ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ὁ ἀληθινὸς Ὁσιομάρτυς τοῦ Χριστοῦ κατήγετο ἀπὸ μίαν ἐπίσημον κωμόπολιν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἐν τῇ ἐπαρχίᾳ τῆς Μητροπόλεως Ἐφέσου κειμένην, καλουμένην Βρύουλλα ἢ Βουρλά. Ὀρφανὸς δὲ ὢν πατρὸς καὶ μόνον τὴν πτωχὴν μητέρα του ἔχων, ἦτο τὴν ἡλικίαν δεκαεπτὰ ἐτῶν, ὅτε μὴ δυνάμενος νὰ πορίζηται τὰ πρὸς τὸ ζῆν προσεκολλήθη εἰς ἕνα συμπολίτην του Ἀγαρηνόν, ὅστις τοῦ ἔδωσε τὰς καμήλους του νὰ τὰς ὑπηρετῇ, ἵνα ἐκ τούτου κερδίζῃ τὴν ζωοτροφίαν του καὶ νὰ λαμβάνῃ καὶ κάποιον μισθόν. Ἐπειδὴ δὲ κατὰ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἠκολούθησε μέγα θανατικὸν εἰς τὴν πατρίδα του, ἀνεχώρησαν ὅλοι σχεδὸν οἱ κάτοικοι τῆς πόλεως ταύτης εἰς τὰς ἐξοχὰς διὰ τὸν φόβον τοῦ θανατικοῦ· μεταξὺ, δὲ τούτων καὶ ὁ ἀγᾶς τοῦ Νικολάου (τοῦτο ἦτο τὸ κοσμικὸν ὄνομά του) καὶ ἄλλοι Ἀγαρηνοί, ἔχοντες ὁμοίως διὰ τὰς καμήλους των ὁδηγοὺς ἄλλους ἓξ νέους Χριστιανούς, μὲ τοὺς ὁποίους συνανεστρέφετο καὶ ὁ Νικόλαος καθ’ ὅλον τὸ διάστημα τοῦ θανατικοῦ.
Ἐκεῖ συναναστρεφόμενοι οἱ νέοι μετὰ τῶν Ὀθωμανῶν, ἦσαν ὅλως διόλου ἀπομεμακρυσμένοι ἀπὸ κάθε ἄλλην συναναστροφήν, καθὼς συμβαίνει εἰς τοιούτους καιρούς, ἀπατηθέντες δὲ ἀπὸ τοὺς Ἀγαρηνοὺς ἐπίστευσαν εἰς τὸν ὁλοκληρωτικὸν ἀφανισμὸν τῶν Χριστιανῶν τῆς πατρίδος των καὶ ὅτι μόνον αὐτοὶ καὶ οἱ κύριοί των Ἀγαρηνοὶ ἔμειναν ζῶντες εἰς τὸν κόσμον. Ὅθεν συμβουλευθέντες εἶπον μεταξύ των· «Αἴ, ἀδέλφια! ἡμεῖς ἐχάσαμεν τοὺς γονεῖς μας· κατάστασιν δὲν ἔχομεν· μὲ αὐτοὺς ποὺ εὑρισκόμεθα, ὅποιαν πίστιν ἔχουν αὐτοὶ ἄς ἔχωμεν καὶ ἡμεῖς, διὰ νὰ ἠμποροῦμεν νὰ ζήσωμεν». Οὕτως ἐξώμοσαν καὶ οἱ ἑπτὰ παῖδες, φεῦ τῆς ἀνοησίας των! καὶ περιετμήθησαν, διάγοντες ὀθωμανικῶς μετὰ τῶν Ὀθωμανῶν. Ἀφοῦ δὲ κατέπαυσε τὸ θανατικόν, ἐπέστρεψαν ἅπαντες εἰς τὰς οἰκίας των, ὁμοῦ καὶ ὁ ἀγᾶς τοῦ Νεκταρίου.
Μετὰ παρέλευσιν ἱκανῶν ἡμερῶν, ἐρευνῶν ὁ καλὸς Νικόλαος περὶ τῆς μητρός του, ἔμαθεν ὅτι ζῇ καὶ εἶναι ὑγιής· περιχαρὴς γενόμενος ὁ νέος ἔτρεξεν εὐθὺς καὶ ἐπῆγε νὰ συναντήσῃ τὴν γλυκυτάτην μητέρα του, ἐνδεδυμένος μὲ τὰ τουρκικά του φορέματα, Τοῦρκος ὤν, χωρὶς νὰ στοχάζεται παντελῶς τί κακὸν ἦτο ἐκεῖνο ὅπου ἔκαμε.