Τὴν τρίτην ὥραν τῆς Κυριακῆς παρουσιάσθη πάλιν εἰς τὸν Κριτὴν καὶ τοῦ λέγει· «Ἰδού, ἐφέντη ἦλθον διὰ νὰ σοῦ εἰπῶ, ὅτι ἐσυλλογίσθην κατὰ τὴν προσταγήν σου καλῶς καὶ ὁμολογῶ, ὅτι ἠπατήθην ὡς ἀνόητον παιδί, καθὼς καὶ χθὲς σοὶ τὸ εἶπον· τώρα δὲ μὲ τὴν αὔξησιν τῆς ἡλικίας μου, ὅπου ἦλθεν εἰς τὸν νοῦν μου ἐκεῖνο ὅπου ἔκαμα, κλαίω τὴν ἁμαρτίαν μου καὶ καταπατῶ τὴν μιαράν σας πίστιν ὡς ψευδῆ καὶ πεπλανημένην». Ταῦτα ἀφόβως λέγοντος τοῦ Μάρτυρος, ἐπλήσθη θυμοῦ μεγάλου ὁ Κριτὴς καὶ ὑβρίσας ἀθέως αὐτὸν ἀπέστειλε δεδεμένον εἰς τὸν ἡγεμόνα τοῦ τόπου· ἀλλ’ ἐπειδὴ αὐτὸς κατὰ σύμπτωσιν ἔλειπεν εἰς τὸ Μελεμένι, ἔφερον τὸν Ἅγιον οἱ ὑπηρέται εἰς τὸν Μπουλούκμπασην τοῦ ἡγεμόνος, ὅστις, ἰδὼν αὐτὸν οὕτω σεμνοπρόσωπον, ὡραιότατον καὶ ἀκμάζοντα τὴν ἡλικίαν, ἐθαύμασε καὶ ἤρχισε μὲ πρᾳότητα νὰ τὸν ἐρωτᾷ τίς εἶναι καὶ διατί τὸν ἔφεραν μὲ τέτοιον τρόπον ἔμπροσθέν του. Ὁ Ἅγιος εἶπεν εἰς αὐτὸν τὰ ὅμοια· ὁ δὲ μιαρὸς ἐκεῖνος, μολονότι ἐθύμωσε, δὲν ἔκρινεν εὔλογον νὰ ἀποφασίσουν τι κατ’ αὐτοῦ, ἀπόντος τοῦ ἡγεμόνος. Ὅθεν ἔβαλεν αὐτὸν εἰς φυλακήν, ἀσφαλίσας τοὺς πόδας του εἰς τὴν λεγομένην ποδοκάκην, ἐκρέμασαν δὲ καὶ ἅλυσον εἰς τὸν μακάριον λαιμόν του. Τότε ὁ τρισμακάριστος Μάρτυς ἐπλήσθη πάσης χαρᾶς, ὅτι τὸν ἐνεθυμήθη ὁ κηρυττόμενος ὑπ᾽ αὐτοῦ γλυκύτατος Χριστός.
Οὕτως εὑρίσκετο ὁ Μάρτυς εἰς τὴν φυλακὴν πέντε ἡμερονύκτια, δεόμενος μὲ θερμότατα δάκρυα νὰ τὸν ἐνδυναμώσῃ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ἱκετεύων δὲ τὴν Βασίλισσαν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς ἔλεγεν· «Ἰδοὺ προσέρχομαι ζεούσῃ ψυχῇ, Κυρία καὶ γλυκυτάτη μου Δέσποινα, μὴ τολμῶν νὰ προσέλθω εἰς τὸν Υἱόν Σου μετὰ παρρησίας διὰ τὰς ἀπείρους μου ἁμαρτίας· πρόφθασον, ἀντιλαβοῦ μου! μὴ βδελύξῃ με· μὴ παραβλέψῃς με τὸν μεγίσταις ὀδύναις ἐξεταζόμενον, ἀλλ’ ἐνίσχυσόν με καὶ καταπράϋνον τὸν κλύδωνα τῶν πονηρῶν μου λογισμῶν· ἐπάναψον τὸν πρὸς τὸν Υἱόν Σου καὶ Θεόν μου πόθον καὶ φόβον μέχρι τελευταίας μου ἀναπνοῆς, ἵνα μὴ καταφλεχθῶ ὁ τάλας τῷ ἀσβέστῳ καὶ αἰωνίῳ πυρί». Ταύτας καὶ ἄλλας πολλὰς εὐχὰς λέγων, ἔμεινε τρία ἡμερονύκτια παντελῶς ἄσιτος καὶ χωρὶς ὕδωρ. Συγχρόνως ἐδίδασκε καί τινας τῶν Χριστιανῶν, φυλακισμένους διὰ αἰτίας τινάς, συμβουλεύων αὐτοὺς ὅσα συνετέλουν εἰς ψυχικὴν σωτηρίαν των, προλέγων εἰς αὐτοὺς καὶ τὰ μέλλοντα νὰ συμβῶσιν εἰς αὐτόν.