Ὁ δὲ θηριόγνωμος ἐκεῖνος ἔμεινεν ἡμίξηρος, ὡσεὶ νεκρός, μὴ δυνηθεὶς νὰ δευτερώσῃ, εἰς τὸν ὁποῖον εἶπεν ὁ Ἅγιος τουρκιστί· «Τί στέκεις; δὲν κτυπᾷς;». Ὅθεν ἄλλος δήμιος, σκληρότερος τοῦ Ἄραβος καὶ ὠμότερος, ἔρριψε τὸν Ἅγιον πρηνῆ καὶ ἔκοψε τὴν ἁγίαν του κεφαλήν. Οὕτως ἐτελειώθη λαμπρῶς μετὰ θριάμβου καὶ ἡρωϊκῆς καρτερίας τὸ μαρτύριον. Μετὰ τοῦτο ἐπροστάχθησαν μετὰ ἀγριότητος καὶ αὐστηρότητος οἱ ἐκεῖσε εὑρεθέντες τρεῖς Χριστιανοὶ νὰ ἐγείρουν τὸ ἅγιον λείψανον καὶ νὰ ὑπάγουν νὰ τὸ ρίψουν εἰς ἕνα ξηροπήγαδον, ἔχον βάθος μέτριον, ἐκεῖ δὲ πάλιν προστάζονται νὰ ρίψωσιν ἐπάνω τοῦ λειψάνου λίθους καὶ ξύλα ἀρκετὰ ἵνα τὸ καταχώσωσι.
Μετὰ καιρὸν ἔγινε καὶ ἡ ἀνακομιδὴ τοῦ ἁγίου λειψάνου του ἀπὸ τὸ εἰρημένον ξηροπήγαδον τοιουτοτρόπως. Ὁ Χατζῆ Στέφανος, βλέπων τὴν δυσκολίαν τῆς ἀνακομιδῆς, ἐπειδὴ ἦτο τὸ ξηροπήγαδον εἰς συνοικίαν τουρκικήν, μακρὰν ἀπὸ κάθε χριστιανικὴν συνοικίαν, ἐσυμβουλεύθη περὶ τούτου τινὰς ὀρθοδόξους Χριστιανούς, ξένου κράτους, οἱ ὁποῖοι, ὡς ἔχοντες παρρησίαν, ἐὰν ἤθελον μεσιτεύσει εἰς τοὺς Τούρκους, νὰ τοὺς δώσωσι τὸ ἅγιον λείψανον. Αὐτοὶ ὅμως ἀπεκρίθησαν εἰς αὐτὸν (τὸν Χατζῆ Στέφανον) ὅτι νὰ μὴ ἔχῃ περί τούτου πολλὴν φροντίδα, ἐπειδὴ ὁ Θεός, ὅστις ἐνεδυνάμωσε τὸν Ἅγιον εἰς ἕνα τοιοῦτον καλλίνικον τέλος τοῦ μαρτυρίου, αὐτὸς ἔχει καὶ τὴν πανάγαθόν του νεῦσιν, ὥστε νὰ μὴ στερηθῶσιν οἱ εὐσεβεῖς τὴν ἀπόκτησιν τοῦ θησαυροῦ, πρὸς ὠφέλειαν καὶ στηριγμόν των. Αὕτη ἡ συμβουλὴ κοινολογηθεῖσα εἰς μερικοὺς Χριστιανούς, ἀλείπτας καὶ συνεργοὺς τοῦ Ἁγίου ὅταν ἐμαρτύρει, τοὺς παρώξυνε νὰ ὑπάγουν νὰ περιεργασθοῦν εἰς τὸ ξηροπήγαδον· καὶ ὦ τοῦ θαύματος! εἶδον τὸ ἅγιον λείψανον ὄχι σκεπασμένον μὲ λίθους καὶ ξύλα, κατὰ τὸν τρόπον ὅπου ἐνεταφιάσθη, ἀλλὰ κείμενον ἐπὶ τῆς ἐπιφανείας εἰς τὸ ἔδαφος τοῦ πηγαδίου.
Τοῦτο μαθὼν ἕνας ἱεροδιάκονος, Καλλίνικος λεγόμενος, συμπαραστάτης πρόθυμος τοῦ Ἁγίου κατὰ τὸν καιρὸν τοῦ μαρτυρίου του, ὅστις καὶ εἰς τὸν οἶκόν του τὸν εἶχε κρυπτόμενον πολλάκις, ὅταν οἱ Χριστιανοὶ φοβούμενοι τὸν θυμὸν τῶν Ὀθωμανῶν τὸν ἐδίωκον ἀπὸ τὴν πολιτείαν, ἐξ αἰτίας δὲ καὶ μόνον τοῦ φόβου εἶχε φύγει εἰς Σμύρνην καὶ ὁ Χατζῆ Στέφανος, παραδώσας τὸν Ἅγιον εἰς τὴν προστασίαν καὶ παρηγορίαν τοῦ Καλλινίκου, οὗτος, λέγω, ἀφοῦ ἔμαθεν ὅτι τὸ ἅγιον λείψανον δὲν ἦτο παραχωμένον, λαμβάνων διὰ νυκτὸς εἰς χεῖράς του ἕνα καλάθι μετέβη εἰς τὸ πηγάδι, καὶ καταβαίνων μέσα, ἂν καὶ εἶχεν ἀρκετὸν βάθος, ἔλαβε τὰ ἅγια λείψανα καὶ ἀνεχώρησεν.