θαύματα μεγάλα ἐγίνοντο, ἓν τῶν ὁποίων εἶναι τοῦτο. Ἄνθρωπός τις πάσχων ἀπὸ ἀσθένειαν, ὀνομαζομένην ἀρθρίτιδα (αὕτη προξενεῖ πόνους καὶ ὀδύνας εἰς τὰς ἀρθρώσεις καὶ τοὺς ἁρμοὺς τῶν μελῶν τοῦ σώματος) καὶ παράλυτος ὢν καὶ σχεδὸν ἀκίνητος, ἤγγισε τῆς ἱερᾶς θήκης τοῦ ἁγίου λειψάνου καί, ὢ τοῦ θαύματος! παρευθὺς ἠλευθερώθη τελείως ἀπὸ τοῦ πάθους. Οὕτως ἠξεύρει νὰ δοξάζῃ ὁ Θεὸς τοὺς δοξάζοντας αὐτὸν διὰ τῆς πολιτείας των. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτοῦ σύναξις ἐν τῷ πανσέπτῳ Ναῷ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ὅπου καὶ τὸ ἱερὸν αὐτοῦ σῶμα εὑρίσκεται, ὑποκάτω τοῦ θυσιαστηρίου. Περὶ δὲ τῆς ἐξορίας τοῦ Ἁγίου καὶ πῶς μὲ πολλὴν γενναιότητα ὑπέφερεν ὁ Χρυσορρήμων τὰ λυπηρά, θέλομεν μεταχειρισθῆ τὰ ἴδιά του λόγια, τὰ ὁποῖα ἔγραψεν ἐν εἴδει ἐπιστολῆς εἰς τὸν Ἐπίσκοπον Κυριακόν, ὄντα καὶ αὐτὸν ἐξόριστον. Ἔχουσι δὲ οὕτως:

Ἐπιστολὴ τοῦ θείου Χρυσοστόμου [1].

ΦΕΡΕ, ὦ ἀδελφὲ Κυριακέ, νὰ ἀνακουφίσω τὴν πληγὴν τῆς λύπης σου καὶ νὰ διασκεδάσω τοῦ λογισμοῦ σου τὸ νέφος. Τί πρᾶγμα σὲ κάμνει, ἀδελφέ, νὰ λυπῆσαι καὶ νὰ ἀδημονῇς; διότι ὁ χειμὼν εἶναι μέγας καὶ ἡ τρικυμία αὕτη, ἥτις ἐπλάκωσε τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, εἶναι πικρὰ καὶ βαρεῖα; ναί, ἐγὼ τὸ ἠξεύρω καὶ οὐδεὶς ἀντιλέγει εἰς τοῦτο, ἀλλά, ἐὰν ἀγαπᾷς, ἐγὼ θὰ σοὶ ὑποβάλω μίαν παρομοίωσιν τῶν τωρινῶν ταραχῶν. Πολλάκις βλέπομεν τὴν αἰσθητὴν θάλασσαν ταραττομένην ὅλην κάτωθεν ἐκ τῆς ἀβύσσου, βλέπομεν δὲ καὶ τοὺς ναύτας, οἵτινες ἀγνοοῦντες τὶ νὰ πράξωσιν ἕνεκεν τῆς ὑπερβολικῆς τρικυμίας, δένουσι τὰς χεῖρας εἰς τὰ γόνατά των, καὶ κάθηνται ἀποροῦντες, ἐπειδὴ δὲν βλέπουν οὔτε οὐρανόν, οὔτε πέλαγος, οὔτε γῆν, ἀλλὰ κεῖνται ἐπὶ τοῦ καταστρώματος τοῦ πλοίου καὶ ἐκεῖ κλαίουσι καὶ ὀδύρονται. Καθὼς λοιπὸν τοιαύτη τρικυμία γίνεται εἰς τὴν ὁρατὴν θάλασσαν, οὕτω τώρα καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ γίνεται χειροτέρα τρικυμία καὶ περισσότερα κύματα.

Ὅθεν, παρακάλει, ἀδελφέ, τὸν Δεσπότην καὶ Κύριον, ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὁ ὁποῖος δὲν καταπαύει τὴν τρικυμίαν ταύτην μὲ τέχνην καὶ δυσκολίαν, ἀλλὰ μὲ μόνον τὸ νεῦμα καὶ τὴν θέλησίν του διαλύει τὴν ταραχήν. Καὶ ἂν ἀκόμη παρεκάλεσας τὸν Κύριον καὶ δὲν εἰσηκούσθης, μὴ ἀμελήσῃς, διότι τοιαύτη συνήθεια εἶναι εἰς τὸν φιλάνθρωπον Θεόν, νὰ μὴ εἰσακούῃ παρευθύς, προνοούμενος διὰ τὴν σωτηρίαν μας. Διότι μήπως δὲν ἠδύνατο νὰ λυτρώσῃ τοὺς τρεῖς Ἁγίους Παῖδας ἐκείνους, ὅπως μὴ ριφθῶσιν εἰς τὴν κάμινον; ναί, ἠδύνατο· ἀλλ’ ὅμως πρότερον δὲν τοὺς ἐλύτρωσεν. Ἀφ’ οὗ δὲ ἐκεῖνοι ἠχμαλωτίσθησαν εἰς τὴν Βαβυλῶνα καὶ ἀφοῦ ἐγκατελείφθησαν εἰς τὴν χώραν τῶν βαρβάρων καὶ ἐξωρίσθησαν ἐκ τῆς πατρικῆς των κληρονομίας, καὶ ἀφ’ οὗ ἐρρίφθησαν εἰς τὴν κάμινον καὶ ἀπηλπίσθησαν παρὰ πάντων, ὥστε οὐδεμία βοήθεια ἔμεινεν εἰς αὐτούς, τότε δὴ τότε ὁ ἀληθινὸς Θεὸς αἰφνιδίως τὴν θαυματουργίαν ἐποίησε καὶ διεσκόρπισε τὸ πῦρ, τὸ ὁποῖον ἦτο εἰς τὴν κάμινον τῶν Χαλδαίων. Ἡ κάμινος λοιπὸν ἔγινεν Ἐκκλησία εἰς τοὺς ἐν αὐτῇ εὑρισκομένους Παῖδας· ὅθεν καὶ ἐκάλουν ὅλα τὰ κτίσματα, Ἀγγέλους, δυνάμεις, στοιχεῖα καὶ οὕτως ὅλα συναθροίζοντες ἔλεγον· «Εὐλογεῖτε πάντα τὰ ἔργα Κυρίου τὸν Κύριον». Βλέπεις, ἀδελφέ, ὅτι ἡ ὑπομονὴ τῶν δικαίων μετέβαλε τὸ πῦρ εἰς δρόσον καὶ ὅτι αὐτὴ ἔπεισε τὸν τύραννον Ναβουχοδονόσορα νὰ στέλλῃ ἐπιστολὰς εἰς ὅλον του τὸ βασίλειον καὶ νὰ λέγῃ· «Μέγας εἶναι ὁ Θεὸς Σεδράχ, Μισὰχ καὶ Αὐδεναγώ!». Καὶ βλέπε πόσον ἀπότομον καὶ φοβερὰν διαταγὴν ἐξέδωκεν· ὅποιος, λέγει, ἤθελεν εἴπει λόγον ἐναντίον τῶν τριῶν Παίδων, τούτου τὸ οἴκημα νὰ διαρπάζηται καὶ ἡ περιουσία του νὰ γίνηται αὐθεντική.