τοὺς ἀποκρίνεται δὲ ὁ καλὸς ἀθλητής· «Εἶναι ἀδύνατον, θειότατοι καὶ σεβασμιώτατοί μου πνευματικοί, νὰ ἐμποδισθῶ, ἔχων ἐνδυναμοῦσάν με τὴν δύναμιν τοῦ γλυκυτάτου μου Ἰησοῦ καὶ Θεοῦ, ἔχων ἐνισχύουσάν με τὴν ἄμαχον προστασίαν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου· ἐγὼ θέλω ἀρχίσει, ἡ δὲ θεία δύναμις ἐκείνων θέλει τελειώσει τὸν ἀμετάθετον πόθον μου· ἐλπίζω εἰς τὴν εὐσπλαγχνίαν αὐτῶν καὶ τοῦ γλυκυτάτου Υἱοῦ, ὡς καὶ τῆς γλυκυτάτης Μητρός, νὰ μὴ μὲ ἐγκαταλίπωσιν ἀβοήθητον. Οἱ ἅγιοι πνευματικοὶ τότε, ἀκούοντες τοιαῦτα λόγια, μὲ τοιοῦτον ἔνθερμον ζῆλον, ἕκαστος ηὔχετο αὐτῷ ἐκ ψυχῆς, ἐπευλογῶν αὐτὸν πατρικῶς, δεόμενοι τοῦ Ἁγίου Θεοῦ νὰ τὸν στηρίξῃ καὶ νὰ τὸν ἐνδυναμώσῃ εἰς τὸν ἀγῶνα τοῦ μαρτυρίου μέχρι τῆς τελείας ἀθλήσεως, διὰ νὰ ἀξιωθῇ καὶ τῶν οὐρανίων καὶ μαρτυρικῶν στεφάνων. Ἐφοδιασθεὶς λοιπὸν μὲ τὰς εὐχὰς καὶ εὐλογίας τῶν τε ἁγιωτάτων ἐκείνων πνευματικῶν καὶ τῶν λοιπῶν ὁσιωτάτων Πατέρων, μὲ τὰς ἐγκαρδίους δεήσεις των πρὸς τὸν Ἅγιον Θεόν, ἔλαβε τὴν ἄδειαν νὰ ἀπέλθῃ διὰ τὸ μαρτύριον. Ὁ δὲ φιλομάρτυς καὶ ὁσιώτατος Στέφανος, λέγει πρὸς τὸν ἀθλητὴν τοῦ Χριστοῦ Νεκτάριον· «Ἀδελφέ! τὴν ψυχήν μου ὑπὲρ σοῦ θύσω· κἂν δέῃ με σὺν σοὶ ἀποθανεῖν, οὐ μὴ σὲ ἀπαρνήσομαι».
Εὐθὺς λοιπὸν κινοῦν ἀμφότεροι, λαβόντες τὰς εὐχὰς τοῦ ὁσιωτάτου Γέροντος καὶ τῶν λοιπῶν συνασκουμένων Πατέρων, δεόμενοι ἐξ ὅλης ψυχῆς, ἵνα κατευθύνῃ Κύριος ὁ Θεὸς τὰ διαβήματα αὐτῶν εἰς ὁδὸν σωτηρίας μέχρι τέλους. Ἀπεχωρίσθησαν λοιπὸν ἀμφότεροι μετὰ δακρύων ἀπὸ τὴν Ἱερὰν Συνοδείαν των, μηδὲν προτιμήσας ὁ χριστομίμητος καὶ πολλῶν ἐπαίνων ἄξιος αὐτὸς Χατζῆ Στέφανος ἐκ πάντων ὧν εἶχεν, ὑπὲρ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ ἀδελφοῦ Νεκταρίου, μηδὲ εἰς νοῦν βαλλόμενος τὸν προκείμενον εἰς αὐτοὺς ἀγῶνα· ἀλλὰ τὰ πάντα παριδὼν καὶ σκύβαλα λογισάμενος, ἠκολούθει ὁ φιλομάρτυς τὸν Μάρτυρα καὶ οὕτως ὑπῆγον εἰς διαφόρους ὀθωμανικοὺς τόπους, ἔτι δὲ καὶ αὐτὴν τὴν Κωνσταντινούπολιν ἐπὶ Πατριαρχίας τοῦ Παναγιωτάτου Πατριάρχου Γρηγορίου τοῦ Ε’. Πόσους δὲ πειρασμοὺς καὶ οἷα δεινὰ οἱ τρισόλβιοι ἐδοκίμασαν εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐκφράσωμεν διὰ λόγων, διὰ τοῦτο καὶ ὅλα παραιτοῦμεν, διὰ νὰ μὴ γίνῃ ἡ διήγησις ἀπέραντος καὶ προξενήσῃ δυσαρέσκειαν εἰς τοὺς ἀκούοντας. Εἰς ὅσα μέρη τῶν Ἀγαρηνῶν ἐπῆγαν, ὁ μὲν μὲ σκοπὸν διὰ νὰ μαρτυρήσῃ κατὰ τὸν πόθον του, ὁ δὲ διὰ νὰ στέκῃ πρὸς παρηγορίαν του καὶ νὰ τὸν ἐπιστηρίζῃ μὲ τὰ πρόσφορα καὶ χρειώδη τῆς ἁγιωτάτης ἡμῶν Πίστεως, δὲν ἦτο εὐδοκία τοῦ Ἁγίου Θεοῦ.