Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν ΑΝΤΩΝΙΟΥ τοῦ Ρώσου ἀσκήσαντος τὸ πρῶτον ἐν τῷ ἁγιωνύμῳ ὄρει τοῦ Ἄθω, ὕστερον δὲ ἀπελθόντος εἰς Ρωσίαν καὶ ἀνεγείραντος ἐκ βάθρων τὴν περιβόητον καὶ περικαλλῆ Λαύραν εἰς τὸ Κίεβον, ὅπου καὶ ἀνεπαύθη.

Οἱ δὲ ἔμποροι ἐκεῖνοι, οἱ συνελθόντες μετὰ τῶν ζωγράφων, εἶχον κατὰ θείαν πρόνοιαν μεθ’ ἑαυτῶν ἐν τῷ πλοίῳ βαφὰς διαφόρους, τὰς ὁποίας ἠγόρασαν ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολιν εἰς ἐμπορίαν αὐτῶν, ἐπιτηδείας εἰς εἰκονογράφησιν Ναοῦ· οἵτινες κατανυχθέντες, ἀφιέρωσαν εἰς τὴν Μονὴν ὅλας ἐκείνας τὰς βαφάς, οὕτω δὲ ἤρχισαν νὰ ζωγραφίζουν μετὰ πολλῆς προθυμίας. Ὅτε δὲ ἐτελείωσεν ἡ εἰκονογράφησις τοῦ μεγάλου τρούλλου ἤρχισαν νὰ ζωγραφίζουν τὴν Πλατυτέραν τῶν οὐρανῶν, ἔσωθεν τῆς κόγχης τοῦ ἁγίου Βήματος. Ὡς δὲ ἐτελείωσεν, ἐξήστραψε παραδόξως τὸ πρόσωπον τῆς Θεοτόκου καὶ ἔλαμψεν ὡς ἥλιος. Ἐφάνη δὲ μία περιστερὰ ἐξελθοῦσα ἐκ τοῦ στόματος τῆς εἰκόνος, ἥτις πετάξασα ἐκάθισεν ἐπὶ τοῦ εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ τέμπλου Σταυροῦ, ἀπὸ ἐκεῖ περιῆλθεν ὅλα τὰ πρόσωπα τῶν ζωγραφισθέντων εἰς τὰς καμάρας Ἁγίων, πάλιν δὲ εἰσήρχετο θαυμασίως εἰς τὸ στόμα τῆς νεοζωγραφισθείσης Θεοτόκου, ἐξήρχετο δὲ πάλιν καὶ περιήρχετο τὰς ἁγίας μορφὰς τοῦ Ναοῦ.

Ὅθεν πληροφορηθέντες οἱ ἁγιογράφοι, ὅτι ἡ χάρις τῆς Θεομήτορος κατεσκήνωσεν εἰς τὸν Ναόν, ἔβαλον περισσοτέραν ἐπιμέλειαν εἰς τὴν λοιπὴν εἰκονογράφησιν, ἐτελειώθη δὲ ὁ Ναὸς μὲ λαμπρὰς εἴκονογραφίας, ὡς ἄλλη σκηνὴ τοῦ μαρτυρίου, περικαλλέστερος δὲ καὶ τοῦ σολομωντείου Ναοῦ ἐφάνη. Μετὰ τὴν τελείωσιν τῆς εἰκονογραφήσεως βαλόντες μετάνοιαν καὶ οἱ ζωγράφοι ἐκουρεύθησαν Μοναχοὶ καὶ ἔμειναν ἕως ἐσχάτης αὐτῶν ἀναπνοῆς εἰς τὴν Μονήν, καθὼς καὶ οἱ οἰκοδόμοι, οἵτινες ἐκοιμήθησαν ἐν αὐτῇ τῇ Μονῇ καὶ ἐτάφησαν εἰς τὸ σπήλαιον Πετζέρσκβοϊ, μένουσι δὲ τὰ ἅγια αὐτῶν λείψανα σῷα, ἀδιάφθορα θαυμασίως, μετ’ ἄλλων ὁσίως πολιτευσαμένων καὶ ἐνταφιασθέντων εἰς ἐκείνην τὴν Μονήν. Εἷς δὲ τῶν οἰκοδόμων εἶχεν ἀναγκαίαν τινὰ ὑπόθεσιν εἰς τὸν τόπον αὐτοῦ, λαβὼν δὲ ἄδειαν ἵνα ἀπέλθῃ καὶ τελειώσας αὐτήν, ἐπιστρέψας εὗρε τοὺς συντρόφους καὶ συναδέλφους αὐτοῦ κεκοιμημένους, ἐλυπεῖτο δὲ διότι δὲν ἐπρόφθασε νὰ συνακολουθήσῃ τοὺς συνεργάτας αὐτοῦ, ὅθεν ἦλθεν εἰς τὸ κοιμητήριον ἔνθα ἔκειντο τὰ λείψανα τῶν Ὁσίων. Ἐκεῖ εὑρὼν τόπον ἐν μέσῳ αὐτῶν, ἔπεσε καὶ αὐτὸς καὶ ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ἀναμένοντες ὁμοῦ τὴν κοινὴν ἐξανάστασιν, ἵνα συναπολαύσωσι τὸν μισθὸν τοῦ ἔργου αὐτῶν ἐν χειρὸς τοῦ δικαίου μισθαποδότου Θεοῦ· ἀλλ’ ἐπὶ τὸ προκείμενον ἐπανέλθωμεν.


Ὑποσημειώσεις

[1] Βλέπε περὶ τῶν Ἁγίων τούτων, πότε ἕκαστος ἑορτάζεται, ἐν τῷ «Παναγίῳ», τῷ συνημμένῳ ἐν τῷ τέλει τοῦ ΙΔʹ τόμου τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

[2] Οὗτος εἶναι ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσος ὁ Ἔγκλειστος τοῦ ἐν Κιέβῳ σπηλαίου, ἑορταζόμενος κατὰ τὴν ιηʹ (18ην) Ἰουλίου. (Βλέπε ἀνὰ χεῖρας τόμον, σελ. 326).