Διότι ἀφοῦ ἡ φύσις τῶν ἀνθρώπων ἐξέπεσε διὰ τὴν παρακοήν, καὶ ἀπὸ τὸν Παράδεισον ἐδιώχθη, δὲν ἠδύνατο πλέον νὰ ἀναβῇ ὁπόθεν ἐξέπεσε, διότι ἡ ἁμαρτία τοῦ Ἀδάμ, ἤτοι ἡ παρακοή, ἔκλεισε καὶ τὴν θύραν τοῦ Παραδείσου. Ἐδέχετο ὁ Θεὸς τὸν Ἀδὰμ νὰ τὸν εἰσαγάγῃ πάλιν εἰς τὸν Παράδεισον, ἀλλὰ ἡ ἁμαρτία θέλει μετάνοιαν διὰ νὰ διορθωθῇ, ὁ δὲ Ἀδὰμ δὲν μετενόησε, δὲν ἔκλαυσεν οὔτε εἶπε πρὸς τὸν Θεόν, ὅταν τὸν ἠρώτα μήπως ἔφαγες ἀπὸ τὸ ξύλον, ὅτι ἔσφαλα, Θεέ μου, ἥμαρτον, ποιητά μου, ἐπλανήθην καὶ παρήκουσα τὸ θέλημά σου· διὰ τοῦτο κλαίω καὶ θρηνῶ καὶ δέομαί σου, δέξαι με πάλιν τὸν παρήκοον· δὲν εἶπεν οὕτω, ἀλλὰ ἔρριψε τὴν ἀφορμὴν εἰς τὸν Θεόν, καὶ εἶπεν, ὅτι ἡ γυνή, τὴν ὁποίαν μοῦ ἔδωσες, ἐκείνη μὲ παρέσυρεν· ἔδειξε παρευθύς, ὅτι ἐκεῖνος δὲν πταίει, ἀλλ’ ὁ Θεός, ὅστις τοῦ ἔδωσε σύντροφον τὴν Εὔαν, τὴν γυναῖκα, ἐκεῖνος πταίει· ἠρώτησε καὶ τὴν Εὔαν ὁ Θεός, καὶ οὔτε αὐτὴ εἶπεν ὅτι ἔσφαλεν, ἀλλ’ ἔρριψε τὴν ἀφορμὴν εἰς τὸν ὄφιν, ὅτι ἐκεῖνος τὴν ἐπλάνησεν. Ἐπειδὴ λοιπὸν τότε δὲν μετενόησαν, οὔτε ὁ Θεὸς τοὺς ἐδέχθη διὰ τὴν ὑπερηφάνειάν των, καὶ ᾠκονόμησεν ὕστερον εἰς τοὺς τελευταίους χρόνους καὶ καιροὺς νὰ ἔλθῃ νὰ φορέσῃ σάρκα ἐκ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας, καὶ νὰ βαπτισθῇ ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ δούλου του Προδρόμου. Ἀλλὰ ἂς ἔχω συγχώρησιν, ὅτι ὁ λόγος μὲ ἠνάγκασε νὰ ἐξέλθω ἀπὸ τὸν σκοπόν μου· πλὴν ἂς ἐπανέλθω εἰς τὸ προκείμενον νὰ διαλύσω τὰ ζητήματα τῆς ἑορτῆς.

Καὶ πρῶτον μὲν, ζήτημα εἴπομεν: Διατὶ ὁ Χριστός, ἀναμάρτητος ὤν, ἐβαπτίσθη; Το βάπτισμα εἶναι ἐλευθέρωσις ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ ἀνθρώπου, καὶ καθαρισμὸς ἀπὸ τῆς προπατορικῆς ἁμαρτίας· ὁ δὲ Χριστὸς ἦτο ἀμέτοχος ἁμαρτίας, καθὼς τὸ λέγει καὶ ὁ Προφήτης Ἠσαΐας· «ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ». Τίνος ἕνεκεν λοιπὸν ἐβαπτίσθη; Καὶ λέγομεν εἰς αὐτό· τέσσαρα στοιχεῖα εἶναι, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἀποτελεῖται ὁ ἄνθρωπος, ἀλλὰ καὶ ὁ κόσμος ὅλος ἀπὸ αὐτὰ σύγνειται, καὶ πάλιν εἰς αὐτὰ τὰ στοιχεῖα μέλλει ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀναλύσῃ εἰς τὴν δευτέραν παρουσίαν τοῦ Κυρίου καὶ πάλιν νὰ συναρμοσθῇ ἀπὸ αὐτά. Εἶναι δὲ πρῶτον στοιχεῖον καὶ ἀναγκαιότατον ὁ ἀήρ· διότι χωρὶς ἀναπνοὴν ὁ ἄνθρωπος δὲν δύναται νὰ ζήσῃ οὔτε στιγμήν· δεύτερον στοιχεῖον καὶ ὑψηλότερον εἶναι ὁ αἰθήρ, τρίτον στοιχεῖον εἶναι τὸ ὕδωρ, καὶ τέταρτον στοιχεῖον εἶναι ἡ γῆ· ἀπὸ αὐτὰ τὰ τέσσαρα στοιχεῖα εἶναι συνιστάμενος ὁ ἄνθρωπος· καὶ ὁ μὲν ἀὴρ λέγεται ἀήρ, ὅτι