Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν ΑΝΤΩΝΙΟΥ τοῦ Ρώσου ἀσκήσαντος τὸ πρῶτον ἐν τῷ ἁγιωνύμῳ ὄρει τοῦ Ἄθω, ὕστερον δὲ ἀπελθόντος εἰς Ρωσίαν καὶ ἀνεγείραντος ἐκ βάθρων τὴν περιβόητον καὶ περικαλλῆ Λαύραν εἰς τὸ Κίεβον, ὅπου καὶ ἀνεπαύθη.

Περὶ τῶν ἐγκαινίων τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ.

Μετὰ τὴν τελείωσιν τῆς εἰκονογραφίας, ἡτοίμασαν τὸν ἐγκαινιασμὸν τοῦ Ναοῦ· πλὴν μάρμαρον ἁρμόδιον δι ἁγίαν Τράπεζαν δὲν εὗρον, ἰσόμετρον τοῦ εὔρους τῆς κόγχης τοῦ βήματος· ὅθεν ἐσκέπτοντο νὰ κατασκευάσουν ξυλίνην τράπεζαν καὶ νὰ ἐγκαινιάσωσι τὸν Ναόν· ὁ Ἀρχιερεὺς ὅμως δὲν συγκατένευσεν εἰς αὐτό, ἀλλ’ ἔκρινεν ἵνα μένῃ ἀνεγκαινίαστος ὁ Ναὸς ἕως οὗ εὑρεθῇ λίθος ἁρμόδιος. Λυπηθέντες λοιπὸν οἱ Πατέρες καὶ ὁ Ἡγούμενος κατελήφθησαν ὑπὸ ἀθυμίας. Ὅτε δὲ ἐπλησίασεν ἡ ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, εἰς τὴν ὁποίαν ἤθελον νὰ τιμήσουν τὸν Ναόν, τῇ δεκάτῃ τρίτῃ Αὐγούστου πρωΐ, εὑρέθη παραδόξως ἓν μάρμαρον λευκὸν ἕτοιμον ἰσόμετρον δι’ ἁγίαν Τράπεζαν ὡσαύτως καὶ τέσσαρα κιόνια διὰ παράστυλα τοῦ κουβουκλίου οὐρανίσκου, ἅτινα ἰδόντες οἱ Μοναχοὶ ἐξεπλάγησαν καὶ χαρᾶς ἀφάτου πλησθέντες ἡτοίμασαν τὰ τῶν ἐγκαινίων.

Ὁ δὲ Ἀρχιερεὺς εὑρίσκετο τότε μακρὰν τῆς Μονῆς· φανεὶς δὲ πρὸς αὐτὸν ἄνθρωπος τις ἀγνώριστος, ἀνήγγειλεν εἰς αὐτόν, ἵνα ταχέως φθάσῃ εἰς τὴν Μονὴν Πετσέρσκβοϊ εἰς ἐγκαινιασμὸν τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ· τῇ αὐτῇ δὲ ἡμέρᾳ τῇ δεκάτῃ τρίτῃ Αὐγούστου, εὑρέθη εἰς τὴν Μονὴν αὐτός τε καὶ ἕτεροι τρεῖς Μητροπολῖται ἀπὸ ἄλλας πόλεις, οἵτινες ἔλεγον ὅτι ἐφάνησαν πρὸς αὐτοὺς ἄνθρωποι ἀγνώριστοι προσκαλοῦντες αὐτοὺς ἵνα φθάσωσι ταχέως εἰς τὰ ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ, διότι ἦσαν ἕτοιμα πάντα. Εἷς δὲ Ἀρχιερεὺς ἦτο ἀσθενὴς τότε καὶ κλινήρης, καὶ σὺν τῇ φωνῇ τοῦ καλοῦντος εὑρέθη ὅλος ὑγιὴς καὶ ἦλθεν εἰς τὴν Μονὴν καὶ οὕτως, ἐτελέσθησαν μεγαλοπρεπῶς τὰ ἐγκαίνια τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ, κατὰ τὴν παραμονὴν τῆς ἑορτῆς τῆς ἐνδόξου Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, δεκάτην τετάρτην τοῦ Αὐγούστου μηνός. Θαῦμα δὲ ἠκολούθει τῷ θαύματι· διότι τελουμένης τῆς ἀκολουθίας τῶν ἐγκαινίων, λιτανευόντων τῶν Ἀρχιερέων καὶ τοῦ κλήρου καὶ τῶν λοιπῶν πάντων, ὅτε ἔψαλλον ἔξωθεν τοῦ Ναοῦ τό, «ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ὑμῶν καὶ εἰσελεύσεται ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης», κεκλεισμένων οὐσῶν τῶν θυρῶν καὶ οὐδενὸς εὑρισκομένου ἔσωθεν τοῦ Ναοῦ ἠκούσθη μέλος ἐναρμόνιον ἔσωθεν, ὡς ἀπὸ πλήθους ἀντιψαλλόντων γλυκυφώνως, καὶ ἀνταποκρινομένων τὸ «Κύριος κραταιὸς καὶ δυνατός, αὐτός ἐστιν ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης». Καὶ πάλιν ἐκ τρίτου ἠκούσθη τὸ αὐτὸ μέλος.


Ὑποσημειώσεις

[1] Βλέπε περὶ τῶν Ἁγίων τούτων, πότε ἕκαστος ἑορτάζεται, ἐν τῷ «Παναγίῳ», τῷ συνημμένῳ ἐν τῷ τέλει τοῦ ΙΔʹ τόμου τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

[2] Οὗτος εἶναι ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσος ὁ Ἔγκλειστος τοῦ ἐν Κιέβῳ σπηλαίου, ἑορταζόμενος κατὰ τὴν ιηʹ (18ην) Ἰουλίου. (Βλέπε ἀνὰ χεῖρας τόμον, σελ. 326).