Καὶ ὁ μὲν Πάπας ἔπεμψεν εἰς τὸν βασιλέα ἀφορισμόν, ἔχοντα ὡς ἑξῆς· «Φωνὴ αἵματος τοῦ δικαίου Ἰωάννου βοᾷ πρὸς τὸν Θεὸν κατὰ σοῦ, βασιλεῦ Ἀρκάδιε! διότι τὸν καιρὸν τῆς εἰρήνης ἐποίησας καιρὸν διωγμοῦ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ἐξορίζων τὸν ἀληθῆ ποιμένα της, μεθ’ οὗ καὶ αὐτὸν τὸν Χριστόν, φεῦ! ἐξώρισας καὶ παρέδωκας τὸ ποίμνιον αὐτοῦ εἰς μισθωτοὺς καὶ ὄχι ἀληθεῖς ποιμένας· ἐγὼ δὲν λυποῦμαι διὰ τὸν Χρυσόστομον, ὅτι μακάριος ἐκεῖνος διὰ τὰ μεγάλα του κατορθώματα καὶ τρισμακάριος διὰ τὰς ἀναριθμήτους κολάσεις, ἃς ὑπέμεινε, δι’ ὧν ἔλαβε τὸν κλῆρον εἰς τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ μετὰ τῶν Ἀποστόλων καὶ Μαρτύρων· λυποῦμαι ὅμως διὰ τὴν ἰδικήν σου ἀπώλειαν, διότι, ἵνα ποιήσῃς τὸ θέλημα μιᾶς γυναικὸς ἄφρονος, ἐστέρησας ὅλον τὸν κόσμον τῆς μελιρρύτου διδαχῆς του. Διὰ τοῦτο καὶ ἐγὼ ὁ ἐλάχιστος, ὅστις ἐπιστεύθην τοῦ Κορυφαίου τὸν θρόνον, κανονίζω σὲ καὶ αὐτήν, χωρίζων ὑμᾶς τῆς ἁγίας κοινωνίας τῶν θείων τοῦ Χριστοῦ Μυστηρίων καὶ εἴ τις τολμήσῃ νὰ κοινωνήσῃ ὑμᾶς, νὰ εἶναι καθῃρημένος καὶ ἀφωρισμένος· εἰ δὲ καὶ ὑμεῖς βιάσητέ τινα, μὴ γένοιτο, νὰ κοινωνήσῃ ὑμᾶς, καταφρονοῦντες τὴν Ἀποστολικὴν ταύτην διάταξιν, νὰ εἶσθε ὡς οἱ τελῶναι καὶ ἐθνικοὶ παρὰ τῷ Ὀρθοδόξῳ συστήματι καὶ νὰ μένῃ ἡ ἁμαρτία ἐνώπιον ὑμῶν, ὅπως ἐν ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως λάβητε τὴν πρέπουσαν παίδευσιν· τὸν δὲ Ἀρσάκιον, ὃν ἐβάλετε ἐπὶ τοῦ θρόνου τοῦ Χρυσοστόμου, καθαιροῦμεν καὶ μετὰ θάνατον, ὡς καὶ πάντας τοὺς μετὰ τούτου συγκοινωνήσαντας διότι μοιχῷ τῷ τρόπῳ ἔλαβε τὴν ἀξίαν ὁ ἀνάξιος· τὸν δὲ Θεόφιλον, ὄχι μόνον καθαιροῦμεν, ἀλλὰ καὶ ἀφορίζομεν, ἵνα ᾖ καὶ τοῦ Χριστοῦ ἀλλότριος. Ταῦτα, ὡς ἡμεῖς δένομεν ἐν τῇ γῇ, οὕτω δένονται καὶ ἐν τῷ οὐρανῷ καθὼς ἀκούεις εἰς τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον».
Ὁ δὲ Ὀνώριος ἔστειλε καὶ αὐτὸς ἄλλην ἐπιστολήν, ἔχουσαν οὕτω· «Ἀδελφὲ Ἀρκάδιε, δὲν γνωρίζω ποία ἐπαναστατικὴ ἐνέργεια σὲ παρεκίνησε νὰ ἀκούσῃς μίαν γυναῖκα καὶ νὰ ποιήσῃς ταῦτα, τὰ ὁποῖα ἄλλος βασιλεὺς Χριστιανὸς δὲν ἐποίησε· καὶ δικαίως σὲ κατακρίνουσιν ὅλοι οἱ ἐδῶ Ἐπίσκοποι, ὅτι ἐξώρισας ἄνευ κρίσεως τὸν μέγαν Ἀρχιερέα τοῦ Θεοῦ, τὸν ὁποῖον ἐφόνευσαν διὰ τιμωριῶν καὶ βασάνων οἱ στρατιῶταί σου· ἔτι δὲ καὶ ὅτι τοὺς Ἀρχιερεῖς τοποτηρητάς, τοὺς ὁποίους ἔστειλεν ἀπ’ ἐδῶ ἡ Ἐκκλησία τῶν Ρωμαίων, πρὸς τιμὴν ἡμῶν καὶ πρὸς βεβαίωσιν τῆς ἀληθείας, ὄχι μόνον ἐφυλάκισας, ἀλλὰ καὶ τὰ χρήματα, ἅπερ εἶχον δι’ ἔξοδά των ἀφήρεσας, διὸ καὶ ἐκινδύνευσαν ὑπὸ τῆς πείνης εἰς θάνατον. Οὕτω ποιήσας δὲν κατεφρόνησας τὰ Ἀποστολικὰ παραγγέλματα; Σπεῦσον, ἀδελφέ, ἵνα δι’ ἔργων εὐαρεστήσῃς Θεὸν καὶ ἀνθρώπους· διόρθωσον τὰ σφάλματά σου, γιγνώσκων ὅτι αἱ προσευχαὶ τῶν Ἱερέων στερεώνουσι τὴν βασιλείαν μας».