Ἀφοῦ δὲ ἐδοκιμάσθη εἰς τὰς διακονίας καὶ ἐγυμνάσθη καλῶς εἰς τὴν ἄσκησιν μετὰ τὴν κεκανονισμένην δοκιμασίαν τῶν τριῶν ἐτῶν, κατὰ τοὺς θείους θεσμούς, ἐνεδύθη τὸ μέγα καὶ ἀγγελικὸν σχῆμα τῶν Μοναχῶν καὶ ἔκτοτε, ἠγωνίζετο περισσότερον, προσθέσας ἐπὶ τοὺς ἀγῶνας καὶ κόπους καὶ ἄσκησιν μὲ ἄκραν ὑπομονὴν καὶ ταπείνωσιν, ὥστε οἱ ἀδελφοὶ ἐθαύμαζον τὴν ἀρετὴν αὐτοῦ καὶ ηὐλαβοῦντο αὐτὸν περισσότερον.
Τοιουτοτρόπως λοιπὸν ἐνασκουμένου τοῦ Ἀντωνίου καὶ μιμουμένου εἰς ὅλα τὴν ἀρετὴν καὶ ταπείνωσιν τοῦ ἁγίου Γέροντος αὑτοῦ ἀπεικονίσματος ἐκείνου δειχθέντος, ἀπεκαλύφθη εἰς τὸν ἅγιον Γέροντα δι’ οὐρανίου ὀπτασίας, ἵνα ἀποστείλῃ τὸν Ἀντώνιον εἰς τὴν πατρίδα αὐτοῦ Ρωσίαν πρὸς ὠφέλειαν καὶ σύστασιν μοναδικοῦ πολιτεύματος, ὡς προωρισμένου ὄντος τούτου δι’ αὐτό. Ὅθεν καλέσας αὐτὸν καὶ φανερώσας εἰς αὐτὸν τὴν θεϊκὴν ὀπτασίαν, εἶπεν αὐτῷ· «Θέλημα Θεοῦ εἶναι, τέκνον, ἵνα ἀπέλθῃς εἰς Ρωσίαν μεταφέρων τὴν εὐλογίαν τοῦ ὄρους Ἄθω καὶ προσφέρῃς εἰς τὸν Θεὸν πληθὺν σῳζομένων, καὶ πλατυνθῇ καὶ εἰς τὰ μέρη ἐκεῖνα τὸ πνευματικὸν σπέρμα· ταχέως δὲ θέλεις ἐγείρει ἐκεῖ σχολεῖα ἀρετῆς καὶ ἱερὰ φροντιστήρια εἰς ἄθροισιν τῶν σῳζομένων». Ὁ δὲ Ἀντώνιος, ὑπακούσας εἰς τὸ θεῖον καὶ πατρικὸν πρόσταγμα καὶ πληροφορηθεὶς καὶ αὐτὸς περὶ τούτου, ἀναβὰς εἰς πλοῖον ἀπῆλθεν εἰς τὴν τότε πρωτεύουσαν τῆς Ρωσίας, Κίεβον καλουμένην, καὶ συναντηθεὶς μετὰ τῶν ἀπὸ Κωνσταντινουπόλεως ἐλθόντων Μητροπολίτου καὶ Μοναχῶν, οἵτινες ἤρχισαν νὰ συνιστῶσι μονύδρια καὶ νὰ διδάσκωσι τὴν κοινοβιακὴν διαγωγήν, ἐγνώρισεν ἐκ θείας ἀποκαλύψεως ὅτι δὲν ἦτο θέλημα Θεοῦ ἵνα μείνῃ μετ’ ἐκείνων, ἀλλὰ νὰ συστήσῃ ἰδίαν ποίμνην.
Περιελθὼν λοιπὸν τοὺς ἐρημικοὺς τόπους διὰ νὰ εὕρῃ τόπον ἁρμόδιον καὶ ἥσυχον κατὰ τὸν πόθον αὑτοῦ, ἦλθεν εἰς τόπον τινά, Σπήλαιον καλούμενον, ἔνθα εὑρὼν σπήλαιον (τὸ ὁποῖον ἦτο πρότερον χαράδρα, ἤνοιξαν δὲ καὶ ἐπλάτυναν αὐτὸ οἱ εἰς αὐτὸ οἰκήσαντες Βάραγγες) καὶ τὸν τόπον ἰδὼν ἐπιτήδειον εἰς κατοίκησιν ὁ Ἀντώνιος καὶ ποιήσας εὐχὴν εἰσῆλθεν εἰς αὐτὸ καὶ ἔμεινε μόνος μόνῳ τῷ Θεῷ προσευχόμενος, ὑπομένων πολλὴν κακουχίαν καὶ στέρησιν τῶν πρὸς τροφὴν ἀναγκαίων καὶ ὑπὸ τῶν πνευμάτων τῆς πονηρίας ἐνοχλούμενος καὶ μετ’ αὐτῶν ἀντιμαχόμενος, οἵτινες ἐδείκνυον εἰς αὐτὸν φόβητρα καὶ σχήματα διάφορα, ἵνα ἐκφοβήσωσιν αὐτὸν καὶ διώξωσιν ἐκεῖθεν. Ἀλλ’ ὁ γενναῖος, ὡς νήπια τὰ τοξεύματα λογιζόμενος, τὰ τῶν δαιμόνων φαντάσματα ὑπέμεινεν ἀτρόμως τὴν θείαν ἀντίληψιν ἐπικαλούμενος καὶ εἰς ἀγῶνας τῆς ἀσκήσεως καταγινόμενος.