εἰς τὴν ἄλλην, οὐδεὶς θέλει μᾶς ἐμποδίσει τοῦ νὰ συναντηθῶμεν καὶ νὰ συζῶμεν ὁμοῦ. Τότε δὲ θέλομεν ἴδει καὶ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι μᾶς ἐξώρισαν, καθὼς καὶ ὁ Λάζαρος εἶδε τὸν πλούσιον καὶ οἱ Μάρτυρες θὰ ἴδωσι τοὺς τυράννους, οἵτινες τοὺς ἐμαρτύρησαν.

Διὰ τοῦτο λοιπὸν μὴ λυπῆσαι, ἀγαπητὲ ἀδελφέ, ἀλλ’ ἐνθυμοῦ τὸν Προφήτην Ἠσαΐαν λέγοντα· «Μὴ φοβεῖσθε ὀνειδισμὸν ἀνθρώπων, καὶ τῷ φαυλισμῷ αὐτῶν μὴ ἡττᾶσθε· ὡς γὰρ ἱμάτιον βρωθήσεται ὑπὸ χρόνου καὶ ὡς ἔρια βρωθήσεται ὑπὸ σητός». (Ἠσ. να’ 7-8). Συλλογίσθητι δὲ καὶ τὸν Δεσπότην ἡμῶν Χριστόν, ὅτι ἐν τοῖς σπαργάνοις ἔτι ὢν ἐδιώκετο καὶ εἰς τὴν βάρβαρον γῆν τῶν Αἰγυπτίων ἀπερρίπτετο —ποῖος; ἐκεῖνος ὅστις κρατεῖ τὸν κόσμον εἰς τὰς χεῖράς του καὶ διατί; ἵνα γίνῃ τύπος εἰς ἡμᾶς καὶ παράδειγμα, τοῦ νὰ μὴ παραπονώμεθα καὶ νὰ γογγύζωμεν εἰς τοὺς πειρασμούς. Ἐνθυμήθητι δέ, πρὸς χάριν μου, καὶ τὸ πάθος τοῦ Σωτῆρος καὶ πόσας ὕβρεις ὁ Δεσπότης τῶν ἁπάντων ὑπέμεινε δι’ ἡμᾶς· διότι ἄλλοι μὲν τῶν Ἰουδαίων ὠνόμαζον αὐτὸν Σαμαρείτην καὶ οἰνοπότην, ἄλλοι δὲ δαιμονισμένον καὶ ψευδοπροφήτην· διότι ἔλεγον, ὅτι «Ἰδοὺ ἄνθρωπος φάγος καὶ οἰνοπότης» (Λουκ. ζ’ 34) καὶ «Ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια». (Ματθ. θ’ 34).

Τί δὲ νὰ σοὶ λέγω, πῶς ὑπῆγαν, ὢ τοῦ θᾳύμᾳτος! νὰ κατακρημνίσωσιν αὐτόν; καὶ πῶς εἰς τὸ πρόσωπον αὐτὸν ἔπτυον; καὶ ραπίσματα τῷ ἔδιδον; τί νὰ σοὶ λέγω; πῶς ἐπότιζον αὐτὸν χολὴν καὶ μὲ τὸν κάλαμον ἔτυπτον τὴν παναγίαν του κεφαλὴν καὶ ἐνέδυον αὐτὸν μὲ ἐμπαικτικὴν χλαμύδα; τὶ νὰ σοὶ λέγω, πῶς μὲ ἀκάνθας ἐστεφάνωνον αὐτὸν καὶ ἐγονάτιζον ἔμπροσθέν του, ἐμπαίζοντες καὶ πᾶν εἶδος χλεύης κατ’ αὐτοῦ ἐκτοξεύοντες; τί νὰ σοὶ λέγω, πῶς ἔφερον αὐτὸν εἰς τὸ Πάθος καὶ εἰς τὸν Σταυρόν, γυμνὸν καὶ κατάκριτον, οἱ αἱμοβόροι ἐκεῖνοι σκύλοι; καὶ πῶς ὅλοι οἱ Μαθηταί του τὸν ἐγκατέλιπον; διότι ὁ μὲν Πέτρος τὸν ἠρνήθη, ὁ δὲ Ἰούδας τὸν ἐπρόδωκεν, οἱ δὲ ἐπίλοιποι ἔφυγον, καὶ μόνος λοιπὸν ἵστατο γυμνὸς ἐν τῷ μέσῳ τῶν ὄχλων ἐκείνων (διότι ἑορτὴ τοῦ Πάσχα ἦτο τότε, ἡ ὁποία συνήθροιζεν ὅλους τοὺς Ἰουδαίους εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα ἵνα ἑορτάσωσιν)· ἢ τί νὰ σοὶ λέγω πῶς ἐσταύρωσαν αὐτὸν ὡς πονηρὸν ἀνὰ μέσον δύο ληστῶν; τί δὲ νὰ σοὶ διηγῶμαι, πῶς ὁ Κύριος ἔμενεν ἄταφος ὅταν τὸν κατεβίβασαν ἀπὸ τοῦ Σταυροῦ, ἕως οὗ ἦλθεν Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας καὶ ἐζήτησεν αὐτὸν ἵνα τὸν θάψῃ; [3] καὶ πῶς τὸν ἐσυκοφάντησαν,