Ἐν τῷ μεταξὺ δὲ τῶν ἡμερῶν τούτων ἤρχοντο εἰς τὴν φυλακὴν κατὰ σειρὰν καὶ ὅλοι οἱ προὔχοντες καὶ πλούσιοι τῶν Ἀγαρηνῶν, ὑποσχόμενοι εἰς αὐτὸν πλούτη, ἀμπέλους, ἐργαστήρια, γάμους καὶ ὅσα ἄλλα δύνανται νὰ ἐφελκύσωσι καὶ νὰ ἀπατήσωσι μίαν τοιαύτην νεότητα· ἀλλ’ ὁ γενναῖος τοῦ Χριστοῦ Μάρτυς πάντας ἀπέστελλεν ἀπράκτους καὶ κατησχυμμένους διὰ τῶν γενναίων του ἀποκρίσεων, λέγων εἰς αὐτούς· «Πάντα ταῦτα θεωρῶ σκύβαλα, ἀλλὰ καὶ ὁ κόσμος ὅλος δὲν μὲ ἐνδιαφέρει, μόνον δὲ τὸ κοσμοσωτήριον πάθος τοῦ Χριστοῦ μου ἐπιποθῶ».

Ταῦτα λέγων ὁ Μάρτυς ἐξέπληξεν ἅπαντας παρελθουσῶν δὲ τῶν πέντε ἡμερῶν, ἔφθασε καὶ ὁ ἡγεμών, ἡμέρᾳ Παρασκευῇ ὡς λέων ὀρυόμενος κατὰ τοῦ Μάρτυρος, ἐπειδὴ ἔμαθε τὰ κατ’ αὐτὸν ἅπαντα. Εὐθὺς λοιπὸν ἐπρόσταξε καὶ ἔφεραν τὸν Ἅγιον ἔμπροσθέν του· καὶ κατὰ πρῶτον μὲν τὸν ἠρώτησε μετὰ πρᾳότητος καὶ γελαστοῦ προσώπου· «Σὺ εἶσαι ἐκεῖνος ὅπου ἔχουν εἰς τὴν φυλακήν, διότι εἶχες δεχθῆ τὴν πίστιν μας καὶ τώρα τὴν ἀρνεῖσαι;». Ἀπεκρίθη ὁ Μάρτυς· «Ναί, ἐγὼ εἶμαι». Λέγει πάλιν ὁ ἡγεμών· «Ποῖος ἀπὸ τοὺς γκιαούρηδες σοῦ εἶπεν ὅτι θέλεις γίνει Ἅγιος μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον;». Ἀπεκρίθη ὁ Ἅγιος· «Ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μου, ἥτις εἷναι ἄπειρος, θέλει μὲ ἐλεήσει καὶ καθαρίσει ἀπὸ τὸν ρύπον, τὸν ὁποῖον ἔλαβον ἀπὸ τὴν σφραγῖδα τῆς μιαρᾶς σας πίστεως, καὶ θέλει λαμπρύνει τὴν ψυχήν μου μὲ τὴν χύσιν τῶν αἱμάτων μου». Τοῦ εἶπεν ὁ ἡγεμών· «Εἰς ἐσένα, μουρτάτη, κατέβη ὁ Θεὸς νὰ τὰ βεβαιώσῃ αὐτά;». Λέγει ὁ Μάρτυς· «Ναί, εἰς ἐμέ».

Βλέπων ὁ ἡγεμὼν τὴν παρρησιαστικὴν τόλμην τοῦ Ἁγίου, πάλιν μὲ κολακείας τοῦ λέγει· «Ἐλθέ, παιδί μου, εἰς τὸν ἑαυτόν σου! λυπήσου τὴν νεότητά σου, τὴν ὡραιότητά σου; κράτει τὴν πίστιν μας καὶ ἐγὼ θὰ σὲ κάμω ὑπάλληλόν μου, θὰ σοῦ χαρίσω μεγάλα ἀγαθὰ καὶ θὰ σὲ τιμήσω περισσότερον ἀπὸ ὅλους· εἰδεμὴ θέλω σὲ βασανίσει ἀσπλάγχνως καὶ θὰ σὲ θανατώσω ἀνηλεῶς». Εἶπεν ὁ Μάρτυς· «Τὰ ἀγαθά σου καὶ αἱ τιμαί σου μαζὶ καὶ μὲ τὴν θρησκείαν σου ἂς ὑπάγουν εἰς ἀπώλειαν· ἐγὼ δὲ τὴν χριστιανικήν μου πίστιν κρατῶ, τὸ δὲ γλυκύτατον ὄνομα τοῦ Χριστοῦ μου κηρύττω καὶ μεγαλύνω διὰ παντός, προσκυνῶν Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, ἐπικαλοῦμαι δὲν τὴν Κυρίαν μου Θεοτόκον πάντοτε εἰς βοήθειάν μου· τὰς δὲ βασάνους καὶ τὰ μαρτύρια, ἅτινα θέλεις μοῦ κάμει καὶ αὐτὸν τὸν θάνατον, δὲ τὰ φοβοῦμαι τελείως, ἀλλὰ ἐπιθυμῶ νὰ τελειώσω ὅσον τάχιστα».