Ἐπῆγαν λοιπὸν καὶ ἐστάθησαν εἰς τὸ πέραν τοῦ ποταμοῦ τοῦ Ἰορδάνου, ὁ δὲ Προφήτης Ἠλίας εἶχε μίαν μηλωτήν, καὶ μὲ αὐτὴν ἔκρουσε τὸν Ἰορδάνην, καὶ παρευθὺς ἔγινεν ὁδὸς εἰς τὸ μέσον τοῦ ποταμοῦ. Καὶ οἱ μὲν ἄνθρωποι ἐκεῖνοι οἱ πεντήκοντα ἀπέμειναν πέραν τοῦ ποταμοῦ, ὁ δὲ Προφήτης Ἠλίας διῆλθε μὲ τὸν Ἐλισσαῖον ἀντίπερα καὶ οὐδόλως ἐβράχησαν. Ὅταν διῆλθον τὸν ποταμόν, λέγει ὁ Ἠλίας πρὸς τὸν Ἐλισσαῖον· «Ζήτησε, τί χάρισμα θέλεις νὰ λάβῃς πρὶν ἀναληφθῶ». Καὶ λέγει ὁ Ἐλισσαῖος· «Θέλω τὸ χάρισμα ὅπερ ἔχεις, νὰ ἔλθῃ διπλοῦν εἰς ἐμέ». Λέγει ὁ Ἠλίας· «Πολὺ μεγάλον χάρισμα ἐζήτησες· πλὴν ἐὰν μὲ ἴδῃς, ὅταν ἀναληφθῶ, νὰ λάβῃς αὐτὸ ποὺ ζητεῖς». Ἐνῷ συνωμίλουν ταῦτα, ἅρμα πύρινον μὲ τέσσαρας ἵππους ἤρπασε τὸν Προφήτην Ἠλίαν ἀπὸ προσώπου τοῦ Ἐλισσαίου. Ὁ Ἐλισσαῖος τόσον μόνον ἠδυνήθη, ὅτι ἥρπασε τὴν μηλωτὴν τοῦ Ἠλία καὶ ἐστέκετο καὶ τὸν ἐκύτταζε, πῶς ἀνέβαινεν ὡς εἰς τὸν οὐρανόν. Τότε ἐγύρισε νὰ περάσῃ μοναχὸς τὸν Ἰορδάνην, καὶ ἔκρουσε μίαν φορὰν τὸν Ἰορδάνην ποταμόν, καὶ δὲν ἐσχίσθη ὡς εἰς τὸν Ἠλίαν. Τότε λέγει· «Ποῦ εἶναι ὁ Θεὸς τοῦ πατρός μου τοῦ Ἠλιοῦ;». Ἔκρουσε δὲ δεύτερον, καὶ ἐσχίσθη ὁ ποταμὸς καὶ ἐπέρασε καὶ αὐτὸς ἀντίπερα χωρὶς νὰ βραχῇ· καὶ τὸ δεύτερον τοῦτο θαῦμα ἔγινεν εἰς τὸν Ἰορδάνην.

Τρίτον θαῦμα εἶναι τὸ ἑξῆς: Εἰς τὴν Συρίαν ἦτο βασιλεύς τις, ὁ ὁποῖος εἶχεν ἕνα στρατηγόν, Νεεμὰν το ὄνομα, ὅστις ἦτο λεπρὸς εἰς τὸ πρόσωπον, εἶχε δὲ μίαν δούλην Ἑβραίαν, ἥτις, βλέπουσα αὐτὸν λεπρόν, εἶπεν ἡμέραν τινὰ πρὸς τὴν κυρίαν της, τὴν γυναῖκα τοῦ Νεεμάν· «Ἂν εὑρίσκετο ὁ κύριός μου εἰς τὴν Σαμάρειαν, θὰ ἐθεραπεύετο». Ἡ δὲ γυνὴ εἶπεν εἰς τὸν ἄνδρα της τὸν Νεεμάν, ὅ,τι εἶπεν ἡ δούλη. Ἐσηκώθη λοιπὸν ὁ Νεεμὰν καὶ ἐπῆγεν εἰς τὸν βασιλέα, καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· «Παρακαλῶ σε, ἄφησέ με νὰ ὑπάγω εἰς τὴν Σαμάρειαν νὰ ἰατρευθῶ». Δίδει τότε εἰς αὐτὸν ὁ βασιλεὺς δέκα τάλαντα ἀργύρου, ἤτοι, χιλίας διακοσίας πεντήκοντα λίτρας ἄργυρον, ἔδωκε δὲ εἰς αὐτὸν καὶ ἓξ χιλιάδας φλωρία, καὶ δέκα ἐνδυμασίας καινουργεῖς καὶ γράμματα βασιλικὰ πρὸς τὸν βασιλέα τῆς Σαμαρείας. Τότε ἐσηκώθη ὁ Νεεμὰν καὶ ἐπῆγεν εἰς τὴν Σαμάρειαν καὶ ἔδωκε τὰς ἐπιστολὰς εἰς τὸν βασιλέα τῆς Σαμαρείας, ὡς δὲ τὸν εἶδεν ἐκεῖνος διέρρηξε τὰ ἱμάτιά του, καὶ εἶπε πρὸς τὸν Νεεμάν· «Μήπως εἶμαι ἐγὼ Θεός, καὶ σὲ ἔστειλεν ὁ βασιλεὺς νὰ σὲ ἰατρεύσω;». Εἶχε δὲ θλῖψιν μεγάλην ὁ βασιλεὺς τῆς Σαμαρείας τὴν ἡμέραν ἐκείνην διὰ τὸν ὁρισμὸν τοῦ βασιλέως τῆς Συρίας. Τότε ἤκουσεν ὁ Προφήτης Ἐλισσαῖος, ὅτι ἐστενοχωρήθη ὁ βασιλεὺς καὶ ἔσχισε τὰ ἱμάτιά του· ὅθεν ἐμήνυσε πρὸς αὐτὸν ταῦτα· «Τί λυπεῖσαι, βασιλεῦ; ἂς ἔλθῃ νὰ τὸν ἰατρεύσω, διὰ νὰ γνωρίσῃ ὅτι μέγας Θεὸς εἶναι εἰς τὸ γένος μας».