Μὲ τοιοῦτον τρόπον ἡσύχαζεν ἡ Ὁσία κατὰ μόνας καὶ εἰργάζετο τὰς ἐναρέτους πράξεις· ἐφ’ ὅσον δὲ παρήρχετο ὁ καιρός, ἤνθιζον αἱ ἀρεταί της καὶ ἡ εὐωδία τῶν ἐνδόξων ἀγώνων της ἠκούετο εἰς πολλούς· ἐπειδὴ λέγει ὁ Κύριος· «Οὐκ ἔστι κρυπτόν, ὃ οὐ μὴ φανερὸν γενήσεται»· διότι ὁ Θεὸς συνηθίζει νὰ κηρύττῃ, μὲ τοὺς τρόπους ὅπου ἠξεύρει, τὰ κατορθώματα ἐκείνων οἱ ὁποῖοι τὸν ἀγαποῦν, διὰ διόρθωσιν τῶν ἀκουόντων· ὅθεν τότε, μὲ φώτισιν τοῦ Θεοῦ, ἤρχισαν μερικαὶ Μοναχαὶ νὰ πηγαίνουν εἰς τὴν Ὁσίαν διὰ ψυχικὴν ὠφέλειαν, καὶ διότι ἐλάμβανον μεγάλην ὠφέλειαν ἀπὸ τὴν συνομιλίαν της, ἐπήγαιναν συχνότερα· μίαν δὲ ἡμέραν τὴν ἠρώτησαν νὰ εἴπῃ εἰς αὐτὰς πῶς ἠμποροῦν νὰ τύχουν τῆς σωτηρίας. Ἡ δὲ Ὁσία, ἀναστενάξασα βαθέως καὶ πολλὰ δακρύσασα, ἐσιώπα· ὅμως αἱ ἀδελφαὶ τὴν ἐβίαζον νὰ λαλήσῃ τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ, διότι καὶ ἀπὸ μόνην τὴν θεωρίαν της ἐκπληττόμεναι τὴν ἐθαύμαζον.
Ἐπειδὴ δὲ ἡ μακαρία ἐβιάζετο πολλὰ ἀπὸ τὰς ἀδελφάς, εἶπε τὸ γραφικὸν ἐκεῖνο λόγιον· «Μὴ βιάζου πένητα, πτωχὸς γάρ ἐστιν»· αἱ δὲ ἀδελφαὶ τὴν παρεκάλουν πλέον προθυμότερον, καὶ τῆς ἔλεγον, ὅτι λέγει ὁ Κύριος· «Δωρεὰν ἔλαβες, δωρεὰν δός»· καὶ «Πρόσεχε διὰ νὰ μὴ καταδικασθῇς ὡς ὁ δοῦλος ποὺ ἔκρυψε τὸ τάλαντον». Καὶ ἡ Ὁσία ἀπεκρίθη· «Διατί, ἀδελφαί, φαντάζεσθε ὅτι ἐγὼ ἡ ἁμαρτωλὴ κάμνω ἢ λέγω τίποτε ἄξιον; Ἡμεῖς ὅλαι κοινὸν διδάσκαλον ἔχομεν τὸν Κύριον, καὶ ὃλαι ἀκούομεν τὰς θείας Γραφάς». Αἱ δὲ ἀδελφαὶ εἶπον· «Τὸ ἠξεύρομεν καὶ ἡμεῖς, ὃτι ὁ Κύριός μας εἶναι διδάσκαλος καὶ ὅλαι ἀκούομεν τὰς θείας Γραφάς· ἀλλὰ σὺ μὲ τὴν ἄγρυπνον σπουδήν σου ἐπρόκοψας εἰς τὰς ἀρετάς, καὶ διὰ τοῦτο εἶναι πρέπον ἐκεῖναι αἱ ἀδελφαὶ ὅπου ἐπρόκοψαν εἰς τὰ καλὰ νᾲ συμβουλεύουν τὰς νεωτέρας· διότι καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν τοῦτο παραγγέλλει». Ὅθεν ἡ μακαρία Συγκλητικὴ τὰς εὐσπλαγχνίσθη καὶ ἐπειδὴ ἐγνώρισεν, ὅτι ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα θὰ ἔλεγεν, δὲν προξενοῦν κανένα ἔπαινον εἰς αὐτήν, ἀλλὰ εἰς τὰς ἀδελφὰς προξενοῦν μεγάλην ὠφέλειαν, ἤρχισε νὰ λέγῃ εἰς αὐτὰς ταῦτα.
«Τεκνία μου, ὃλοι καὶ ὅλαι ἠξεύρομεν νὰ σωθῶμεν, ἀλλὰ διὰ τὴν ἀμέλειάν μας χάνομεν τὴν σωτηρίαν μας διότι πρέπει πρῶτον νὰ φυλάττωμεν ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἐφανερώθησαν εἰς ἡμᾶς διὰ μέσου τῆς χάριτος τοῦ Κυρίου, τὰ ὁποῖα εἶναι ταῦτα: «Νὰ ἀγαπήσῃς Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου, καὶ τὸν πλησίον σου ὡς τὸν ἑαυτόν σου. Ἀπὸ αὐτὰ τὰ δύο φυλάττεται ἡ ἀρχὴ τοῦ νόμου καὶ εἰς αὐτὰ ἐπαναπαύεται τὸ πλήρωμα τῆς χάριτος. Ὀλίγα εἶναι τὰ λόγια αὐτά, ἀλλὰ ἡ δύναμίς