπιστώθημεν ἀπὸ τοῦτο τὸ θαυμάσιον.