Συνήντησε λοιπὸν τὴν μητέρα του μὲ μεγάλην χαράν· ἀλλ’ ἡ εὐσεβεστάτη ἐκείνη γυνὴ καὶ καλὴ μητέρα, εὐθὺς ὡς εἶδεν αὐτὸν μὲ τέτοιαν παράστασιν, δὲν ἔχασεν οὔτε στιγμήν, ἀλλὰ λέγει πρὸς αὐτόν· «Μὴ ἔλθῃς πλησίον μου. Ποία ἐμφάνισις εἶναι αὐτὴ ποὺ βλέπω εἰς σέ;». Ἐκεῖνος ἀμέσως ἀποκρίνεται εἰς αὐτὴν ἀδιαφόρως, ὅτι ἔγινε Τοῦρκος, φεῦ! μὴ εἰδὼς ὃ ἐλάλει. Ἡ καλὴ Χριστιανή, χωρὶς ἄλλον λόγον, «φεῦγε», τοῦ λέγει· «φεῦγε ἀπ’ ἐδῶ ὡς τάχιστα! Ἐγὼ δὲν ἐγέννησα Τοῦρκον, ἀλλὰ ἐγέννησα Νικόλαον Χριστιανόν· φεῦγε, νὰ μὴ σὲ βλέπουν οἱ ὀφθαλμοί μου». Ὁμοίως τοῦ εἶπε καὶ ἄλλα πολλὰ τοιαῦτα, μὲ ψυχροτάτην ἀποστροφήν. Ὁ καλὸς υἱὸς ὑπήκουσεν· ὑπετάχθη εἰς τὴν ἀποστροφὴν τῆς καλῆς μητρός· δὲν ἀπεκρίθη λόγον οὐδένα, ἀλλὰ παρευθὺς ἠννόησε τὸ μέγα κακὸν ὅπου ἔκαμε καὶ τὰ σκληρὰ λόγια τῆς καλῆς μητρὸς ὡς φαρμακερὰ βέλη διεπέρασαν τὴν καρδίαν τοῦ καλοῦ υἱοῦ. Περίλυπος γενόμενος ἕως θανάτου ἀνεχώρησεν· ἀπεχωρίσθη τὴν γλυκυτάτην μητέρα, εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθών, προσεκολλήθη ἡ ψυχὴ αὐτοῦ πρὸς τὸν γλυκύτατόν μας Ἰησοῦν, καὶ φεύγων κατὰ διάνοιαν ἔλεγεν· «Πηγὴ τοῦ ἐλέους! Ἄβυσσος τῆς ἀγαθότητος! Πατὴρ τῶν οἰκτιρμῶν! ἐλέησόν με! τὴν ἀνομίαν μου ἐγνώρισα καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διὰ παντός ὁδήγησόν με ἐν γῇ εὐθείᾳ».

Δὲν ἐπέστρεψε λοιπὸν πλέον εἰς τὴν κατηραμένην οἰκίαν τοῦ ἀγᾶ, ἀλλ’ ἐπῆγεν εἰς τὴν Σμύρνην. Κατ’ οἰκονομίαν δὲ τοῦ ἁγίου Θεοῦ εὑρῆκεν ἐκεῖ καθ’ ὁδὸν ἕνα θεῖόν του πλοίαρχον, ἀνεγνωρίσθησαν εὐθὺς καὶ ἐφανέρωσεν ὁ νέος μυστικῶς εἰς αὐτὸν τὴν φρικώδη ἁμαρτίαν, εἰς τὴν ὁποίαν ἀπὸ ἀνοησίαν ὑπέπεσεν. Ὁ θεῖός του ἐλυπήθη σφόδρα, ἀλλὰ τὸν εὐσπλαγχνίσθη, τὸν ἐνέδυσε φράγκικα ἱμάτια καὶ τὸν ἐπεβίβασεν εἰς ἕνα πλοῖον, τὸ ὁποῖον ἐπήγαινεν εἰς Κωνσταντινούπολιν. Ἀπ’ ἐκεῖ τὸν συνεβούλευσε καὶ τὸν παρεκίνησε νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν Ρωσίαν, νὰ μετανοήσῃ διὰ τὸ μέγα ἁμάρτημα, νὰ διορθωθῇ ψυχικῶς καὶ νὰ ἡσυχάσῃ ἐκεῖ, ἔχων πρὸ ὀφθαλμῶν εἰς ὅλην του τὴν ζωὴν τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ, χωρὶς νὰ λησμονήσῃ ποτὲ αὐτὸ τὸ ἀνόμημα, τοῦ εἶπε δὲ καὶ ἄλλα πολλά. Ὁ δὲ νέος ἐπῆγεν εἰς τὴν Πόλιν· ἀπ’ ἐκεῖ κατήντησεν εἰς τὴν Βλαχίαν, συμβουλευόμενος ἀπὸ ἄλλους, ὅτι καὶ ἐκεῖ χριστιανικοὶ τύποι εἶναι καὶ εὑρίσκει τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς του. Ἔφυγεν ὅμως καὶ ἀπὸ ἐκείνους τοὺς τόπους, βλέπων ὅτι, ἀντὶ νὰ ὠφεληθῇ, ἐκινδύνευε περισσότερον νὰ ἀπολεσθῇ ψυχικῶς καὶ ἐπέστρεψε πάλιν εἰς Σμύρνην, συλλογιζόμενος μὲ μεγάλην φροντίδα περὶ τοῦ πῶς νὰ οἰκονομήσῃ τὴν σωτηρίαν του.