Ἐδοκίμασε δὲ ὁ ἀείμνηστος εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος πολλοὺς καὶ διαφόρους πειρασμοὺς καὶ θλίψεις, διωκόμενος καὶ ἀποστρεφόμενος, φθόνῳ τοῦ μισοκάλου, ἀλλὰ πάντα ὑπέμεινεν ἀγογγύστως μὲ ἄκραν του εὐχαρίστησιν, δοξάζων τὸν Ἅγιον Θεὸν καὶ τὴν Κυρίαν Θεοτόκον, μὲ λογισμὸν ὅτι ὅλα αὐτὰ τοῦ ἐγίνοντο δι’ ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν του καὶ σωτηρίαν τῆς ψυχῆς του.
Οὕτως ἔχων, ἔμαθεν ὅτι εἰς τὴν περιβόητον σκήτην τῆς Ἁγίας Ἄννης εὑρίσκετο ἕνας συμπατριώτης του ὁσιώτατος Χατζῆ Στέφανος καλούμενος, συναγωνιζόμενος ἐκεῖ ἐπ’ ἀρετῇ μετὰ τῶν λοιπῶν ὁσιωτάτων Πατέρων. Ὅθεν ἐσκέφθη ὅτι ἠμποροῦσε νὰ εὕρῃ ἐκεῖ τὴν πεποθημένην του ἡσυχίαν καὶ νὰ ἀγωνισθῇ ὅσον βούλεται, κατὰ τὰς δυνάμεις του. Ὅθεν ἔτρεξεν εὐθύς, ἐπῆγεν ἐκεῖ καὶ εὑρῆκε τὸν ποθούμενον. Ὁ δὲ ὁσιώτατος Χατζῆ Στέφανος τὸν ὑπεδέχθη ἀσμένως, αὐτὸς δὲ τοῦ ἐφανέρωσεν ὅλα ὅσα τοῦ συνέβησαν ἀπ’ ἀρχῆς, ἕως εἰς αὐτὴν τὴν ὥραν ὅπου ἠνταμώθησαν. Ὁ εὐλογημένος αὐτὸς καὶ εὐσπλαγχνικώτατος, ἀκούων αὐτόν, ἔκλαυσε μὲν κατὰ τοῦτο, ὅτι ἕνας τοσοῦτον νέος ἐδοκίμασε τοιαῦτα δεινά, ἐχάρη δὲ ταὐτοχρόνως, ὅτι τὸν εἶδεν εἰς τοιαύτην μετάνοιαν καὶ ἐπιστροφήν· διὰ ταῦτα καὶ τὸν ἐκράτησαν εἰς τὴν οἰκίαν των νὰ συναγωνίζεται μετ’ αὐτῶν, οὕτω δὲ νὰ καθαρισθῇ τελείως ἀπὸ κάθεν ρύπον καὶ μολυσμὸν σαρκὸς καὶ πνεύματος. Ἐδοκίμασεν ὅμως πολλοὺς πειρασμοὺς καὶ ὁ Χατζῆ Στέφανος, συνεργείᾳ τοῦ Σατανᾶ, καὶ γογγυσμοὺς ἀπὸ τὴν συνοδείαν του, ἡ ὁποία δὲν ἤθελε κατ’ οὐδένα τρόπον νὰ μείνῃ μαζί των ὁ πρὸ τοῦ μαρτυρίου Μάρτυς τῇ προαιρέσει Νεκτάριος· ἀλλ’ ὁ χριστομίμητος Στέφανος πάντα ὑπέμεινε μὲ ἄκραν ὑπομονὴν διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, ὁμοῦ καὶ τὴν τοῦ ἀδελφοῦ Νεκταρίου.
Τέλος ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἐφώτισε τοὺς συναδέλφους του ἀσκητὰς καὶ ἡσύχασαν ἀναμεταξύ των, εὐχαριστηθέντες νὰ ἔχωσι καὶ τὸν ξένον αὐτὸν καὶ πτωχὸν μεθ’ ἑαυτῶν νὰ συναγωνίζεται. Ὦ τῶν σοφῶν σου κριμάτων, Χριστὲ Βασιλεῦ! ἡ πρῴην ἀνησυχία καὶ ταραχή, ἡ ἀποστροφὴ καὶ τὸ μῖσος, ἔγιναν ὕστερον γαλήνη καὶ ἡσυχία καὶ ἀγάπη κατὰ Χριστὸν εἰλικρινεστάτη καὶ καθαρά· ὅθεν ὅλη ἡ Συνοδεία τῶν ἀδελφῶν ἐφιλοτιμήθησαν ὁλοψύχως νὰ ἀναδείξουν τὸν διωκόμενον καὶ μισούμενον ξένον σκεῦος καθαρὸν καὶ ἄξιον ἐργάτην τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ δόξα σοι, Θεὲ ὑπεράγαθε! σὺ ἐπιστρέφων λυπεῖς, ὡς σοφὸς ἰατρός, ἀλλὰ καὶ θεραπεύεις ὡς θαυμαστὸς οἰκονόμος.