Ταῦτα ἀκούσας ὁ ἡγεμὼν κατησχύνθη καὶ ἔμεινε συλλογισμένος· ὅθεν μὴ γνωρίζων τί νὰ πράξῃ, ἐπρόσταξε νὰ τὸν ρίψουν πάλιν εἰς τὴν φυλακὴν μὲ ἁλύσεις καὶ εἰς τὴν ποδοκάκην, σκληρότερον ἀπὸ τὴν πρώτην φοράν. Ὁ δὲ μακάριος ἔχαιρε καὶ ἠγαλλιᾶτο λέγων· «Κύριος βοηθός μου καὶ οὐ φοβηθήσομαι, τί ποιήσει μοι ἄνθρωπος;».
Ταῦτα ἐρευνῶν καὶ ὁ φιλομάρτυς ὁσιώτατος Στέφανος καὶ μανθάνων ὑπερεφαιδρύνετο· καὶ ἤλπιζεν ὅτι, καθὼς ἦτο ἡ ἀρχή, τοιουτοτρόπως θὰ ἦτο καὶ τὸ τέλος μακάριον καὶ δὲν ἔπαυε νὰ διενεργῇ ἀπ’ ἐκεῖ τὰ πρὸς σωτηρίαν τοῦ Μάρτυρος. Οἱ δὲ Χριστιανοί, ἀκούοντες καὶ βλέποντες τὰ τοῦ Ἁγίου τρόπαια, μετεβλήθησαν εἰς ἡμερότητα καὶ εὐλάβειαν, παρακαλοῦντες τὸν Ἅγιον Θεὸν νὰ τὸν ἐνδυναμώσῃ μέχρι τέλους· κατ’ ἐκείνην δὲ τὴν νύκτα τῆς Παρασκευῆς, κατὰ τὴν ὁποίαν ἐξημέρωνε Σάββατον, ἐζήτησεν ὁ μακάριος διὰ μέσου τινῶν Χριστιανῶν τὴν διὰ προσευχῆς βοήθειαν τῶν ἱερέων καὶ τὴν θείαν Κοινωνίαν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Ὅθεν τινὲς τῶν ἱερέων καὶ λαϊκῶν, ἀναθαρρήσαντες, ἀπέστειλαν εἰς αὐτὸν τῷ Σαββάτῳ πρωῒ τὴν ἱερὰν μετάδοσιν, τὴν ὁποίαν λαβὼν εἰς χεῖρας καὶ προσευχηθεὶς ἱκανῶς μετέλαβε μετὰ κατανύξεως καὶ δακρύων πολλῶν. Τοιουτοτρόπως ἐνδυναμωθεὶς ὑπὸ τοῦ θείου καὶ ἀκαταμαχήτου τούτου ὅπλου τῆς θείας Μεταλήψεως περιέμενε τὴν κατ’ αὐτοῦ ἀπόφασιν ὥρᾳ τῇ ὥρᾳ· πλὴν ἐπέρασε καὶ ἐκείνη ἡ ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, κατὰ τὴν ὁποίαν δὲν παρέλειψεν ὁ ἡγεμὼν νὰ ἐρωτᾷ αὐτὸν ἀμέσως καὶ ἐμμέσως πολλὰς φορὰς καὶ νὰ ἀγωνίζεται μεγάλως, μήπως καὶ ἀπατήσῃ αὐτὸν μὲ τὰς κολακείας του, ἀλλὰ εἰς μάτην ἐκοπίαζεν ὁ παράνομος. Τὸ ἑσπέρας λοιπὸν τοῦ εἶπεν ὅτι, «αὔριον ποὺ εἶναι ἡ Κυριακή σας θὰ σὲ ἀποκεφαλίσω ἀνηλεῶς καὶ θὰ σὲ κατακαύσω τόσον, ὥστε ἡ κόνις σου νὰ μὴ φανῇ». Ὁ Μάρτυς ἀπεκρίθη· «Σοῦ εἶπα, ὅτι ὅσας βασάνους καὶ ἂν ἐπινοήσῃς νὰ μοῦ κάμῃς, τὰς δέχομαι μετὰ πάσης χαρᾶς, διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ γλυκυτάτου μου Ἰησοῦ Χριστοῦ».
Τότε ὁ βάρβαρος ἡγεμὼν ἀπελπισθεὶς, ἐπρόσταξε τοὺς δημίους νὰ τὸν βασανίσουν ἀνηλεῶς, οἵτινες καὶ τον ἐβασάνισαν διαφόρως, καθὼς διηγοῦντο τρεῖς εὐλαβεῖς Χριστιανοί, οἵτινες χάριν περιεργείας δὲν ἔλειψαν ἀπὸ τὴν ἁγίαν ταύτην θεωρίαν τελείως, καθ’ ὅσον ἠδυνήθησαν, ἐπειδὴ τοὺς εἶχε παραγγείλει ὁ Ὅσιος Χατζῆ Στέφανος. Τὰ δὲ βάσανα ἦσαν ξυλισμοί, χάλκινοι δίσκοι πεπυρωμένοι εἰς τὴν κεφαλὴν καὶ ἄλλα τινά, ἕως ὅτου ἔμεινεν ὁ Ἅγιος ἡμιθανής.